Wiel. Angus Stewart
W poprzednich pięciu artykułach na temat Ruchu Odnowy (zielonoświątkowcy, charyzmatyzm i neo-charyzmatyzm) omówiliśmy jego historię („Trzy fale chrześcijaństwa charyzmatycznego” i „Prekursorzy współczesnego chrześcijaństwa charyzmatycznego”) oraz jego szczególne poglądy na „Chrzest Duchem Świętym”, „Mówienie językami” i „Trwające proroctwo”. Kończymy teraz ostatnią cechą Ruchu Odnowy: jego roszczeniem co do czynienia cudów w epoce postapostolskiej.
Natura cudów w Biblii
Natura cudów w Biblii, zwłaszcza cudów uzdrawiania, bardzo różni się od tego co czynią charyzmatycy. Można powiedzieć, że cuda w Piśmie specjalizują się w trudnych przypadkach: opętanych przez demony, sparaliżowanych, niewidomych, beznogich, a nawet umarłych. To sprawia, że cuda biblijne są łatwe do zweryfikowania. Inaczej jest w przypadku tak zwanych uzdrowień charyzmatyków. C. Peter Wagner z Fuller Theological Seminary w Pasadenie w Kalifornii twierdzi, że jego uzdrowienia dotyczą głównie bólów głowy i pleców. Jak zateweryfikujecie te „uzdrowienia”?
Spójrzcie na przykład na wyraźny kontrast między nieweryfikowalnymi uzdrowieniami bólów głowy i pleców itp., a cudem opisanym w Dziejach 3-4. W Dziejach Apostolskich 4:16, po uzdrowieniu przez Piotra (i Jana) człowieka, który urodził się chromy, fałszywi przywódcy kościoła oświadczają: „Co zrobimy z tymi ludźmi? Bo to, że dokonali oczywistego cudu, wiadomo wszystkim mieszkańcom Jerozolimy i nie możemy temu zaprzeczyć”.
Zwróćcie uwagę, że wszyscy, którzy przychodzili do Apostołów po uzdrowienie, zawsze byli uzdrawiani, jak w Dziejach Apostolskich 5:16: „Schodziło się też z okolicznych miast do Jerozolimy mnóstwo ludzi, przynosząc chorych i dręczonych przez duchy nieczyste, a wszyscy zostali uzdrowieni”. To bardzo różni się od zielonoświątkowych czy charyzmatycznych posług uzdrawiania, gdzie nieuzdrowieni ludzie wracają do domu po kolejnym spotkaniu.
Wśród uzdrowionych w Słowie Bożym nie było żadnych nawrotów. Porównajcie to z przypadkami wielu biednych dusz wypełnionych wystarczającą ilością adrenaliny, aby wstać z wózków inwalidzkich na scenie, tylko po to aby dzień lub dwa później byli tak samo chorzy. Dwa tysiące lat po Apostołach istnieje wielka różnica!
Jeśli ktoś twierdzi, że czyni cuda, należy zadać pytanie: Co rozumie przez cuda? Czy ma na myśli to, co Biblia ma na myśli, a mianowicie, że wszyscy, którzy przychodzą po uzdrowienia, są zawsze, weryfikowalnie, całkowicie i natychmiastowo uzdrowieni z różnych i poważnych dolegliwości, bez żadnych nawrotów lub honorarium dla uzdrowiciela, bez czegokolwiek, co ma na celu pobudzenie tłumu lub zabawę ich emocjami?[1] Biblijne cuda są standardem, punktem odniesienia. Wszystko, co nie spełnia tego standardu, jest oszukańcze i fałszywe i musi zostać odrzucone przez lud Boży.
Cudotwórcy w Biblii
Kogo Bóg używa do czynienia cudów po Zesłaniu Ducha Świętego? W 2 Liście do Koryntian 12:12 cuda, „znaki i cuda”, nie są nazwane znakami ludzi wierzących, ani znakami ludzi specjalnie namaszczonych lub ochrzczonych świętych, ale „znakami Apostoła”. To jest również to, co odkryjecie czytając Księgę Dziejów Apostolskich. Dzieje Apostolskie 2:43 i 5:12 jasno stwierdzają, że to Apostołowie dokonywali cudów. Apostoł Piotr uzdrawia chromego człowieka w Dziejach Apostolskich 3. W Dziejach Apostolskich 5 Bóg zabija Ananiasza i Safirę na słowo Piotra — niewiele słyszy się od zwolenników odnowy, którzy twierdzą, że dokonali tego rodzaju cudu! Piotr uzdrawia sparaliżowanego Eneasza i wskrzesza Tabitę z martwych w Dziejach Apostolskich 9. Paweł dokonuje różnych cudów w Dziejach Apostolskich 13-28.
