Wiel. Cornelius Hanko w Standard Bearer, tom 60, numer 12
… [Pascha] była powtarzającym się przypomnieniem wyzwolenia Izraela z niewoli i poddaństwa Egiptu. Egipt był typem niewoli grzechu i śmierci oraz okrutnego ucisku mocy ciemności. Bóg posłał Mojżesza, starotestamentowego pośrednika i typ Chrystusa, aby przyniósł wyzwolenie Jego ludowi, zgodnie z obietnicą daną Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi …
Kiedy Jezus celebrował swoją ostatnią wieczerzę ze swoimi uczniami, uczta ta [tj. Pascha] przybrała określoną formę. Były trzy kielichy lub trzy razy, w których uczestnicy pili wino razem. Po pierwszym kielichu, jedzono baranka razem z przaśnym chlebem i gorzkim sosem. Następnie, gdy pili drugi kielich, zwyczajem było, że ojciec, w tym przypadku Chrystus, opowiadał historię wyzwolenia z domu niewoli. Najwyraźniej teraz Jezus stał się niezmiernie smutny, obciążony obecnością oszusta u swego boku i wysłał go w noc, aby wykonał swój nikczemny czyn. Uspokojony, że zdrajca odszedł, ale teraz bardziej niż kiedykolwiek świadomy swojej przewidywanej śmierci na krzyżu, Jezus bierze chleb, łamie go i dzieli się nim z uczniami. Następnie bierze trzeci kielich, kielich dziękczynienia, i mówi im, aby wszyscy z niego pili. W ten sposób baranek i gorzki sos odchodzą. Pan daje nam dwa nowe znaki, chleb i wino, aby stały się elementami naszej celebracji Wieczerzy jako „chwalebnego upamiętnienia Jego gorzkiej i haniebnej śmierci”.
Cały posiłek jest bogaty w symbolikę.
Nasza uwaga jest skierowana na Gospodarza, Chrystusa, który sprawuje Wieczerzę. Daje nam chleb i wino, abyśmy mogli jeść Jego ciało i pić Jego krew, zapewniając nas, że przez Jego odkupieńczą śmierć, Jego ciało jest prawdziwym pokarmem, a Jego krew prawdziwym napojem. To dlatego sprawowanie Wieczerzy jest oficjalną posługą, wykonywaną przez pastora i starszych kościoła, i tak ją musimy traktować. Słyszymy głos Jezusa mówiącego do nas:
„Bierzcie, jedzcie, to jest ciało moje, które za was będzie wydane… Pijcie z niego wszyscy [tj. kielich], który jest nowym przymierzem we krwi mojej”.
Przynajmniej symbolicznie, zasiadamy przy stole Pańskim jako Jego goście, we wspólnocie z Chrystusem i Jego świętymi, oczekując uczty weselnej Baranka.
Przy stole widzimy chleb łamany na naszych oczach, przypominający nam o ciele Chrystusa, które zostało złamane jako zadośćuczynienie za nasze grzechy. Widzimy wino rozlewane jako przypomnienie krwi Chrystusa, która sączy się kropla po kropli, gdy posłuszny Sługa oddał swoje życie za swoje owce. Nasza forma komunii przypomina nam tak uderzająco, że ta ofiara za nasze grzechy nie ograniczała się do ostatnich godzin życia Jezusa, ale że przez całe swoje życie znosił gniew Boży przeciwko naszym grzechom, a zwłaszcza, gdy krwawy pot spływał z Niego w ogrodzie, gdzie był zobowiązany uwolnić nas z niewoli naszych grzechów; później cierpiał niezliczone wyrzuty i męki piekielne, abyśmy nigdy nie zostali zawstydzeni. Został skazany na śmierć, aby nas uniewinnić i cierpiał, Jego błogosławione ciało zostało przybite do krzyża, aby mógł na nim umieścić pismo naszych grzechów. Uniżył się do najgłębszych wyrzutów i męki piekielnej, zarówno w ciele, jak i duszy, na drzewie krzyża, aby zostać opuszczonym przez Boga. W ten sposób potwierdził swoją śmiercią i przelaniem swojej krwi nowe i wieczne przymierze i pojednanie, mówiąc: „Wykonało się”.
