Artykuły uzgodnione przez Biskupów i innych uczonych na Synodzie w Londynie w roku 1552 Pana naszego Boga, w celu uniknięcia sporów w opiniach i ustanowienia pobożnej zgody w niektórych sprawach religii.
I Wiara w Trójcę Świętą
Jest tylko jeden żywy i prawdziwy Bóg, który jest wieczny, bez ciała, części i namiętności; o nieskończonej mocy, mądrości i dobroci; jest stwórcą i opiekunem wszystkich rzeczy, zarówno widzialnych, jak i niewidzialnych. W jedności Bóstwa istnieją trzy osoby jednej substancji, mocy i wieczności: Ojciec, Syn i Duch Święty.
II Że Słowo, czyli Syn Boży, stało się prawdziwym człowiekiem
Syn, który jest słowem Ojca, przyjął naturę człowieka w łonie Najświętszej Maryi Panny z jej istoty, tak że dwie pełne i doskonałe natury, to znaczy Bóstwo i człowieczeństwo, zostały połączone w jedną osobę, aby nigdy nie być podzielonym, gdzie jest jeden Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek, który naprawdę cierpiał, został ukrzyżowany, umarły i pogrzebany, aby pojednać z nami swojego Ojca i być ofiarą za wszystkie grzechy człowieka, zarówno pierworodne, jak i rzeczywiste
III O zejściu Chrystusa do piekła
Tak jak Chrystus umarł i został za nas pogrzebany, tak też należy wierzyć, że zszedł do piekła. Ciało zostało złożone w grobie aż do zmartwychwstania, ale jego Duch, który odszedł od Niego, był z duchami, które były w więzieniu lub w piekle i tak samo głosił, o czym świadczy miejsce św. Piotra.
IV Zmartwychwstanie Chrystusa
Chrystus naprawdę zmartwychwstał i ponownie wziął swoje ciało z ciałem, kośćmi i wszystkim, co jest związane z doskonałością ludzkiej natury, z którą wstąpił do nieba i tam zasiada, aż powróci, aby sądzić ludzi w dniu ostatecznym.
V Do zbawienia wystarczy doktryna Pisma Świętego
Pismo Święte zawiera wszystko, co jest konieczne do zbawienia, tak więc jeśli czegoś w nim nie ma, jeśli czegoś nie można w nim przeczytać ani nie może być przez nie udowodnione, chociaż czasami jest przyjmowane przez wiernych jako pobożne i pożyteczne dla ładu i urody, nikt nie powinien być zmuszony w to wierzyć jako artykuł wiary lub głosić to jako niezbędne do konieczności zbawienia.
VI Nie można odrzucać Starego Testamentu
Starego Testamentu nie należy odrzucać tak, jakby był sprzeczny z Nowym, ale ciągle go zachowywać, ponieważ zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie życie wieczne jest ofiarowane ludzkości przez Chrystusa, który jest jedynym pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem, będąc jednocześnie Bogiem i człowiekiem. Dlatego nie należy słuchać tych, którzy twierdzą, że starzy Ojcowie oczekiwali jedynie przejściowych obietnic.
VII Trzy wyznania wiary
Trzy wyznania wiary, Wyznanie Nicejskie, Wyznanie Atanazyjskie i to, co powszechnie nazywa się Składem Apostolskim, powinny być całkowicie przyjęte, ponieważ mogą być udowodnione przez najpewniejsze nakazy Pisma Świętego.
VIII O grzechu pierworodnym lub grzechu narodzin
Grzech pierworodny nie tkwi w naśladowaniu Adama, jak na próżno mówią pelagianie, co również dzisiaj odnawiają anabaptyści, ale jest to wina i zepsucie natury każdego człowieka, który w naturalny sposób rodzi się z potomstwa Adama, przez co człowiek jest bardzo odległy od swojej dawnej sprawiedliwości, którą miał przy swoim stworzeniu i jest z własnej natury oddany złu, tak że ciało pragnie zawsze wbrew Duchowi, a zatem każdy człowiek zrodzony na tym świecie zasługuje na gniew Boży i potępienie.
Ta infekcja natury pozostaje w tych, którzy są ochrzczeni, przez co pożądliwość ciała, zwana po grecku φρονημα σαρκος (którą niektórzy wyjaśniają jako mądrość, inni jako zmysłowość, niektórzy jako uczucie, inni jako pożądanie ciała) nie poddaje się Prawu Bożemu. Chociaż nie ma potępienia dla tych, którzy wierzą i są ochrzczeni, Apostoł wyznaje, że żądze i pożądliwość mają same w sobie charakter grzechu.
