Wiel. Dale Kuiper
Psalm 90:1-4 1. Panie, ty byłeś naszą ucieczką z pokolenia na pokolenie. 2. Zanim zrodziły się góry, zanim ukształtowałeś ziemię i świat, od wieków na wieki ty jesteś Bogiem. 3. Obracasz człowieka w proch i mówisz: Wracajcie, synowie ludzcy. 4. Tysiąc lat bowiem w twoich oczach jest jak dzień wczorajszy, który minął, i jak straż nocna.
Ten fragment poucza nas o innej boskiej cnocie lub godnym uwielbienia atrybucie zwanym wiecznością Boga. Jest to cecha Boga, która dotyczy wyłącznie Niego. Bóg naszego zbawienia w żadnym sensie nie dzieli z nami tej cechy. Tylko Bóg jest wieczny; nie jesteśmy i nie stajemy się wieczni. Dlatego powinniśmy być bardziej ostrożni, gdy mówimy o niebiańskiej chwale w Chrystusie. W zmartwychwstałym Zbawicielu mamy życie nieskończone, czyli wieczne, ale w rzeczywistości nie mamy życia wiecznego. Nawet w niebie jesteśmy stworzeniami, które nie są wieczne. Wieczność Boga należy do tych atrybutów, które określa się słowem nieskończoność lub bezmiar. Nieskończoność zastosowana do przestrzeni jest wszechobecnością; Bóg jest wszechobecny w tym sensie, że jest wywyższony ponad ograniczenia przestrzeni. Nieskończoność zastosowana do czasu jest wieczna; Bóg jest wieczny w tym sensie, że jest wywyższony ponad ograniczenia czasu. Wieczność Boga jest ściśle powiązana z kilkoma innymi atrybutami Boga. Tylko wieczny Bóg może być niezależny i wolny. Tylko wieczny Bóg może być suwerenem nad wszystkimi rzeczami. Tylko wieczny Bóg może być niezmienny, bez jakichkolwiek zmian. O ścisłym związku między tymi atrybutami świadczy fakt, że wielkie imię Jahwe (Jestem, Który Jestem) wyraźnie wskazuje, że Bóg jest niezależny, suwerenny i na zawsze ten sam.
Fakt, że przytoczony fragment Pisma Świętego znajdujemy w Psalmach oznacza, że wieczność Boga jest czymś, o czym śpiewa i raduje się Kościół Jezusa Chrystusa! Kościół uwielbia śpiewać o swoim wiecznym, Zbawicielu, Bogu, nawet jeśli oznacza to, że kontrast jest równie prawdziwy; jesteśmy jak trawa, spędzamy lata jak opowiadana opowieść, wkrótce zostajemy odcięci i odlatujemy. Z prawd o wieczności Boga i naszej doczesności wynika kilka wniosków. Boga należy się bać nawet ze względu na Jego gniew. Powinniśmy liczyć nasze dni i kierować nasze serca ku mądrości. A jeśli jakikolwiek wysiłek naszego życia ma trwać, wieczny Bóg musi to utwierdzić; dlatego uczymy się modlić. „Utwierdzaj dzieło naszych rąk”.
[…] Chociaż czas i wieczność nie są tym samym, Słowo Boże mówi nam, stworzeniom, o wieczności, posługując się terminami czasu, dając jednocześnie do zrozumienia, że nie są one tym samym. Kiedy myślimy o Bogu, który nie ma początku ani końca, natychmiast zaczynamy myśleć o tej niesamowitej wieczności, jako o czasie rozciągającym się w nieskończoność w przód i w tył. Uważamy, że nieskończony czas w przeszłości i nieskończony czas w przyszłości równa się wieczności! To nie jest poprawne. Wieczność różni się od czasu nie tylko ilościowo (ilością), ale jakościowo (istotą).
… wszyscy zgadzają się, że czas obejmuje kilka idei: następstwo chwil, początek i koniec, a zwłaszcza zmianę. Czas jest stworzeniem Bożym, stworzonym „na początku”, regulowanym przez słońce i księżyc, które Bóg umieścił w niebiosach dla czasu i pór roku. A czas pociąga za sobą zmiany. Dobra gramatyka wymaga, abyśmy mówili o teraźniejszości, przyszłości i przeszłości. Ale u człowieka przyszłość zawsze staje się teraźniejszością, a teraźniejszość przeszłością. Nigdy tak naprawdę nie możemy powiedzieć: „Jestem”, gdyż w chwili, gdy to mówimy, już się zmieniliśmy. Ułamek sekundy, który nazywamy teraźniejszością, stał się już przeszłością!
