Wiel. Gise VanBaren, fragment artykułu z wydania Standard Bearer z 1 marca 1984 r.
Prawda dotycząca relacji człowieka z Bogiem zasługuje na naszą uwagę i zrozumienie. Nic nie może być ważniejsze niż czyjeś stanie przed Bogiem. To dosłownie kwestia życia i śmierci.
Istnieje relacja braterstwa między Bogiem a Jego ludem. Ta relacja została nazwana „relacją przymierza”. Ta koncepcja jest fundamentalna dla właściwego zrozumienia naszych obowiązków i odpowiedzialności przed Bogiem i ludźmi. W kościele staje się bardzo jasne, że istnieje pewnego rodzaju piękna relacja między Bogiem a tym ludem Jego kościoła. Należy również jasno zrozumieć, że ta relacja istnieje tylko dzięki i poprzez krzyż Jezusa Chrystusa.
Przymierze oznacza zjednoczenie, zamieszkanie pod jednym dachem. Termin ten podkreśla, że Bóg i Jego lud mają podstawę do jedności. Wierzymy, że to jest cel objawienia Boga poza Nim samym — aby lud mógł wiecznie mieszkać z Nim w Chrystusie.
Tego przymierza z Bogiem nie wolno źle rozumieć. Wielu używa terminu „przymierze” dość swobodnie — definiując go w sposób niebiblijny. Niektórzy uważają przymierze Boga z ludźmi za formę sojuszu. Tak jak dwa narody mogą podpisać umowę o współpracy z wzajemnymi ustaleniami, tak przedstawia się przymierze Boga z człowiekiem. Bóg wypełni swoją część umowy pod warunkiem, że człowiek wypełni swoją część.
W związku z tym przymierze jest przedstawiane jako droga do celu. Stało się drogą do osiągnięcia chwały. Jest to, jak powiedziano, Boży układ, dzięki któremu On, z pomocą człowieka, doprowadzi niektórych do nieba. Z posłuszeństwem i współpracą człowieka, Bóg będzie mógł go zbawić i wywyższyć do chwały nieba.
Raczej nauka Pisma Świętego jest taka, że przymierze Boga z człowiekiem jest samo w sobie celem i końcem wielkiego planu Boga stworzenia wszystkich rzeczy i odkupienia Jego ludu w Jezusie Chrystusie. Przymierze Boga z człowiekiem nie jest czymś, co zostało dodane na końcu. Jest to Jego wieczny plan, aby objawić poza Nim błogosławieństwo relacji, która istnieje w Nim samym.
Pełne, chwalebne urzeczywistnienie tej relacji przymierza będzie widoczne w niebie. Tam cel Boga zostanie wypełniony, gdy Jego lud będzie mógł doskonale i na zawsze mieć komunię i społeczność z Bogiem. To jest cel, który Bóg ma na myśli. Jego celem nie jest po prostu doprowadzenie ludzi do cudownego miejsca — ale On doprowadzi ich do cudownej społeczności z Sobą. Celem nie jest po prostu cieszenie się dobrymi rzeczami doskonałego świata — ale cieszenie się rozmową z Bogiem, który jest samym życiem. Całe stworzenie i całe ciało Chrystusa zostaną zjednoczone w pięknej harmonii dla uwielbienia Imienia naszego Boga.
Ta wspólnota przymierza jest już udziałem dziecka Bożego na tej ziemi. Ma ono okazję rozmawiać z Bogiem poprzez modlitwę. Ma pragnienie i okazję czytać Jego Słowo. Wie, że Bóg mówi do niego poprzez swoje Słowo i przez swojego Ducha. Już teraz jest przedsmak wiecznej wspólnoty. To jest istota życia wiecznego, jak nauczał Jezus:
Jana 17:3 A to jest życie wieczne, aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga i tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa.
Powodem, dla którego Bóg postanawia, że to będzie istotą chwały nieba, jest to, że sprawia Mu przyjemność objawianie poza Sobą swojemu ludowi tej chwalebnej relacji, która istnieje w Trójjedynym Bogu wiecznie. W ostateczności Bóg planuje wszystko, aby pokazać w swoim stworzeniu piękną społeczność, która istnieje w Trójcy między Ojcem, Synem i Duchem.