IX O Wolnej Woli
Nie mamy mocy do czynienia dobrych uczynków, miłych i przyjemnych dla Boga, bez Łaski Bożej powstrzymującej nas przez Chrystusa tak, abyśmy mieli dobrą wolę i działanie w nas, gdy mamy taką wolę.
X Łaska
Łaska Chrystusa lub dany przez Niego Duch Święty usuwa kamienne serce i daje serce mięsiste. Chociaż względem tych, którzy nie mają woli dobrych rzeczy, sprawia, że chcą, a względem tych, którzy chcą rzeczy złych, sprawia, że nie chcą ich, to jednak nigdy nie wymusza woli. Dlatego żaden człowiek, gdy grzeszy, nie może usprawiedliwiać się, że nie zasługuje na winę lub potępienie, twierdząc, że zgrzeszył nieumyślnie lub pod przymusem.
XI Usprawiedliwienia człowieka
Usprawiedliwienie jedynie przez wiarę w Jezusa Chrystusa, w tym sensie, jak zostało to ogłoszone w Homilii o usprawiedliwieniu, jest dla chrześcijanina najpewniejszą i najzdrowszą doktryną.
XII Dzieła przed usprawiedliwieniem
Uczynki dokonane przed Łaską Chrystusa i napełnieniem Jego Duchem nie są miłe Bogu, ponieważ nie wypływają z wiary w Jezusa Chrystusa, ani nie sprawiają, że ludzie stają się zdolni aby otrzymać Łaskę, ani nie zasługują, jak mówią szkolni autorzy, na łaskę zgodności. Ponieważ nie są one czynione tak, jak Bóg chciał i nakazał, aby zostały wykonane, nie wątpimy, że mają one naturę grzechu.
XIII Dzieła supererogacji
Uczynków dobrowolnych poza przykazaniami Bożymi, które nazywają dziełami supererogacji, nie można nauczać bez arogancji i niegodziwości, ponieważ przez nie ludzie oświadczają, że nie tylko oddają Bogu tyle, ile są zobowiązani, ale że czynią więcej dla Niego, niż wymagane jest zobowiązanie, podczas gdy Chrystus mówi wyraźnie: „Sługami nieużytecznymi jesteśmy. Zrobiliśmy to, co powinniśmy byli zrobić” (Łuk. 17:10).
XIV Żaden człowiek nie jest bez grzechu, tylko sam Chrystus
Chrystus w prawdzie naszej natury stał się podobny do nas we wszystkim, z wyjątkiem grzechu, co do którego był wyraźnie pusty zarówno w swoim ciele, jak i w swoim duchu. Stał się Barankiem bez skazy, który przez ofiarę samego siebie uczynioną raz na zawsze zgładził grzechy świata, a grzechu, jak mówi św. Jan, nie było w nim. Ale reszta nas, chociaż jesteśmy ochrzczeni i narodzeni na nowo w Chrystusie, wszyscy obrażamy w wielu rzeczach. Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, oszukujemy samych siebie i nie ma w nas prawdy.
XV Ο grzechu przciwko Duchowi Świętemu
Każdy grzech śmiertelny dobrowolnie popełniony po chrzcie nie jest grzechem przeciwko Duchowi Świętemu i nie jest niewybaczalny, dlatego nie można odmówić miejsca dla upamiętania tym, którzy popadli w grzech po chrzcie. Po otrzymaniu Ducha Świętego możemy odejść od danej łaski i popaść w grzech, a dzięki łasce Bożej możemy zmartwychwstać i poprawić nasze życie. Dlatego mają zostać potępieni ci, którzy twierdzą, że nie mogą więcej grzeszyć, dopóki żyją tutaj, lub odmawiają miejsca dla upamiętujących się, aby naprawdę się upamiętali i poprawili swoje życie.
XVI Bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu
Bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu ma miejsce wtedy, gdy człowiek w złośliwości i uporu umysłu szydzi z jawnie dostrzeganej prawdy Słowa Bożego, a będąc jej wrogiem prześladuje ją. Ponieważ tacy są winni Bożej klątwy, wplątują się w najcięższą i ohydną zbrodnię, przez co tego rodzaju grzech jest wezwany i potwierdzony przez Pana jako niewybaczalny.
