(zmodyfikowany na podstawie wydanego przez Marcusa Servena)
1509 — Urodzony w Noyon, Pikardia, Francja, drugie z sześciorga dzieci (10 lipca)
1523 — Rozpoczyna studia na Uniwersytecie Paryskim
1528 — Rozpoczyna studia prawnicze na Uniwersytecie w Orleanie
1529 — Rozpoczyna studia prawnicze na Uniwersytecie w Bourges
1531 — Po śmierci ojca wraca do Paryża na studia teologiczne
1532-1533 (w przybliżeniu) — Nawrócony do Chrystusa
1533 — Ucieka z Paryża wkrótce po tym, jak jego przyjaciel, Nicolas Cop, wygłasza niechciane przemówienie reformatorskie na uniwersytecie
1534 — „Afera plakatów” nasila prześladowania francuskich protestantów; w nocy z 17 na 18 października na ulicach Paryża, Tours, Orleanu, Blois i Amboise zostały wywieszone plakaty zatytułowane: Prawdziwe artykuły na temat okropnych, wielkich i gorszących nadużyć mszy papieskiej, wymyślonej specjalnie przeciw świętej Wieczerzy Jezusa Chrystusa
1536 — Publikuje swoje pierwsze wydanie Instytutów religii chrześcijańskiej w Bazylei
1536 — Wpisany na listę jako reformator w Genewie przez Williama Farela
1536 — Wyznanie Genewskie zostaje przyjęte przez Radę Miasta (10 listopada)
1537 — Protestanckie Wyznanie Wiary zostaje przedstawione Radzie Miejskiej
1538 — Wygnany z Genewy z Farelem i Elie Corault (25 kwietnia)
1538-1541 — Prace w Sztrasburgu
1539 — Odpowiedzi na list biskupa Jacopo Sadoleto do Genewy
1540 — Publikuje swój pierwszy komentarz do księgi biblijnej, mowa o Liście do Rzymian
1540 — Poślubia wdowę Idelette de Bure (6 sierpnia)
1541 — Powrót do Genewy (13 września)
1541 — W Genewie zostają ustanowione kościelne rozporządzenia;
1542 — Narodziny i śmierć Jacquesa, syna Jana i Ideletty Kalwinów
1543 — Zaraza w Genewie; Rada Miejska głosuje za oszczędzeniem Kalwinowi „obowiązku zarazy”
1549 — Żona Kalwina Idelette umiera po krótkiej chorobie (29 marca)
1553 — Michał Serwet stracony przez spalenie w Genewie (27 października)
1555 — Publiczne zamieszki wywołane przez „Libertynów” nie powiodły się (16 maja), a kluczowi przywódcy zostają aresztowani lub uciekają z miasta
1559 — Założenie Akademii Genewskiej, której rektorem został Teodor Beza (5 czerwca)
1559 — Publikuje ostatnie wydanie Instytutów Religii Chrześcijańskiej w Genewie
1562 — Wszystkie ze 150 psalmów zostaje umuzyczonych we francuskim Psałterzu
1564 — Ostatni raz wniesiony do kościoła gdzie przyjmjuje Wieczerzę Pańską od Bezy (2 kwietnia)
1564 — Wygłasza przemówienie do władców Genewy (26 kwietnia)
1564 — Wygłasza przemówienie pożegnalne do płaczących lokalnych kaznodziejów (28 kwietnia i 19 maja)
1564 — Umiera w pokoju (27 maja)
1564 — Pochowany na cmentarzu genewskim w nieoznakowanym grobie (28 maja)
Aby dowiedzieć się więcej o życiu Jana Kalwina, przejdź do tych dwóch wykładów:
Bitwa Jana Kalwina o reformację (I) – Jego wpływy i wczesne życie (Jer. 1:4-10, 17-19)
Bitwa Jana Kalwina o reformację ( II) – Lata Genewskie (Psalm 1)
Cytaty Kalwina
Heretyk Arminiusz o komentarzach Kalwina:
„Oprócz czytania Pisma Świętego […] zachęcam moich uczniów do lektury komentarzy Kalwina, które wychwalam w wyższych słowach niż sam Helmich [holenderski teolog, 1551-1608]; gdyż twierdzę, że jego interpretacja Pisma Świętego góruje nieporównywalnie i że jego komentarze powinny być cenione wyżej niż wszystko, co jest nam przekazywane przez bibliotekę ojców; zatem przyznję, że posiada ponad większość innych, a raczej ponad wszystkich innych ludzi, to, co można nazwać wybitnym darem proroctwa”.
Kalwin o swoim nawróceniu:
„…ponieważ byłem zbyt uparcie oddany przesądom papieskim, abym mógł być łatwo wydobyty z tak głębokiej otchłani błota, Bóg przez nagłe nawrócenie ujarzmił i sprowadził mój umysł do pouczających ram, które były bardziej zahartowane w takie sprawy, niż można by się było spodziewać po kimś w tak wczesnych latach życia. Otrzymawszy w ten sposób smak i wiedzę na temat prawdziwej pobożności, natychmiast zapłonęło we mnie tak silne pragnienie czynienia postępów”.
Kalwin o swojej żonie po jej śmierci:
„Osierocono mnie z najlepszego towarzysza mojego życia, tego, który gdyby tak zarządzono, byłby nie tylko chętnym uczestnikiem mojej nędzy, ale nawet mojej śmierci. W swoim życiu była wierną pomocniczką w mojej posłudze”.
Kalwin o katechetycznym nauczaniu młodzieży:
„Zawsze było praktyką kościoła i starano się dbać o to, aby dzieci były należycie pouczane w religii chrześcijańskiej… było przyjętym publicznym zwyczajem i praktyką, aby odpytywać dzieci w kościołach na każdego z głównych tematów, które powinny być wspólne i dobrze znane wszystkim chrześcijanom. Aby to zapewnić w porządku, została napisana formuła, którą nazwano katechizmem… To, co teraz proponujemy, to nic innego jak używanie rzeczy, które od czasów starożytnych były przestrzegane przez chrześcijan i prawdziwych czcicieli Boga, i które nigdy nie zostały odłożone na bok, dopóki kościół nie został całkowicie zepsuty”.
Kalwin o śpiewie zgromadzeniowym:
„… prawdą jest to, co powiedział św. Augustyn, że nie można śpiewać niczego godnego Boga poza tym, co od Niego się otrzymało. Dlatego chociaż rozejrzymy się daleko i szeroko, nie znajdziemy lepszych pieśni ani pieśni bardziej nadających się do tego celu niż Psalmy Dawida, które Duch Święty mu stworzył i przekazał. Tak więc śpiewając je możemy być pewni, że nasze słowa pochodzą od Boga, tak jakby On śpiewał w nas dla własnego wyniesienia”.
Profesor Barry Gritters o złym stanie zdrowia Calvina:
„Tylko jedna z jego fizycznych dolegliwości przykułaby większość pastorów do łóżka; Kalwin przetrwał bez narzekania kilkanaście takich dolegliwości. Jego własne zeznanie było takie, że przeżył dwadzieścia lat bez przerwy od bólów głowy. Cierpiał na artretyzm, dnę moczanową, malarię, a na koniec pięcioletnią gruźlicę. Jedna historia mówi, że lekarz zalecił Jalwinowi ciężki galop na koniu, aby usunąć kamień nerkowy, ale jego hemoroidy były tak poważne, że nie mógł znieść jazdy” (The Sixteenth-Century Reformation of the Church [Grand Rapids: RFPA, 2007], s. 16)
Na podstawie źródło
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
