Prof. Herman Hanko
Pewien brat pyta: „Ponieważ my, kalwiniści, wierzymy, że Bóg przeznaczył jednych do życia wiecznego, a innych do wiecznego potępienia, ku chwale Jego bogatego miłosierdzia i sprawiedliwej mocy (Rz 9:22-23), to co Bóg ma na myśli, gdy odnosi się do niektórych jako wymazanych z Jego księgi (życia)?”
Trzy teksty do których odnosi się czytelnik. „Mojżesz więc wrócił do PANA i powiedział: Proszę, ten lud popełnił wielki grzech, bo zrobił sobie bogów ze złota.Teraz jednak przebacz ich grzech, a jeśli nie, wymaż mnie, proszę, z twojej księgi, którą napisałeś. PAN powiedział do Mojżesza: Tego wymażę z mojej księgi, kto zgrzeszył przeciwko mnie.” (Wj 32:31-33).
„Kto zwycięży, będzie ubrany w białe szaty i nie wymażę jego imienia z księgi życia, lecz wyznam jego imię przed moim Ojcem i przed jego aniołami.” Obj 3:5
„A jeśli ktoś odejmie coś ze słów księgi tego proroctwa, odejmie też Bóg jego dział z księgi życia i ze świętego miasta, i z rzeczy, które są opisane w tej księdze.” Obj 22:19
Arminianie z upodobaniem odwołują się do tych fragmentów i innych im podobnych, aby udowodnić swoją przerażającą doktrynę o odpadnięciu prawdziwych świętych. Pamiętam, że rozmawiałem kiedyś z panią, która została wychowana w arminiańskich kręgach, która powiedziała mi, że przyjęła Chrystusa co najmniej sześć razy i została ochrzczona trzy razy, ponieważ za każdym razem, gdy przyjmowała Chrystusa, mimo że była szczera, znowu odpadała.
Takiemu nonsensowi przeczy Pismo Święte w Ewangelii Jana 10:27-30, który to fragment, nawiasem mówiąc, przekonał panią, z którą rozmawiałem, że nie może być mowy o żadnym odpadnięciu prawdziwego świętego. “Moje owce słuchają mego głosu i ja je znam, a one idą za mną. A ja daję im życie wieczne i nigdy nie zginą ani nikt nie wydrze ich z mojej ręki. Mój Ojciec, który mi je dał, większy jest od wszystkich i nikt nie może wydrzeć ich z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy.” Innym fragmentem jest List do Filipian 1:6: “Będąc tego pewien, że ten, który rozpoczął w was dobre dzieło, dokończy go do dnia Jezusa Chrystusa.” W ten sposób arminiańskie zaprzeczenie zachowania świętych pozbawiłoby dziecko Boże wszelkiego komfortu.
Wyrażenie w Piśmie „księga życia” jest rzeczywiście księgą spisaną przez Boga, która zawiera imiona wszystkich wybranych. Jest napisane przed założeniem świata (Obj. 13:8; 17:8). Czytelnik ma rację w swoim założeniu, że chodzi o doktrynę wiecznego wybrania. Ale musimy pamiętać, że jest to wyrażenie figuratywne. Nie wolno nam myśleć o tym w kategoriach ziemskich, tak jakby Bóg naprawdę miał księgę na jakiejś półce, a w niej są imiona wszystkich tych, których zbawia, i do której księgi sięga od czasu do czasu, aby odświeżyć swoją pamięć o tym, kogo musi zbawić. Wyrażenie to jest bardzo obrazowym sposobem odniesienia się do prawdy suwerennego wybrania, zgodnie z którą Bóg na wieki określił w Chrystusie, kto jest Jego ludem, a kto nie.
Wzmianki o tym, że Bóg wymazuje ludzi ze swojej księgi życia, patrzą na to pojęcie z punktu widzenia kościoła tutaj na świecie. Ogólnie mówiąc, kościół, który nosi znamiona prawdziwego kościoła (Konfesja Belgijska 29), składa się z wybranych. Ale są w kościele tacy, którzy, chociaż twierdzą, że są wybranymi i że ich imiona są zapisane w Bożej księdze życia, to jednak wcale nie znajdują się w tej księdze.