Choć trudno to pojąć, wyznajemy, że w Bogu istnieje wieczna komunia trzech Osób w jednej Istocie. To jest życie — życie Boga. Bez tej interakcji nie byłoby żywego Boga. Gdyby nie był trzema Osobami w wiecznej wspólnocie, nie byłoby stworzenia ani zbawienia.
Jezus mówił o tej wiecznej wspólnocie w
Jana 5:19-20 19. Wtedy Jezus im odpowiedział: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Syn nie może nic czynić sam od siebie, tylko to, co widzi, że czyni Ojciec. Co bowiem on czyni, to i Syn czyni tak samo. 20.Bo Ojciec miłuje Syna i ukazuje mu wszystko, co sam czyni. I pokaże mu większe dzieła niż te, abyście się dziwili.
O Synu Pismo również mówi:
Hebr. 1:3 Który, będąc blaskiem jego chwały i wyrazem jego istoty i podtrzymując wszystko słowem swojej mocy, dokonawszy oczyszczenia z naszych grzechów przez samego siebie, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach;
Wspólnota Ojca i Syna w Duchu. Duch pochodzi zarówno od Ojca, jak i od Syna, jak wskazuje Jezus w
Jana 15:26 Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego ja wam poślę od Ojca, Duch prawdy, który wychodzi od Ojca, on będzie świadczył o mnie.
To przymierzowe życie wspólnoty, które wiecznie istnieje w Bogu, jest podstawą manifestacji przymierza życia między Bogiem a Jego ludem w Chrystusie. Bóg pokazałby, w najwyższy możliwy sposób, cud i chwałę tej wspólnoty.
W całym Piśmie Świętym można dostrzec, jak cudownie Bóg ukazuje to przymierze, gdy stwarza wszystkie rzeczy, a teraz odkupuje swoje stworzenie i ludzi przez Chrystusa. Prawdą dotyczącą ustanowienia tego przymierza między Bogiem a Jego ludem, prawdą często ignorowaną, jest to, że Bóg sam je ustanawia. Nie jest to wysiłek współpracy, nie jest to umowa między Bogiem a człowiekiem. Raczej Bóg sam ustanawia swoje przymierze. Pokazał tę wielką prawdę Abrahamowi w Księdze Rodzaju 15:9-18 w odpowiedzi na pytanie Abrahama: „Po czym poznam, że odziedziczę ziemię Kanaan?” Bóg nakazał mu wziąć trzy zwierzęta oraz synogarlicę i młodego gołębia. Zwierzęta miały zostać podzielone na pół. Zazwyczaj, gdy zawierano przymierze lub umowę, uczestniczące strony wspólnie przechodziły między podzielonymi zwierzętami. W tym przypadku istniała oczywista różnica. Kiedy było ciemno, Abraham zobaczył dymiący piec i płonącą lampę przechodzące między częściami — co oznaczało obecność Boga przechodzącego między nimi.
1 Mojż. 15:17 Gdy słońce zaszło i nastała ciemność, oto ukazał się dymiący piec i ognista pochodnia, która przechodziła między tymi połowami zwierząt.
Ale Abraham, z którym ustanowiono przymierze, nie przeszedł między częściami. Wskazało to na cudowny fakt, że ustanowienie przymierza Boga z Abrahamem i całym jego duchowym potomstwem nastąpiło poprzez moc i działanie Boga — a nie z pomocą ludzi. Przymierze zostało ustanowione przez samego Boga.
Bóg dalej wskazał w Piśmie Świętym, że po upadku przymierze jest możliwe tylko przez krew Baranka. W Księdze Rodzaju 17:10 Bóg przemówił do Abrahama:
1 Mojż. 17:10 A takie jest moje przymierze, które będziecie zachowywać, między mną a wami i między twoim potomstwem po tobie: Każdy mężczyzna wśród was ma być obrzezany.