Istnieją trzy inne osoby, które nie były Apostołami, które czyniły cuda. Po pierwsze Filip dokonywał cudów w Dziejach 8, ale był on Ewangelistą (Dzieje 21:8) – to kolejny nadzwyczajny, tymczasowy urząd – i został wyświęcony na diakona przez Apostołów (Dzieje 6:5-6). Po drugie Szczepan dokonywał cudów (Dzieje 6:8). Był także diakonem wyświęconym przez Apostołów (Dzieje 6:5-6).i pierwszym chrześcijańskim męczennikiem (Dzieje 7). Przez to, że czynił cuda, Bóg szczególnie naznaczył go jako pierwszego po Zesłaniu Ducha Świętego, oddał swoje życie za Jezusa Chrystusa. Po trzecie, Ananiasz w Dziejach Apostolskich 9 dokonał cudu, ale był Prorokiem, ponieważ otrzymał wizję, w której przemówił do niego Chrystus. Ten cud był również niezwykły, ponieważ wcześniej Chrystus oślepił Pawła na Drodze do Damaszku, a następnie wysłał Proroka Ananiasza do Pawła, aby przywrócił Apostołowi wzrok. Nie ma dziś Proroków, jak pokazał mój poprzedni artykuł.
1 List do Koryntian 12 może wydawać się wskazywać, że niektórzy poza nadzwyczajnymi urzędami w Koryncie dokonywali cudów, jednak zauważamy, że dzieje się to w epoce apostolskiej i że sam Apostoł Paweł był założycielem tego kościoła (Dzieje 18; 1 Kor 3). . Co więcej, w następnym liście do Koryntian Paweł odnosi się do cudów jako „znaków Apostoła” (2 Kor. 12:12), ponieważ były dokonywane w epoce apostolskiej: 1) przez Apostołów lub 2) na Apostołach (np. Dzieje Apostolskie 9) lub 3) przez Proroków, którzy działali obok Apostołów (Efez. 2:20; 3:5; 4:11), lub 4) przez Ewangelistów, którzy byli pomocnikami apostolskimi (Efez 4:11;2 Tym. 4 :5) lub 5) przez wyświęconych przez Apostołów.
Cuda w fałszywym kościele
Trzeba poruszyć jeszcze jedną kwestię dotyczącą cudów. Nigdzie w Biblii nie ma przepowiedni ani obietnic o świętych dokonujących cudów w dniach poapostolskich. Słowo Boże nie przedstawia również przyszłości, w której prawdziwy Kościół dokona pewnych cudów, a fałszywy kościół innych. Chociaż istnieją fragmenty, do których niektórzy się odwołają, Pismo Święte wyraźnie przewiduje cuda wyłącznie w linii rozwoju fałszywego kościoła. W Ewangelii Mateusza 24:24 fałszywi Chrystusowie i fałszywi prorocy będą czynić wielkie znaki i cuda (por. Marek 13:22). Zgodnie z 2 Tesaloniczan 2:9, potężne cuda będą dokonywane przez człowieka nieprawości. W Objawieniu 13, 16 i 19 cuda dokonywane są przez fałszywego proroka w służbie bestii.
Biblia naucza również, że tajemnica nieprawości, która jest duchem Antychrysta, działała już w pierwszym wieku i nadal działa przez tysiąclecia, aby wyprowadzić Antychrysta (2 Tes. 2:7; 1 Jana 2:18). Linia fałszywych cudów przebiega w rozwoju odstępczego chrześcijaństwa.
