Pastor Angus Stewart
Od czasów Soboru w Konstantynopolu (381 r n.e), kościół chrześcijański wyznaje w swoim credo, że posiada cztery atrybuty prawdziwości (autentyczności). Jest “jeden, święty, powszechny i apostolski“. O apostolskim charakterze kościoła uczymy się z Listu do Efezjan 2:20, gdzie czytamy, że ten zbudowany jest “na fundamencie apostołów i proroków”.
W ten sposób, apostolski charakter kościoła jest biblijny i zgodny z nauką apostolską. Ale co to oznacza?
W dniu Pięćdziesiątnicy, na początku ery nowotestamentowej, kościół powstał na skutek zwiastowania apostołów i “trwał w nauce apostolskiej” (Dz. Ap. 2:42). Dzisiaj, nauka apostolska zawarta jest w Nowym Testamencie, który jest zwieńczeniem i wypełnieniem Starego.
Dlatego też ten kościół jest apostolskim, który w całej pełni charakteryzuje się nauczaniem apostołów zawartym w Piśmie Świętym. Chrześcijańscy kaznodzieje, jeśli tylko głoszą naukę apostolską, są spadkobiercami i następcami apostołów.
Efezjan 2:20 naucza nas, że apostolski charakter kościoła leży u jego podstaw, bowiem kościół “zbudowany jest na fundamencie apostołów i proroków”. Świętość kościoła jest jego ozdobą ale nie fundamentem. Jego powszechność jest wyrażeniem jego zakresu obejmującego wszystkie narody, języki i pokolenia (Obj. 7:9). Nie jest jednak jego fundamentem. Kościół jest jeden, co oznacza jego duchową i liczebną jedność. Nie jest to jednak jego fundament.
Apostolski charakter kościoła, będąc fundamentem, jest podstawą dla jego świętości, powszechności i jedności. Prawdziwy kościół posiada apostolską świętość, powszechność i jedność. Dlatego wszelkie ekumeniczne relacje pomiędzy społecznościami czy denominacjami muszą rozpoczynać się od doktrynalnych ustaleń: “Czy jesteśmy zgodni co do zrozumienia wiary apostolskiej?”
A zatem jest tylko jeden fundament kościoła, nie dwa ani więcej. U podstaw kościoła nie leży apostolski charakter i jedność, apostolski charakter i świętość czy apostolski charakter i powszechność. Kościół nie opiera się też na apostolskim charakterze w połączeniu z wolną wolą człowieka, nowoczesną nauką lub tradycją kościoła. Toteż jedynym fundamentem kościoła pozostaje prawda apostolska zawarta w Piśmie Świętym, która ukazuje Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego, zmartwychwstałego i zasiadającego na tronie. On sam bowiem jest fundamentem kościoła (1 Kor. 3:11).
Fundamenty zakładane są oczywiście tylko raz. Dlatego fundament kościoła nigdy nie może być założony ponownie. Wiara apostolska została “raz na zawsze przekazana świętym” (Judy 3). Bóg, jako Mądry Budowniczy, uczynił Swój fundament wystarczająco mocnym aby budować na nim cały kościół przez wszystkie wieki. A zatem odejście od nauki apostolskiej, od prawd o Bogu w Trójcy Jedynym, Piśmie Świętym, stworzeniu, suwerennej łasce i wielu innych zagadnieniach, jest naruszeniem fundamentu kościoła i w konsekwencji może doprowadzić do upadku społeczności czy całych denominacji. Ludzie mogą nadal do nich uczęszczać ale popadają one w duchowe odstępstwo i stają się fałszywymi kościołami.
Kościoły, które posiadają dzisiaj apostołów i proroków, nie tylko nie rozumieją natury tych nadzwyczajnych i ograniczonych do pewnego czasu urzędów. Dodają do fundamentu kościoła, biblijnego i nowotestamentowego urzędu “apostołów i proroków”(Efez. 2:20; 3:5), nadwyrężając go tym samym. Twierdzenie, że dzisiaj posiadamy urzędy apostołów i proroków w kościele, prowadzi nieuchronnie do otrzymywania bezpośredniego, werbalnego objawienia od Boga (innego jednak niż to, które zawarte jest w 66 natchnionych księgach Pisma Świętego). Stoi to w sprzeczności do Słowa Bożego (Ps. 19:7-11; 2 Tym. 3:16-17) jak i fundamentu kościoła (Efez. 2:20), które są w pełni wystarczające.
Fundamenty określają długość, szerokość a także kształt budowli. Fałszywe doktryny w kościele nie tylko burzą jego właściwy fundament ale kładą też dodatkowy. Każda społeczność, która twierdzi o sobie, że jest kościołem, nie będąc przy tym zbudowana na apostolskim fundamencie, podlega osądowi Bożemu.
Najlepszym sposobem na zburzenie budowli nie jest roztrzaskanie okien, komina czy nawet ścian ale zniszczenie jej fundamentów, na których wspiera się cały gmach. Podobnie, najbardziej efektywnym sposobem na zniszczenie kościoła jest naruszenie jego fundamentu, nauki apostolskiej. W ten sposób, otwarcie lub skrycie, fałszywi nauczyciele atakują naukę o całkowitej bezsilności, usprawiedliwieniu tylko z wiary, bezwarunkowym wybraniu czy potępieniu, podrywając tym samym zaufanie do reformowanych wyznań wiary, które streszczają naukę apostolską.
Wszystko to pozwala nam zbadać istniejące kościoły w świetle Słowa Bożego. Kluczowe pytanie brzmi: czy społeczności lub denominacje są we wszystkim apostolskie? Czy ten lub inny kościół w pełni charakteryzuje apostolskie nauczanie a on sam jest “filarem i podwaliną prawdy” (1 Tym. 3:15)? Czy trzyma się prawdy o Jezusie Chrystusie w nienawidzącym prawdy świecie? Czy posiada trzy cechy prawdziwego kościoła: apostolskie nauczanie, apostolskie sakramenty i apostolski porządek kościelny? Czy uwielbienie, modlitwa, ustrój, urzędy kościoła (pastor, starszy i diakon), nauczanie i ewangelizacja są zgodne z apostolskim nauczaniem?
Członkostwo w kościele apostolskim uwielbia Jezusa Chrystusa, który obecny jest tam, gdzie wierzy się w apostolską prawdę, kocha się ją, wyznaje, naucza się jej, staje się w jej obronie i znosi cierpienia z jej powodu. Kościoły takie są miejscami, gdzie ich członkowie “wzrastają w łasce i poznaniu Pana naszego i Zbawiciela Jezusa Chrystusa” (2 Piotra 3:18), Tego, który ukazany został w nauczaniu apostolskim w całym Swoim bogactwie.
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
