Prof. Herman Hanko
Kol. 2:16 Niech więc nikt was nie osądza z powodu jedzenia lub picia, co do święta, nowiu księżyca lub szabatów.
Czytelnik pyta: „Jak List do Kolosan 2:16 pasuje do chrześcijańskiej nauki o Dniu Pańskim?” Niektórzy w dzisiejszym świecie kościelnym stali się bardzo legalistyczni w odniesieniu do sabatu i przez przykazanie po przykazaniu wyparli wiele aspektów przestrzegania sabatu z całego obszaru chrześcijańskiej wolności – w przeciwieństwie do tego, co Paweł pisze w Liście do Kolosan 2:16. Inni, nie rozumiejąc chrześcijańskiej wolności, prawie zniszczyli sabat. Utrzymują, że sabat nie różni się od żadnego innego dnia tygodnia i chociaż lepiej jest chodzić do kościoła w dzień Pański, równie dobrze można zmienić nabożeństwa z Dnia Pańskiego na inne dni powszednie i zaangażować się w dowolne zajęcia w dni powszednie w dzień Pański. Mówi się, że każdy dzień tygodnia jest sabatem.
Pozwólcie, że najpierw wspomnę, że Paweł ostrzega przed nadużyciem sabatu w Liście do Kolosan 2:16. Świadczy o tym cały fragment. Paweł wyjaśnia nam, że Chrystus na krzyżu przez swe potężne dzieło „Wymazał wobciążający nas wykaz zawarty w przepisach, który był przeciwko nam, i usunął go z drogi, przybiwszy do krzyża;” (Kol. 2: 14). Innymi słowy, Chrystus wypełnił za nas prawo.
Paweł stosuje to w życiu kościoła. Niektórzy twierdzą, i być może słusznie, że Paweł prowadził wojnę z wczesną formą gnostycyzmu obecną w Kolosach (i być może w innych pobliskich kościołach). Gnostycyzm przybierał różne formy: był bardziej ruchem niż doktrynalnie zjednoczonym kościołem lub organizacją. Jedną z jego form był żydowski gnostycyzm, który był ściśle powiązany z błędami obecnymi w kościołach jerozolimskich i galackich. Wielu w kościele, nawróconych z religii żydowskiej, chciało trzymać się starych praw, które naznaczyły Izrael jako odrębny naród. Nauczali, że zbawienie opiera się na wierze w Chrystusa i uczynkach prawa – herezja niemal identyczna z błędem tych, którzy dzisiaj nauczają o usprawiedliwieniu przez wiarę i uczynki. (Paweł obala tę straszną herezję, zwłaszcza w swoich listach do Galacjan i Rzymian).
To, że Paweł sprzeciwia się takiemu myśleniu, jasno wynika z wersetów 17 i 18, podczas gdy pozytywne stwierdzenie prawdy znajduje się w wersecie 19. W wersecie 17 Paweł wyjaśnia, że przepisy dotyczące jedzenia, picia, świąt, świąt nowiu a dni sabatu „są cieniem rzeczy przyszłych”, więc zostały wypełnione przez Chrystusa. Wystarczy przeczytać Księgę Wyjścia, Kapłańską i Powtórzonego Prawa, aby zobaczyć, ile było praw dotyczących tych rzeczy.
Warto zauważyć, że użyto tutaj liczby mnogiej, wskazując, że odnosi się to do całych cykli sabatowych: siódmego dnia tygodnia, siódmego roku, pięćdziesiątego roku, który był rokiem jubileuszowym. Chrystus je wypełnił i nie są one już wiążące dla chrześcijan, którzy muszą stać w wolności ich odkupienia.
Niemniej jednak dzień sabatu obowiązuje chrześcijanina, ponieważ jest częścią dekalogu, a właściwie należy do pierwszej tablicy prawa, w której jesteśmy pouczani, jak konkretnie mamy miłować Pana, Boga naszego. Ci, którzy chcą wyciągnąć czwarte przykazanie z prawa Bożego, nie mogą tego zrobić; jeśli będą nalegać, zrobią to samo z innymi przykazaniami.