Możecie to również zobaczyć, jeśli czytacie historię kościoła, jak widzieliśmy w moim drugim artykule z tej serii zatytułowanym „Prekursorzy współczesnego charyzmatycznego chrześcijaństwa”. Montaniści, obfitość fałszywych cudów w średniowieczu, anabaptyści, Francuscy Prorocy, Edward Irving i Katolicki Kościół Apostolski, a także współczesny kościół rzymski (zwłaszcza z jego cudami maryjnymi) oraz nowoczesny pentekostalizm – wszystko to przygotowuje drogę dla największego antychrześcijańskiego cudotwórcy wszech czasów, Antychrysta. Ten wielki człowiek grzechu dokona prawdziwych, potężnych cudów, w przeciwieństwie do większości słabych, zwodniczych cudów w kręgach charyzmatycznych i rzymskich.
Wniosek
Mógłbym naświetlić i rozwinąć inne problemy związane z Ruchem Odnowienia, ale tylko pokrótce wymienię niektóre z nich.
Teologia dobrobytu, znana również jako ewangelia zdrowia i bogactwa, wyszła z tego ruchu i zachowuje swoje charakterystyczne fałszywe nauki. Pismo mówi nam, że umiłowanie pieniędzy jest korzeniem wszelkiego rodzaju zła (1 Tym. 6:10), jednak w ruchu zdrowia i bogactwa, który jest głoszona jako ewangelia!
Ruch Odnowy szczyci się straszliwymi, niebiblijnymi praktykami kultu (zwłaszcza ludzie padający na wznak, tzw. „powaleni Duchem” oraz dorośli mówiący bełkotem podczas spotkań religijnych), które są dalekie i diametralnie przeciwne regulatywnej zasadzie kultu (por. 3 Moj. 10:1-2; 5 Mojż. 12:32; Izaj. 1:12; Mat 15:5-9; Jan 4:24).
Fałszywy ekumenizm Ruchu Odnowienia jest dobrze znany. Papież zaprosił nawet kontyngent charyzmatyczny na II Sobór Watykański (1962-1965). Ciała bałwochwalcze mają sposoby aby się odszukać i nawiązać współpracę!
Są też pentekostalni modaliści: to ci zielonoświątkowcy i charyzmatycy, którzy odrzucają ortodoksyjną doktrynę Trójcy Świętej, a szczególnie zaprzeczają odrębnej osobowości Ducha Świętego. Nawet z ich heretyckimi poglądami na Ducha Świętego, wciąż mogą otrzymać „chrzest Duchem Świętym”, wciąż mogą „mówić językami”, wciąż mogą wypowiadać „proroctwa” i nadal mogą dokonywać „cudów”, tak jak pozostali pentekostaliści! To nie robi różnicy. Najwyraźniej wiara w prawdę dotyczącą Ducha Świętego nie ma znaczenia, jeśli chodzi o Jego „dary”.
W swojej bardzo pomocnej książce The Theology of the Holy Spirit Frederick Bruner zauważa, że w swojej analizie doktryny pentekostalistów najbardziej pomocnym teologiem był Marcin Luter.[2] Dlaczego? Ponieważ Luter głęboko uchwycił zbawienie w Chrystusie tylko przez łaskę tylko przez wiarę tylko na chwałę Bożą, tylko według Pisma Świętego.
To właśnie Luter skierował słynną naganę do Anabaptystów, charyzmatyków swoich czasów: „Uderzam twego ducha w pysk”. Pomyślcie o tym. Jakie znane zwierzę ma pysk? Świnia, nieczysta bestia w Starym Testamencie. Luter deklarował: „Twój duch jest duchem nieczystym i ja go uderzam – mocno”. Pamiętajcie też o modlitwie Lutra. Błagał swego niebiańskiego Ojca, aby napełnił go jedynie Swoim Słowem i aby Bóg nigdy, przenigdy nie dał mu wizji ani bezpośredniego objawienia, ale uczynił go błogosławionym szczęśliwym i bogatym samym Pismem Świętym! Biblijne i duchowe pragnienia Lutra, modlitwy, zadowolenie i walka powinny być również naszymi pragnieniami!
Na podstawie źródło
[1] Por. Angus Stewart, „Osiem faktów dotyczących biblijnych uzdrowień”.
[2] Frederick Dale Bruner, Teologia Ducha Świętego (Grand Rapids, MI: Eerdmans, 1970), s. 344.
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