XVII Predestynacja i Elekcja
Przeznaczenie do życia jest wiecznym celem Boga, na mocy którego (zanim położono fundamenty świata) nieustannie orzekł własnym osądem, w tajemnicy dla nas, aby uwolnić od przekleństwa i potępienia tych, których wybrał spośród ludzkości, oraz aby doprowadzić ich do wiecznego zbawienia przez Chrystusa jako naczynia ku czci, po czym ci, którzy mają tak wielką korzyść od Boga, są powołani zgodnie z Bożym zamierzeniem przez Jego Ducha działającego we właściwym czasie, a dzięki łasce są posłuszni wezwaniu, są usprawiedliwieni dobrowolnie, stają się synami przez adopcję, stają się obrazem jednorodzonego syna Bożego Jezusa Chrystusa, chodzą pobożnie w dobrych uczynkach, a wreszcie dzięki Bożemu miłosierdziu osiągają wieczną szczęśliwość.
Ponieważ pobożne rozważanie predestynacji i naszego wybrania w Chrystusie jest pełne słodkiej, przyjemnej i niewysłowionej pociechy dla pobożnych osób i takich, które doświadczają w sobie działanie Ducha Chrystusowego umartwiającego uczynki ciała i ich ziemskie członki, kierując ich umysły ku wysokim i niebiańskim sprawom, a także dlatego, że wielce utwierdza i potwierdza ich wiarę w wieczne zbawienie, którym można się cieszyć przez Chrystusa, jak również dlatego, że żarliwie rozpala ich miłość do Boga, zaś dla ciekawych i cielesnych osób, którym brakuje Ducha Chrystusowego, nieustanne posiadanie przed oczami wyroku Bożego przeznaczenia jest najbardziej niebezpiecznym upadkiem, przez który diabeł może wpędzić ich albo w desperację, albo w lekkomyślność najbardziej nieczystego życia, nie mniej niebezpieczną niż desperacja.
Ponadto, chociaż dekrety predestynacji są nam nieznane, musimy przyjąć Boże obietnice w taki sposób, w jaki są one nam ogólnie przedstawione w Piśmie Świętym, a w naszych uczynkach należy postępować zgodnie z wolą Bożą, którą mamy wyraźnie zadeklarowaną w słowie Bożym.
XVIII Musimy ufać, aby uzyskać wieczne zbawienie tylko w imieniu Chrystusa
Mają też być przeklęci i znienawidzeni ci, którzy ośmielają się mówić, że każdy człowiek będzie zbawiony przez prawo lub sektę, którą wyznaje, tak że staje się pilnym, aby ukształtować swoje życie zgodnie z tym prawem i światłem natury, gdyż Pismo Święte podaje nam tylko imię Jezusa Chrystusa, przez które ludzie muszą być zbawieni.
XIX Wszyscy ludzie są zobowiązani do przestrzegania moralnych przykazań Prawa
Prawo, które zostało dane od Boga przez Mojżesza, chociaż nie wiąże chrześcijan w odniesieniu do jego ceremonii i obrzędów, nie wymaga również, aby jego nakazy świeckie musiały być przyjmowane w jakiejkolwiek społeczności, żaden człowiek, jeśli nigdy nie jest tak doskonały jako chrześcijanin, nie jest zwolniony i wolny od posłuszeństwa tym przykazaniom, które nazywa się moralnymi. Dlatego nie należy słuchać tych, którzy twierdzą, że Pismo Święte dane jest tylko słabym i stale chełpią się duchem, o którym (mówią) nauczyli się tego, czego nauczają, chociaż jest to najwyraźniej odrażające dla Pisma Świętego.
XX O Kościele
Widzialny Kościół Chrystusowy jest zgromadzeniem wiernych ludzi, w którym głosi się czyste słowo Boże, a sakramenty są należycie sprawowane zgodnie z nakazem Chrystusowym, we wszystkich tych rzeczach, które z konieczności tego wymagają.
Jak Kościół Jerozolimy, Aleksandrii i Antiochii zbłądził, tak i Kościół Rzymski zbłądził nie tylko w swoim życiu, ale także w sprawach swojej wiary.
XXI O władzy Kościoła
Kościołowi nie wolno wyświęcać czegokolwiek, co jest sprzeczne z napisanym słowem Bożym, ani też nie może tak wykładać jednego miejsca w Piśmie Świętym, że byłoby to sprzeczne z innym. Dlatego chociaż Kościół jest świadkiem i strażnikiem Świętego Pisma, nie powinien niczego przeciw temu orzekać, tak samo nie powinien narzucać niczego, w co należy wierzyć, ze względu na konieczność zbawienia.