To obrzezanie, przelanie krwi, wskazywało na prawdę, że przymierze może być ustanowione tylko drogą przelanej krwi — ostatecznie samego Chrystusa na krzyżu. Ponieważ Bóg ustanowi relację ze swoim ludem tylko w sposób, w jaki ich grzechy zostaną zakryte — w ten sposób zaspokajając sprawiedliwe wymagania sprawiedliwego Boga…
Inną ważną prawdą, którą Bóg objawił odnośnie tego przymierza, jest to, że będzie ono kontynuowane w linii pokoleń. Przymierze nie zostało zawarte z pojedynczymi osobami przypadkowo zebranymi z ludów ziemi. Raczej Bóg będzie miał społeczność ze swoim ludem i ich duchowym potomstwem. Już do Abrahama Bóg powiedział:
1 Mojż. 17:7 I utwierdzę moje przymierze między mną a tobą oraz twoim potomstwem po tobie przez wszystkie pokolenia jako wieczne przymierze, abym był ci Bogiem i twemu potomstwu po tobie.
Ta sama prawda została powtórzona w Nowym Testamencie, gdy Piotr oświadczył w Dziejach Apostolskich 2:39 w dniu Pięćdziesiątnicy:
Dzieje 2:39 Obietnica ta bowiem dotyczy was, waszych dzieci…
Ten fakt wyjaśnia nacisk Kościoła nie tylko na przymierze, ale także na przymierzowe nauczanie młodzieży i ich chrzest w niemowlęctwie.
To przymierze, które Bóg sam ustanawia przez Chrystusa, jest podstawą nadziei i pocieszenia dla dziecka Bożego. Z pewnością, po pierwsze, nie ma strachu ani przerażenia przed Tym, z którym możemy teraz mieć społeczność i komunię. Bóg jest Bogiem. Jest sprawiedliwy i prawy na wszystkich swoich drogach. Nie pozwoli, aby grzech pozostał bezkarny. Ale zapewnił również drogę odkupienia — krzyż. Teraz, w komunii z Bogiem, możemy cieszyć się przewodnictwem i zachętą w naszej ziemskiej podróży do chwały.
Istnieje również pewność błogosławieństw Bożych każdego dnia. Ci, którzy cieszą się relacją przymierza z Bogiem, mogą to robić, ponieważ On obdarza swój wszystkimiu duchowymi błogosławieństwami. Otrzymują dary miłości, miłosierdzia, mądrości, wiedzy. Mają to, czego potrzebują, aby żyć życiem przymierza na tym świecie.
… Wtedy dziecko przymierza Boga nie będzie kierowane ani ustalało swoich standardów przez to, co świat ma do zaoferowania. Poprzez reklamę, jak również przez swoje zepsute dramatyzacje, świat jasno przedstawia, jakie są jego standardy i cele. Serce człowieka jest nastawione na rzeczy materialne. Znajduje przyjemność w ziemskich, światowych rozrywkach. Uważa to życie za koniec wszystkich rzeczy.
Dla chrześcijanina tak nie jest. Ma Słowo Boże, które służy mu jako przewodnik. To Słowo kieruje w pobożnym chodzeniu i świętym życiu. Jest ono standardem pomiaru chrześcijańskiego życia. Ten, kto zaczyna rozumieć, co jest zawarte w przymierzu Boga z człowiekiem, spędzi dużo czasu ze Słowem Bożym. Chociaż tak wielu wyśmiewa samą ideę, tak naprawdę nie ma innej odpowiedzi na właściwe, święte życie niż ta, którą można znaleźć w Piśmie Świętym. Rodzina, która modli się razem (i studiuje Pismo Święte razem), pozostaje razem. Tam, gdzie Pismo Święte i modlitwa są ignorowane w domu, zazwyczaj można znaleźć tam kłopoty i zamieszanie.
Podsumowując, to co mam do powiedzenia, jest to: stosujcie prawdy przymierza w życiu rodzinnym, a błogosławieństwa Boże spłyną na taki dom.
Na podstawie, źródło
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