Jednak, jak argumentuje się, czwarte przykazanie wymaga powstrzymania się od pracy w siódmy dzień tygodnia. To już nie obowiązuje. Argumentuje się, że wypełnienie czwartego przykazania oznacza, że każdy dzień tygodnia jest sabatem. Jednak ci, którzy nauczają, że każdy dzień jest sabatem, faktycznie praktykują, że żaden dzień nie jest sabatem.
Warto zauważyć, że samo prawo daje nam wskazówki co do jego głębszego charakteru i wypełnienia się w Chrystusie. Już samo wprowadzenie do Prawa przypomina nam, że jesteśmy wyzwoleni z niewoli grzechu: „Ja jestem PAN, twój Bóg, który cię wyprowadził z ziemi Egiptu, z domu niewoli.” (2 Mojż. 20:2). Dziesiąte przykazanie, które zakazuje pożądania, jest prawidłowo interpretowane przez nasz Katechizm Heidelberski jako odnoszące się do wewnętrznej doskonałości całego prawa:
Pytanie 113: Jakie żądanie zawarte jest w dziesiątym przykazaniu?
Aby nigdy nie powstało w nas najmniejsze pragnienie czy nawet myśl o sprzeciwie wobec któregokolwiek przykazania Bożego i abyśmy zawsze odczuwali wstręt do grzechu, a radość z tego, co sprawiedliwe. (Rzym. 6:18).
Wypełnienie prawa nie oznacza, że nie należy już zachowywać sabatu, ale oznacza, że dzień został wypełniony dzięki doskonałemu dziełu Chrystusa. Jest wypełniony w ten właśnie sposób. Czwarte przykazanie ustanowiło fundamentalną zasadę prawa: Izrael musiał pracować sześć dni, aby cieszyć się odpoczynkiem w sabat. Dzieło sześciu dni musiało być dziełem doskonałym, wolnym od grzechu i ku chwale Bożej – tak jak było w raju. Gdyby Izrael był posłuszny, cieszyłby się odpoczynkiem sabatu. Gdyby Izrael upadł, nigdy nie zaznałby tego odpoczynku.
Była to ta sama zasada całego Prawa: błogosławieństwo w zachowywaniu Prawa, ale przeklinanie w przekraczaniu Prawa. A ponieważ rasa ludzka upadła w Adamie, Izrael nie był w stanie przestrzegać prawa, więc prawo mogło ich tylko przekląć.
To, że Chrystus wypełnił prawo, oznacza, że poniósł należną nam klątwę; On także zasłużył dla nas na łaskawą moc doskonałego przestrzegania prawa – doskonałość, która nie będzie nasza aż dopiero w niebie, a teraz dotyczy nas tylko co do zasady. To spełnienie nastąpiło przez krzyż Chrystusa i zmartwychwstanie pierwszego dnia tygodnia. I tak kościół nowej dyspensacji świętuje sabat pierwszego dnia tygodnia, radośnie upamiętniając doskonałe dzieło Chrystusa.
Teraz nie musimy pracować sześć dni bez grzechu, aby zasłużyć na odpoczynek; łaskawie otrzymujemy ten odpoczynek pierwszego dnia tygodnia, abyśmy mogli (i możemy i będziemy) pracować przez sześć dni w królestwie Chrystusa i ku chwale Bożej, ponieważ pracujemy mocą nowej dyspensacji sabatu. Ponieważ teraz mamy wolność Chrystusa i jesteśmy w stanie przestrzegać prawa, „sabat” staje się dla nas dniem, w którym odkładamy nasze ziemskie prace i poświęcamy ten dzień naszemu życiu duchowemu, zwłaszcza że Bóg dał nam wspólny kult w kościele, w którym głoszona jest Ewangelia i udzielane są sakramenty. Powinniśmy być wiecznie wdzięczni za to wielkie błogosławieństwo!
Na podstawie, źródło
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