XXII O władzy Synodów Generalnych
Synody generalne nie mogą być zbierane razem bez nakazu i woli książąt, a kiedy się gromadzą (ponieważ są zgromadzeniem ludzi, z których nie wszyscy są rządzeni Duchem i słowem Bożym), mogą się mylić i czasami błądziły nie tylko w sprawach doczesnych, ale także w sprawach dotyczących Boga. Dlatego to, co przez nie postanowione jako konieczne do zbawienia, nie ma mocy ani autorytetu, chyba że można powiedzieć, że zostały wyjęte z Pisma Świętego.
XXIII O czyśćcu
Doktryna uczonych autorów dotycząca czyśćca, odpuszczeń, kultu i adoracji tak wizerunków jak i relikwii, a także wzywania świętych, jest naiwną rzeczą na próżno zmyśloną i żadną miarą nie ugruntowaną podstawie Pisma Świętego, ale raczej jest odrażającą słowu Bożemu.
XXIV Żaden człowiek nie może usługiwać w Zgromadzeniu, chyba że jest powołany
Nie wolno nikomu brać na siebie urzędu publicznego głoszenia lub posługiwania sakramentami w zborze, zanim nie zostanie zgodnie z prawem powołany i wysłany do wykonywania tego. Tych, powinniśmy osądzić jako powołanych i posłanych zgodnie z prawem, którzy są wybrani i powołani do tej pracy przez ludzi, którzy mają władzę publiczną nadaną im w zborze, aby powołać i posyłać ministrów do winnicy Pańskiej.
XXV Ludzie muszą przemawiać w zborze takim językiem, jak rozumieją ludzie
Jest to najbardziej słuszne i najbardziej zgodne ze słowem Bożym, aby w zborze nic nie było jawnie czytane ani wypowiadane w języku nieznanym ludowi, czego zabronił św. Paweł, o ile nie jest obecny ktoś, kto może to przełożyć.
XXVI O sakramentach
Nasz Pan Jezus Chrystus zjednoczył grono nowych ludzi sakramentami, których jest bardzo mało, które najłatwiej jest zachować, najwspanialsze w znaczeniu, czyli Chrzest i Wieczerza Pańska.
Sakramenty nie zostały ustanowione przez Chrystusa, aby na nie patrzeć lub nosić, ale abyśmy właściwie z nich korzystali. Tylko w tych, którzy godnie przyjmują to samo, mają one korzystny wpływ i działanie, ale nie przez dzieło wykonane, jak mówią niektórzy ludzie, które słowo, nie rodzi pobożności, ponieważ jest obce i nieznane Pismu Świętemu i ma bardzo przesądny sens. Ci, którzy przyjmują sakramenty niegodnie nabywają dla siebie potępienie, jak mówi św. Paweł.
Sakramenty wyświęcone słowem Bożym są nie tylko odznakami i świadectwami wyznania chrześcijan, ale są pewnymi świadkami i skutecznymi znakami łaski i dobrej woli Bożej wobec nas, przez którą działa w nas niewidzialnie i nie tylko ożywia, ale też wzmacnia i potwiedza naszą wiarę w Niego.
XXVII Niegodziwość ministrów nie usuwa skutecznego działania nakazów Bożych
Chociaż w widzialnym Kościele zło zawsze miesza się z dobrem, a czasami zło ma główną władzę w posługiwaniu Słowa i sakramentów, ponieważ nie czynią tego we własnym imieniu, ale służą z nakazu i autorytetu Chrystusa możemy korzystać z ich posługi, zarówno w słuchaniu Słowa Bożego, jak i w przyjmowaniu Sakramentów, ani skutki Bożych obrzędów nie są odbierane przez ich niegodziwość, ani łaska Bożych darów nie jest umniejszana przez nich, gdy przez wiarę i słusznie przyjmujemy sakramenty, które są skuteczne ze względu na ustanowienie i obietnicę Chrystusa, chociaż służą nimi źli ludzie. Niemniej jednak należy do dyscypliny Kościoła, aby dociekać takich i aby byli oskarżani przez tych, którzy znają ich przestępstwa, a w końcu aby zostali uznani za winnych i aby sprawiedliwym wyrokiem zostali usunięci.