Chrystus daje nam chleb i pozwala nam go jeść. W ten sposób osobiście zapewnia nas o podwójnej obietnicy:
„Jego ciało było ofiarowane i łamane na krzyżu, a krew przelana za mnie w sposób tak rzeczywisty, jak rzeczywiście na moich oczach łamany jest dla mnie chleb i podawany Jego kielich. – On w sposób tak rzeczywisty karmi i poi moją duszę swoim ukrzyżowanym ciałem i przelaną krwią, abym żył wiecznie, jak rzeczywiście z rąk sługi Bożego otrzymuję i materialnie spożywam chleb i kielich Pański – dane mi jako niezawodne znaki ciała i krwi Chrystusa.” (Katechizm Heidelberski, Odp. 75).
Kiedy spożywamy ciało Chrystusa i pijemy Jego krew, stajemy się ciałem z Jego ciała i kością z Jego kości w wiecznej mistycznej jedności z Nim, jako członkowie Jego ciała lub jak symbolizuje to małżeństwo męża i żony, i urzeczywistnia się w wiecznej Wieczerzy w chwale.
Ponieważ wspólnie uczestniczymy w tych dobrodziejstwach, bogactwach łaski w Chrystusie Jezusie, jesteśmy również zjednoczeni ze sobą przez więź wiary i miłości, która jednoczy nas z jednym Panem. Z Chrystusem mówimy: To jest mój ojciec, matka, siostra i brat, który czyni wolę mojego Ojca w niebie.
Dlatego z jednej strony Wieczerza Pańska jest ucztą pamiątkową. Czynimy to na pamiątkę Chrystusa w Jego doskonałej ofierze raz dokonanej na krzyżu, Jego zasłużonej sprawiedliwości i Jego obietnicy wiecznego przymierza wspólnoty z Nim w chwale. Jak stwierdza Paweł:
Efez. 2:4-6 4. Lecz Bóg, który jest bogaty w miłosierdzie, z powodu swojej wielkiej miłości, którą nas umiłował; 5. I to wtedy, gdy byliśmy umarli w grzechach, ożywił nas razem z Chrystusem, gdyż łaską jesteście zbawieni; 6. I razem z nim wskrzesił, i razem z nim posadził w miejscach niebiańskich w Chrystusie Jezusie;
Z drugiej strony, stół komunii jest przedsmakiem lepszych rzeczy, które nadejdą, tworząc w nas tęsknotę i gorliwe oczekiwanie wiecznego błogosławieństwa zasiadania jako goście przy stole Boga, aby oglądać Jego chwałę w chwalebnym obliczu Jezusa Chrystusa, aby słyszeć, jak mówi do nas, aby widzieć Jego nieskończone doskonałości wszechmocnej mocy, świętości, sprawiedliwości, prawdy i łaski, aby być zadowolonym z Jego pełni i cieszyć się Jego społecznością ku chwale chwały Jego łaski w Umiłowanym. To będzie chwała, chwała niewypowiedziana!
Można tego doświadczyć w Świętej Wieczerzy tylko przez wiarę. Tak jak nasza odpowiedź na głoszenie Słowa i sakrament chrztu jest odpowiedzią wiary, tak również musimy odpowiedzieć na znaki świętej komunii świadectwem: Wierzę. Tylko przez wiarę w Chrystusa Jezusa i w Jego odkupieńczą śmierć, jak tak mocno podkreśla Katechizm, możemy doświadczyć przebaczenia grzechów i prawa do życia wiecznego. A ta wiara jest darem Boga, dokonanym przez Jego Ducha w nas.
Dlatego Pismo ostrzega nas, że jedzenie i picie niegodnie jest jedzeniem i piciem potępienia dla siebie. Jeśli nasz udział to zwykła formalność lub obowiązek, gdy nie skupiamy naszej uwagi w całej szczerości na złamanym ciele i przelanej krwi naszego Pana, możemy jedynie cierpieć duchowy upadek w naszym życiu.
Wieczerza Pańska wymaga przygotowania, modlitewnego badania duszy, abyśmy duchowo mogli być przygotowani, aby zasiąść przy stole Boga, uczestniczyć w Jego dobrodziejstwach i być usatysfakcjonowani Jego obfitą łaską, bogactwem zbawienia w Chrystusie Jezusie, które trwa na życie wieczne z Nim w chwale!
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
