A. Infra- czy Supralapsarianism
W odniesieniu do pierwszego punktu, infra- lub supralapsarianizmu, Synod oświadcza:
że nasze Wyznaniowe Standardy wprawdzie podążają za infralapsariańską prezentacją w odniesieniu do doktryny wybrania, ale że zarówno z brzmienia rozdziału I artykułu 7 Kanonów Dort, jak i z obrad Synodu Dort jest oczywiste, że w żaden sposób nie ma na celu wykluczenia ani potępienia prezentacji supralapsarian;
że w związku z tym nie wolno przedstawiać poglądu supralapsarianizmu jako doktryny Kościołów Reformowanych w Holandii, ale też nie wolno molestować nikogo, kto osobiście wyznaje pogląd supralapsarianizmu, ponieważ Synod w Dort nie wydał żadnego oświadczenia w tej spornej kwestii.
Ponadto Synod ostrzega, aby tak głębokie doktryny, które dalece wykraczają poza zrozumienie zwykłych ludzi, były jak najmniej dyskutowane z ambony i aby w proklamowaniu Słowa Bożego i w katechezie trzymano się […] prezentacji oferowanej w naszych Wyznaniowych Standardach.
B. Wieczne Usprawiedliwienie
W odniesieniu do drugiego punktu, wiecznego usprawiedliwienia, Synod oświadcza:
że sam termin nie pojawia się w Wyznaniowych Standardach, ale nie należy go z tego powodu odrzucać, tak samo jak nie byłoby usprawiedliwione odrzucenie terminu „Przymierze uczynków” i podobnych terminów, które zostały przyjęte przez użycie teologiczne;
że niepoprawne jest twierdzenie, że nasze Standardy Wyznaniowe znają jedynie usprawiedliwienie przez wiarę i z wiary, ponieważ zarówno Słowo Boże (Rzym. 4:25), jak i nasze Wyznanie (Artykuł XX) wyraźnie mówią o obiektywnym usprawiedliwieniu przypieczętowanym przez zmartwychwstanie Chrystusa, który w czasie poprzedza subiektywne usprawiedliwienie;
co więcej, jeśli chodzi o samą sprawę, wszystkie nasze Kościoły szczerze wierzą i wyznają, że Chrystus od wieków w Radzie Pokoju zobowiązał się być Poręczycielem swego ludu; biorąc na siebie ich winę, jak również to, że potem przez swoje cierpienie i śmierć na Kalwarii rzeczywiście zapłacił za nas okup, jednając nas z Bogiem, gdy byliśmy jeszcze wrogami; ale na podstawie Słowa Bożego i zgodnie z naszym wyznaniem należy z równą stanowczością utrzymywać, że stajemy się uczestnikami tego dobrodziejstwa tylko dzięki szczerej wierze.
Oto powód, dla którego Synod usilnie przestrzega przed wszelkimi przedstawieniami sprawy, które albo zaprzeczają wiecznej pewności Chrystusa dla Jego wybranych, albo zaprzeczają wymogowi prawdziwej wiary, aby zostali usprawiedliwieni przed Bogiem przed trybunałem sumienia
C. Natychmiastowa Regeneracja
W odniesieniu do punktu trzeciego, natychmiastowej regeneracji, Synod oświadcza:
że termin ten może być używany w dobrym znaczeniu, o ile nasze kościoły, w przeciwieństwie do kościołów luterańskiego i rzymskokatolickiego, zawsze wyznawały, że odrodzenie nie jest wykonane przez Słowo lub Sakramenty jako takie, ale przez Wszechmocne i odradzające działanie Ducha Świętego;
że to odradzające działanie Ducha Świętego nie powinno być jednak w taki sposób oddzielone od głoszenia Słowa, jak gdyby te dwie rzeczy były od siebie oddzielone. Bo chociaż Wyznanie uczy, że nie powinniśmy mieć wątpliwości co do zbawienia naszych dzieci umierających w niemowlęctwie, mimo że nie słyszały one głoszenia Ewangelii, i chociaż nasze Wyznaniowe Standardy nigdzie nie mówią o sposobie, w jaki dokonuje się to odrodzenie w tych i innych dzieciach, z drugiej strony nie mniej pewne jest, że Ewangelia jest mocą Bożą ku zbawieniu każdego wierzącego, a w przypadku dorosłych odradzające działanie Ducha Świętego towarzyszy głoszeniu Ewangelii.
