Rev. Ron Hanko
Pytanie, na które zdecydowałem się odpowiedzieć w tym wydaniu Wiadomości, brzmi: „W 1 Tymoteusza 1:19 czytamy: ‚ Mając wiarę i czyste sumienie, które niektórzy odrzucili i stali się rozbitkami w wierze.” Arminianie argumentują, że człowiek, o którym mówi się, że „stał sie rozbitkiem” w swojej wierze, to ktoś, kto kiedyś miał prawdziwą zbawczą wiarę, ale który przez swój grzeszny sposób życia jest teraz zgubiony i zginie na wieki. Jak inaczej mamy zrozumieć, o czym mówi tutaj Paweł?”
Zanim odpowiemy na to pytanie, należy zauważyć, że Paweł mówi do Tymoteusza jako sługi ewangelii, a przez niego do każdego sługi ewangelii. Ci, którzy głoszą ewangelię łaski muszą sami być przykładem tego, co głoszą. Sami muszą wierzyć w Ewangelię, trzymając się mocno Słowa Bożego, i muszą prowadzić życie w czystości moralnej. Napomnienie apostoła Pawła jest więc na czasie, szczególnie dzisiaj, gdy tak często słyszymy o godnych pożałowania upadkach tych, którzy przynoszą ewangelię i innych kaznodziejów, którzy zdają się w nic nie wierzyć.
Większość komentatorów uważa, że “wiara” odnosi się do (obiektywnej) wiary, doktryn i nauczania Słowa Bożego, ale nie jest to sposób, w jaki słowo to jest użyte w kontekście. W każdym innym odniesieniu w I Liście do Tymoteusza 1 (2, 4, 5, 14), odniesienie jest do łaski wiary. To jednak sprawia, że pytanie, na które odpowiadamy, staje się jeszcze bardziej naglące. Ci, o których mówi Paweł, nie odłożyli tylko (obiektywnej) wiary, ale samą wiarę. Czy najpierw mieli prawdziwą zbawczą wiarę, a potem ją odrzucili?
Ponieważ wierzymy w wielką biblijną doktrynę zachowania i wytrwania świętych, wiemy, że zbawcza wiara i dobre sumienie nie mogą zostać utracone, a ci, którzy naprawdę je mają, nie mogą się rozbić. Jezus mówi w Ewangelii Jana 6:37-40: „Wszystko, co mi daje Ojciec, przyjdzie do mnie, a tego, który przyjdzie do mnie, nie wyrzucę precz. Zstąpiłem bowiem z nieba nie po to, żeby czynić swoją wolę, ale wolę tego, który mnie posłał. A to jest wola Ojca, który mnie posłał, abym nie stracił nic z tego wszystkiego, co mi dał, ale abym to wskrzesił w dniu ostatecznym.I to jest wola tego, który mnie posłał, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w niego, miał życie wieczne, a ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.”
Wiara i dobre sumienie raz otrzymane jako dar od Boga nie mogą być utracone (Fil. 1:6; I Piotra 1:5). Wiara i dobre sumienie zostały nabyte prez Boga na krzyżu i dane nam przez Ducha Świętego, i ani dzieło Syna, ani dzieło Ducha Świętego nie może być daremne.
Ale co w takim razie oznacza Słowo Boże z I Listu do Tymoteusza 1:19?
Niektórzy wyjaśniają ten fragment, skupiając się na słowie “rozbitek” sugerując, że rozbicie niekoniecznie oznacza, że ci, którzy są rozbici, giną na wieki. Mogą jedynie ponieść straty. Innymi słowy, Paweł opisuje tych, którzy błądzą z właściwej drogi i cierpią duchowo w wyniku, ale pokutują i wracają, a więc są zbawieni. To wyjaśnienie mogłoby się sprawdzić, z wyjątkiem tego, że Paweł mówi o Hymeneuszu i Aleksandrze (20), którzy byli bluźniercami i heretykami (por. II List do Tymoteusza 2:17-18), i których Paweł oddał w ręce szatana (I List do Tymoteusza 1:20), i którzy, o ile nam wiadomo, nigdy nie żałowali swoich złych czynów i doktryn.