XXVIII O chrzcie
Chrzest jest nie tylko znakiem wyznania i znakiem różnicy, dzięki któremu chrześcijanie są odróżnieni od innych, którzy nie zostali ochrzczeni, ale jest także znakiem i pieczęcią naszego nowego narodzenia, dzięki któremu, jako instrumentowi, ci którzy słusznie przyjęli chrzest w Kościele a obietnice przebaczenia grzechów i naszego przybrania za synów Bożych są widocznie podpisane i zapieczętowane, wiara zostaje potwierdzona, a łaska wzrasta na mocy modlitwy do Boga. Zwyczaj Kościoła dotyczący chrztu małych dzieci chrześcijańskich należy polecać i w jakikolwiek sposób zachować w Kościele.
XXIX O Wieczerzy Pańskiej
Wieczerza Pańska jest nie tylko znakiem miłości, którą chrześcijanie powinni mieć między sobą, ale jest sakramentem naszego odkupienia przez śmierć Chrystusa, ponieważ dla tych, którzy słusznie, godnie i z wiarą przyjmują chleb, który łamiemy, jest komunią Ciała Chrystusowego. Podobnie kielich błogosławieństwa jest Komunią krwi Chrystusa.
Przeistoczenie, czyli przemiana substancji chleba i wina w substancję Ciała i Krwi Chrystusa, nie może być udowodniona Pismem Świętym, ale jest sprzeczna z prostymi słowami Pisma Świętego i jest powodem wielu przesądów. O ile prawda o naturze człowieka wymaga, aby ciało jednego i tego samego człowieka nie mogło znajdować się jednocześnie w różnych miejscach, ale musiało być w jakimś jednym określonym miejscu, o tyle ciało Chrystusa nie może być obecne jednocześnie w wielu i różnorodnych miejscach. Ponieważ (jak naucza Pismo Święte) Chrystus został wzięty do nieba i tam będzie trwał aż do końca świata, wierny człowiek nie powinien ani wierzyć, ani otwarcie wyznawać rzeczywistej i cielesnej obecności (jak to nazywają) ciała i krwi Chrystusa w sakramencie Wieczerzy Pańskiej.
Sakrament Wieczerzy Pańskiej nie był nakazany przez obrzęd Chrystusa po to, aby go trzymać, nosić, podnosić ani czcić.
XXX O doskonałej Ofierze Chrystusa złożonej na krzyżu
Ofiara Chrystusa złożona raz na zawsze jest doskonałym odkupieniem, łagodzeniem Bożego niezadowolenia i zadośćuczynieniem za wszystkie grzechy całego świata, zarówno pierworodne jak i rzeczywiste, i nie ma innego zadośćuczynienia za grzech, jak tylko to. Dlatego ofiary mszy, w których, jak powszechnie mówiono, że kapłan ofiarował Chrystusa za żywych i umarłych, aby otrzymać odpuszczenie bólu lub grzechu, są zmyślonymi bajkami i niebezpiecznymi oszustwami.
XXXI Słowo Boże nie nakazuje nikomu stanu życia w pojedynkę
Biskupom, księżom i diakonom nie nakazuje się ślubować stanu wolnego od małżeństwa, ani Boże prawo nie zmusza ich do powstrzymywania się od małżeństwa.
XXXII Należy unikać ekskomunikowanych osób
Osoba, która przez otwarte potępienie Kościoła jest słusznie odcięta od jedności Kościoła i ekskomunikowana, powinna być wzięta z całego tłumu wiernych jako poganin i celnik, aż zostanie otwarcie pojednana przez upamiętanie i przyjęta do Kościoła przez Sędziego, który ma do niego upoważnienie.
XXXIII Tradycje Kościoła
Nie jest konieczne, aby tradycje i obrzędy były we wszystkich miejscach takie same lub całkowicie do siebie podobne, ponieważ zawsze były różne i mogą się zmieniać, zależnie od różnorodności krajów i obyczajów ludzi, o ile nic nie jest postanowione wbrew słowu Bożemu. Kto poprzez swój prywatny osąd dobrowolnie i celowo otwarcie łamie tradycje i ceremonie Kościoła, które nie są sprzeczne ze Słowem Bożym i są wyświęcone i zatwierdzone przez wspólną władzę, powinien być otwarcie skarcony (aby inni mogli się obawiać podobnego postępowania) jako taki, który obraża powszechny porządek Kościoła, rani autorytet Sędziego i rani sumienia słabych braci.