Chociaż Synod nie kwestionuje, że Bóg jest w stanie również niezależnie od głoszenia Słowa, jak na przykład w świecie pogańskim, odrodzić tych, których chce, to jednak Synod ocenia, że na podstawie Słowa Bożego nie jesteśmy w stanie złożyć jakiegokolwiek oświadczenia w odniesieniu do kwestii, czy tak się rzeczywiście dzieje, i dlatego powinniśmy trzymać się reguły, którą oferuje nam objawione Słowo, a ukryte rzeczy pozostawić naszemu Bogu.
D. Domniemana Regeneracja
I wreszcie, w odniesieniu do czwartego punktu, domniemanego odrodzenia, Synod oświadcza:
że zgodnie z wyznaniem naszych kościołów potomstwo przymierza, na mocy obietnicy Bożej, musi być uważane za odrodzone i uświęcone w Chrystusie, dopóki nie dorośnie i nie zamanifestuje czegoś przeciwnego w swoim sposobie życia lub doktrynie;
że jednak mniej poprawne jest twierdzenie, że chrzest jest udzielany dzieciom wierzących na podstawie ich domniemanego odrodzenia, ponieważ podstawa chrztu znajduje się w przykazaniu i obietnicy Bożej;
że ponadto osąd miłości, z jakim Kościół uważa potomstwo przymierza za odrodzone, wcale nie oznacza, że każde dziecko rzeczywiście narodzi się na nowo, ponieważ Słowo Boże uczy, że nie wszyscy są Izraelem, którzy są z Izraela, i że o Izaaku jest powiedziane: „W nim będzie nazwane twoje potomstwo” (Rzym. 9:6-7), tak więc w kazaniu konieczne jest nieustanne nakłanianie do gorliwego samobadania, ponieważ tylko ten, kto wierzy i zostaje ochrzczony, będzie zbawiony.
Ponadto Synod w zgodzie z naszym Wyznaniem utrzymuje, że „sakramenty nie są pustymi lub bezsensownymi znakami, aby nas zwieść, ale widzialnymi znakami i pieczęciami czegoś wewnętrznego i niewidzialnego, za pomocą których Bóg działa w nas mocą Ducha Świętego” (art. 33) i że w szczególności chrzest jest nazwany „obmyciem odrodzenia” i „obmyciem z grzechów”, ponieważ Bóg „zapewnia nas tym Bożym przyrzeczeniem i znakiem, że jesteśmy duchowo oczyszczeni z naszych grzechów tak naprawdę, jak jesteśmy zewnętrznie obmywani wodą”; dlatego nasz Kościół w modlitwie po chrzcie „dziękuje i wysławia Boga, że nam i naszym dzieciom odpuścił wszystkie grzechy przez krew swego umiłowanego Syna Jezusa Chrystusa i przyjął nas przez swego Ducha Świętego jako członków swego jednorodzonego Syna, i w ten sposób przybrał nas za swoje dzieci, zapieczętował i potwierdził to nam przez chrzest święty”; aby nasze Wyznaniowe Standardy wyraźnie nauczały, że sakrament chrztu oznacza i pieczętuje zmycie naszych grzechów przez krew i Ducha Jezusa Chrystusa, to znaczy usprawiedliwienie i odnowienie przez Ducha Świętego jako dobrodziejstwa, którymi Bóg obdarzył nasze potomwsto.
Synod jest zdania, że twierdzenie, że każde wybrane dziecko jest z tego powodu odrodzone już przed chrztem, nie może być udowodnione ani na podstawie Pisma Świętego, ani na gruncie wyznaniowym, skoro Bóg wypełnia swoją obietnicę suwerennie w swoim czasie, czy to przedtem, czy podczas lub po chrzcie. Dlatego konieczne jest, aby być ostrożnym w swoich wypowiedziach na ten temat, aby nie pragnąć być mądrym ponad to, co Bóg objawił.
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