Paweł użył słowa przetłumaczonego na „odrzucili”, ale nie oznacza to, że ci niegodziwi ludzie kiedykolwiek mieli prawdziwą wiarę i dobre sumienie. To samo słowo jest użyte w odniesieniu do niewierzących Żydów w Dziejach Apostolskich 13:46, a tłumaczenie tam lepiej oddaje znaczenie tego słowa: „A Paweł i Barnaba powiedzieli odważnie: Wam najpierw miało być zwiastowane słowo Boże. Skoro jednak je odrzucacie i uważacie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan.”. Żydzi, do których przemawiał Paweł, nigdy nie mieli zbawczej wiary i dobrego sumienia, ale kiedy głoszono im te rzeczy, „odpychali je” i „odrzucali”.
To właśnie czynili złoczyńcy z I Listu do Tymoteusza 1:19-20, zwłaszcza Hymeneusz i Aleksander. Chociaż przez pewien czas byli w kościele, to jednak słowem i czynem odrzucili wiarę i dobre sumienie – nigdy nie wierzyli i nie prowadzili takiego życia, które daje dobre sumienie przed Bogiem. Można odłożyć i odrzucić to, czego nigdy nie miało się w swoim sercu.
W 2 Tymoteusza 2:17-18, Hymenajos jest ponownie wymieniony wraz z innym mężczyzną o imieniu Filetos. Zaprzeczyli przyszłemu zmartwychwstaniu cielesnemu i w ten sposób wywracali „wiarę niektórych”. Niektórzy wierzyli w ich kłamstwa, a nie w prawdy Pisma Świętego, co niepokoiło innych w kościele, sugerując im, że można mieć wiarę i dobre sumienie, ale potem wszystko stracić. Paweł mówi przeciw tym zmartwieniom w 2 Tymoteusza 2, że lud Boży nie może być zgubiony: „Mimo to fundament Boży stoi niewzruszony, mając taką pieczęć: Zna Pan tych, którzy należą do niego, oraz: Niech odstąpi od nieprawości każdy, kto wzywa imienia Chrystusa” (19).
Należy również zauważyć, że w I Liście do Tymoteusza 1:19 Słowo Boże nie mówi, że odrzucają oni wiarę. Stwierdza on, że “niektórzy odrzuciwszy wiarę, stali sie rozbitkami” Odrzucając kluczowe nauki Pisma Świętego, odrzucili również wiarę w Chrystusa jako jedyną drogę zbawienia oraz konieczność prowadzenia świętego i uwielbiającego Boga życia Oni tak naprawdę nie wierzyli i w swojej niewierze stali się rozbitkami z powodu wiary.
Odniesienie do rozbcia nie oznacza też, że byli rozbitkami, ale udało im się w końcu coś uratować. Odnosi się do całkowitego zniszczenia “statku”, na którym płynęli i samych siebie. Rozbicie statku w kwestii wiary i dobrego sumienia nie pozostawia żadnej nadziei na ocalenie.
Zrozumiałe jest jednak, że odstępstwo niektórych ludzi niepokoi lud Boży, ponieważ ludzie tacy jak Hymenajos i Aleksander są często bardzo kompetentni i prominentni w kościele, mają opinię pobożnych i wielu ich podziwia. Mogą być nawet sługami ewangelii, których upadki szatan używa, by atakować pewność niektórych.
W takich przypadkach ważne jest, aby pamiętać, co Słowo mówi w 2 Tymoteusza 2:19. Bóg wie, kto jest Jego własnością, a Jego wiedza o nich jest wieczna, niezmienna, wszechmocna i zbawcza. Nie mogą zgubić się i nie mogą stracić tego, co dał im Bóg. Również wierzący, odchodząc od nieprawości, pokazują, że różnią się od tych, którzy rozbijają statki z powodu wiary i dobrego sumienia.
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