XXXIV Homilie
Homilie wygłaszane ostatnio i wygłaszane przez władzę króla są pobożne i zdrowe, zawierają doktrynę, która ma być przyjęta przez wszystkich ludzi i dlatego należy je czytać ludowi pilnie i wyraźnie.
XXXV Z Księgi Modlitw i Ceremonii Kościoła Anglikańskiego
Księga, która w bardzo późnych czasach została przekazana Kościołowi Anglii przez władzę królewską i Parlament, zawierająca sposoby i formy modlenia się i sprawowania sakramentów w Kościele Anglikańskim, podobnie jak księga o powoływaniu ministrów Kościoła przedstawiona przez wspomnianą władzę jest pobożna i w żadnym wypadku nie sprzeciwia się zdrowej doktrynie Ewangelii, ale zgadza się z nią, promując i upiększając ją niemało, a zatem przez wszystkich wiernych członków Kościoła Anglikańskiego, a przede wszystkim ministrów Słowa, należy ją przyjmować i dopuszczać z całą gotowością umysłu i dziękczynienia oraz polecać ludowi Bożemu.
XXXVI O Sędziach Cywilnych
Król Anglii jest najwyższą głową na ziemi, następną pod rządami Chrystusa, Kościoła Anglii i Irlandii. Biskup Rzymu nie ma jurysdykcji w tym królestwie Anglii. Sędzia Cywilny jest wyświęcony i dozwolony przez Boga; dlatego musimy być mu posłuszni nie tylko ze strachu przed karą, ale także ze względu na sumienie. Prawo cywilne może karać chrześcijan śmiercią za ohydne i ciężkie przestępstwa. Chrześcijanom wolno, na polecenie sędziego, nosić broń i służyć w dozwolonych wojnach.
XXXVII Przedmioty należące do chrzećijan nie są własnością powszechną
Bogactwa i dobra chrześcijan nie są powszechne, ponieważ nie należą i nie są w posiadaniu tej nazwy (czym fałszywie przechwalają się niektórzy anabaptyści); mimo to każdy powinien dawać biednym jałmużnę z tego, co posiada, zgodnie ze swoimi zdolnościami.
XXXVIII Chrześcijanie mogą złożyć przysięgę
Tak jak wyznajemy, że próżne i nierozważne przysięganie jest zakazane chrześcijanom przez naszego Pana Jezusa Chrystusa i Jego Apostoła Jakuba, tak osądzamy, że religia chrześcijańska nie zabrania, aby człowiek mógł przysięgać, gdy Sędzia wymaga w sprawie wiary i miłości, tak odbywa się to (zgodnie z nauką proroków) w sprawiedliwości, sądzie i prawdzie.
XXXIX Zmartwychwstanie umarłych jeszcze się nie dokonało
Zmartwychwstanie umarłych jeszcze się nie dokonało, jak gdyby należało tylko do duszy, która dzięki łasce Chrystusa zostaje wskrzeszona ze śmierci grzechu, ale należy się go spodziewać w późnym terminie, bo wtedy (jak Pismo Święte wyraźnie świadczy) wszystkim zmarłym ich własne ciała i kości zostaną przywrócone, aby cały człowiek mógł (zgodnie z jego uczynkami) otrzymać albo nagrodę albo karę, zgodnie z tym czy żył cnotliwie czy niegodziwie.
XL Te dusze, które odchodzą z tego życia, nie umierają z ciałami ani nie śpią bezczynnie
Tych, którzy mówią, że dusze tych, którzy odchodzą śpią, będąc bez zmysłów, czucia lub postrzegania, aż do Dnia Sądu, lub twierdzą, że dusze umierają z ciała, a w dniu ostatecznym zostaną wskrzeszone z tym samym, całkowicie sprzeciwiają się słusznej wierze ogłoszonej nam w Piśmie Świętym.
XLI Heretycy zwani Millenari
Ci, którzy zamierzają odnowić bajkę heretyków zwanych Millenarii, odrzucają Pismo Święte i rzucają się na złamanie karku w żydowskie zdziczenie.
XLII Nie wszyscy ludzie będą zbawieni na dłuższą metę
Godni potępienia są także ci, którzy w tym czasie usiłują przywrócić niebezpieczną opinię, że wszyscy ludzie, którzy nigdy nie byli aż tak bezbożni, zostaną w końcu zbawieni, gdy cierpią bóle za swoje grzechy, w określonym czasie wyznaczonym przez Bożą sprawiedliwość.
BOŻE MIEJ W SWOJEJ OPIECE KRÓLA
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