Tak więc Mojżesz, jako starotestamentowy typ Chrystusa jako pośrednika ludu Bożego, mówi Jahwe, że tak bardzo pragnie, aby Jego lud poszedł do nieba, że jest gotów pójść do piekła, aby osiągnąć ten cel. Jest to, oczywiście, niemożliwe, ale to mówi nam o wielkości troski Mojżesza o lud Boży. Jest to wielkie wyznanie ze strony Mojżesza i takie, które niewielu kaznodziejów, jeśli w ogóle, odważyłoby się uczynić. Ale Chrystus to zrobił!
Tam, gdzie Bóg wskazuje na wielkie grzechy, które są lub mogą być popełnione przez ludzi w kościele, towarzyszy opisowi tych grzechów z ostrzeżeniem: „Ci, którzy to czynią, zostaną wymazani z Mojej księgi”. Oznacza to, że ich imiona nigdy nie znalazły się w tej księdze, ponieważ nie są wybrani; ale twierdzą, że są wybranymi i że są w drodze do nieba. Twierdzą, że ich imiona są zapisane w księdze życia. Ale dowiedzą się, że grzechy, które popełniają, pozbawiają ich nieba i pokazują, że nie są prawdziwym ludem Bożym. Ta straszliwa groźba jest skierowana do tych niegodziwych ludzi, że ich sprawiedliwą karą jest piekło, dlatego są zachęcani do pokuty.
Takie jest znaczenie tych tekstów. Doktryna o wybraniu jest wielką pociechą dla wierzącego dziecka Bożego, ale świadomość, że nasze imiona są zapisane w księdze życia, nie czyni nas nieostrożnymi i bluźnierczymi. Raczej rzuca nas na kolana w pokornym dziękczynieniu za bogate miłosierdzie naszego Ojca Niebieskiego wobec nas w Chrystusie Jezusie.
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
Kanony z Dort
ARTYKUŁ 6
Lecz Bóg, który jest bogaty w miłosierdzie, zgodnie ze swym niezmiennym celem wybrania, nie zabiera całkowicie swemu ludowi Ducha Świętego, nawet w ich głębokich upadkach, ani nie pozwala im trwać w nich tak, aby stracili łaskę usynowienia i utracili stan usprawiedliwienia czy popełnili grzech na śmierć bądź przeciwko Duchowi Świętemu; ani nie pozwala im, by byli całkowicie opuszczeni i wpadli w wieczną zgubę.
ARTYKUŁ 7
W upadkach tych zachowuje w nich przed zniszczeniem, bądź całkowitym zgubieniem przede wszystkim nieskazitelne nasienie odrodzenia i ponownie, poprzez swe Słowo i Ducha, pewnie i skutecznie odnawia ich ku pokucie, do szczerego i pobożnego żalu za grzechy, aby mogli szukać i uzyskać odpuszczenie we krwi Pośrednika, by mogli ponownie doświadczyć łaski pojednania z Bogiem, poprzez wiarę czcić Jego miłosierdzie, i odtąd pilniej sprawować swe własne zbawienie z bojaźnią i drżeniem.
ARTYKUŁ 8
Nie jest to następstwem ich zasług ani mocy, lecz darmowej łaski Bożej, aby nie odpadli całkowicie od łaski ani też nie trwali w swym odstępstwie i ostatecznie zginęli w nim, co względem nich samych jest nie tylko możliwe, ale i niewątpliwie wydarzyło by się, lecz względem Boga jest to całkowicie niemożliwe, ponieważ Jego zamysł nie może zostać zmieniony, ani Jego obietnica nie może zawieść, ani też powołanie zgodne z Jego wolą nie może zostać odwołane, ani też zasługa, wstawiennictwo i wytrwanie Chrystusa nie mogą okazać się nieskuteczne, ani tez pieczęć Ducha Świętego nie może zostać uniewaŜniona ani zmazana.