Bóg nie ma początku ani końca! Bóg nie jest kontrolowany przez czas, nie myśli w kategoriach czasu, nie liczy się z czasem, ale jest wywyższony ponad czas. Przedwieczny nie jest istotą, na którą czas powinien mieć jakikolwiek wpływ. Jedną z pięknych implikacji imienia Jahwe jest to, że Bóg nigdy nie mówi: „byłem”, gdyż oznaczałoby to zmianę na lepsze lub gorsze, ani też nie mówi „będę”, co również oznaczałoby jakąś zmianę; wiecznie Bóg mówi JESTEM. Idealny nigdy nie przechodzi przez proces stawania się.
Bóg żyje w wiecznej teraźniejszości! A życie, które On prowadzi w wiecznej teraźniejszości, nie jest życiem pustym, statycznym, ale życie Boskości jest życiem pełnym i bogatym, w którym wszystko jest stale obecne w Nim. To, że Bóg jest wieczny i niezmienny, nie oznacza bezczynności, powtarzalności czy niedoskonałości, ale raczej pełnię życia, doskonałość piękna i błogosławione działanie! Pewną treść życia Bożego nadano w Psalmie 90, wersecie pierwszym: „Panie, ty byłeś naszą ucieczką z pokolenia na pokolenie.”. Powrócimy do tej bogatej idei nieco później, ale tutaj powinniśmy zobaczyć, że wieczny Bóg jest Bogiem przymierza, żyjącym w sobie pełnym, bogatym życiem przymierza w przyjaźni! Od wieczności do wieczności, On jest tego rodzaju Bogiem!
Cóż za kontrast między wiecznym, niezmiennym Bogiem a stworzonym człowiekiem. Z wersetu trzeciego dowiadujemy się, że człowiek wkrótce wraca do prochu dzięki potężnemu Słowu Bożemu: „Wracajcie, synowie ludzcy”. W wersecie czwartym dowiadujemy się, że „tysiąc lat bowiem w twoich oczach jest jak dzień wczorajszy, który minął, i jak straż nocna.”. Uważamy, że dzień jest krótki, a tysiąc lat to zawsze tak długo! Nawet Matuzalem nie dożył tysiąca lat: ani człowiek, ani królestwo, ani naród.
1 Mojż. 5:27 Wszystkich dni Matuzalema było dziewięćset sześćdziesiąt dziewięć lat i umarł.
Ale dzień i tysiąclecie są dla Boga jednakowe! Bóg nie uważa, że jedno jest większe lub mniejsze od drugiego, gdyż Bóg nawet nie myśli w tych kategoriach.
Ale tym, co naprawdę uwypukla kontrast między wiecznym Bogiem a nami, synami ludzkimi, jest odniesienie psalmisty do trawy
Psalm 90:5-6 5. Porywasz ich jakby powodzią, są jak sen i jak trawa, która rośnie o poranku. 6. Rano kwitnie i rośnie, a wieczorem zostaje skoszona i usycha
To porównanie człowieka do trawy można znaleźć w całym Piśmie Świętym. Nie jesteśmy porównywani do dębu czy cedru, ale do trawy! Rano trawa kwitnie, wieczorem jest ścięta i więdnie. Jak sierp kosi trawę, tak nadchodzi kosa, aby usunąć nas z ziemi. Celem tego porównania jest ukorzenie dziecka Bożego. Jesteśmy jak trawa. Największą chwałą i zaszczytem, jaką możemy osiągnąć w tym życiu, jest kwiat trawy. A Bóg, przed którym żyjemy, jest tak wielki i tak chwalebny, że jest ponad wszelkim czasem i nakazami, tyranią i zniszczeniami czasu. Kolejnym celem porównywania nas do trawy jest doprowadzenie nas do oddawania czci temu wielkiemu Bogu! Nasze dni to siedemdziesiąt lat lub, jeśli Bóg da siłę, osiemdziesiąt lat.
Psalm 90:10 Liczbą naszych dni jest lat siedemdziesiąt, a jeśli sił starczy, lat osiemdziesiąt, a to, co w nich najlepsze, to tylko kłopot i cierpienie, bo szybko mijają, a my odlatujemy.
Cudem jest to, że wieczny Bóg w ogóle o nas pamięta, a tym bardziej kocha nas i troszczy się o nas! Autor tego Psalmu, Mojżesz, uważał, że w odniesieniu do ponadczasowego Boga i my tak powinniśmy
Psalm 90:14-17 14. Nasyć nas z rana twoim miłosierdziem, abyśmy mogli się cieszyć i radować przez wszystkie nasze dni. 15. Spraw nam radość według dni, w których nas trapiłeś; według lat, w których zaznaliśmy zła.
Wielkie błogosławieństwo wieczności Boga dla Jego ludu jest podane w pierwszym wersecie:
„Panie, ty byłeś naszą ucieczką z pokolenia na pokolenie.”
Wieczność Boga, daleka od abstrakcyjnej prawdy, ma dla wierzącego wiele implikacji. W innym miejscu Pisma Świętego czytamy, że Bóg mieszka w nas; czytamy tutaj, że w każdym pokoleniu dzieci Boże mieszkają w Nim! W Piśmie Świętym słowo mieszkać oznacza wspólne życie Boga z Jego ludem, życie w przyjaźni z Bogiem i bezpieczeństwo w Bogu. W każdym pokoleniu święci znajdowali swoją siedzibę nie w świątyni czy kościołach, ale w wielkim Bogu przedstawionym w świątyni i kościołach. Kiedy Abraham wyszedł z Ur i zamieszkał w namiocie w Kanaanie, kiedy Izrael był w niewoli w Egipcie, kiedy podróżował przez pustynię, osiadł w ziemi obiecanej, został wzięty do niewoli, a następnie powrócił, jak również w nowej dyspensacji… wieczny Bóg jest mieszkaniem świętych! U Niego zawsze jest pocieszenie, bezpieczeństwo, orzeźwienie i pożywienie! Z Nim jest pełnia radości!
Czy chciałbyś zamieszkać gdzie indziej? Czy zaufałbyś armiom, swojej przyjaźni ze światem, swojej zależności od jakiegoś rządu lub innej ludzkiej agencji? Jedno słowo pokaże głupotę tego: trawa!
Psalm 90:5 Porywasz ich jakby powodzią, są jak sen i jak trawa, która rośnie o poranku.
Czas powoduje śmierć królów, upadek miejsc i znikanie narodów. Spójrz w górę! Spójrz na wieczne mieszkanie, którym jest sam Jahwe, którego czas nie może dotknąć, który nigdy nie zmienia się ani w sobie, ani w stosunku do swego umiłowanego ludu. Bóg, który jest wieczny sam w sobie, jest Bogiem wiecznym przymierza łaski. Bóg, który w stosunku do siebie stoi ponad czasem, kontroluje czas i posługuje się nim, aby urzeczywistnić wszelkie upodobania swojej woli. Bóg, który nie uważa tysiąca lat za różnicę w stosunku do jednego dnia, przyprowadzi do siebie swój Kościół, aby mógł bez końca cieszyć się Bożym światem w nowym stworzeniu.
Istnieje kilka implikacji praktycznych. Kiedy wieczny Bóg przemawia do nas, istot ograniczonych czasem, nieraz możemy mieć trudności z Jego mową. Mamy tu nawiązanie do Jego obietnicy, że szybko przyśle nam Chrystusa. Co mamy myśleć o fakcie, że od ukończenia Biblii minęło prawie 2000 lat, a Chrystus jeszcze nie powrócił? Diabeł i fałszywi nauczyciele szybko zwracają nam uwagę, że to niekończące się opóźnienie oznacza po prostu, że Bóg i Jego Słowo nie są godni zaufania. O tym bluźnierstwie można przeczytać w 2 Piotra 3. Czasami dziecko Boże zaczyna myśleć, że 2000 lat to dużo czasu; mógłby nawet zacząć się wahać w nadziei na powrót Jezusa. Ale Słowo Boże szybko wskazuje:
2 Piotra 3:8 Ale niech to jedno, umiłowani, nie będzie przed wami zakryte, że jeden dzień u Pana jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień.
Pan nie zwleka z dotrzymaniem swojej obietnicy, ale odkłada przyjście Chrystusa, aby nie zginął którykolwiek z Jego wybranych
2 Piora 3:9 Nie zwleka Pan ze spełnieniem obietnicy, jak niektórzy uważają, że zwleka, ale okazuje względem nas cierpliwość, nie chcąc, aby ktokolwiek zginął, lecz aby wszyscy doszli do upamiętania.
Zawsze należy wierzyć Słowu wiecznego Boga!
Po drugie, musimy nauczyć się liczyć nasze dni i skierować nasze serca na mądrość. Możemy myśleć, że życie jest długie i że zostało nam jeszcze wiele dni do przeżycia. Młodzież może myśleć, że zawsze jest czas później na zajęcia duchowe. Bynajmniej. Licz swoje dni, tak jak ja liczę swoje. Bądźcie mądrzy i przykładajcie swoje serca do mądrości. Czym jest mądrość? Mądrość polega na tym, aby znać siebie jak trawę, wiedzieć, że Chrystus przychodzi, aby sądzić wszystkich ludzi, modlić się o to chwalebne przyjście i wierzyć, że wszyscy spłoną oprócz tego, co ustanowił Bóg. Kiedy Bóg przychodzi, przychodzi jako mieszkanie wszystkich pokoleń. Naszym mieszkaniem jest wieczny Bóg.
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
