Pastor Angus Stewart
Za kogo Jezus Chrystus, wcielony Syn Boży, umarł na krzyżu? To fundamentalne pytanie które należy zadać i odpowiedzieć na nie w naszych czasach, ponieważ wielu wierzy, że Pan przelał Swoją krew za każdego głowa w głowę nie wykluczając nikogo. Ten pogląd uniwersalnego odkupienia, jest głoszony na wielu kazalnicach i szeroko promowany, jakby był prawdą ewangelii. Ale to stanowisko należy bardzo dokładnie przeanalizować. Czy to prawda, że Chrystus oddał swoje życie, aby zbawić wszystkich bez wyjątku?
Tten krótki artykuł przedstawia 19 prostych argumentów przeciwko temu popularnemu błędowi. Po pierwsze, pokazuje, że pogląd, iż Syn Boży umarł za wszystkich ludzi, jest absolutnie głupi i sprzeczny. Argumenty 1-8 są sformułowane w formie „Czy Chrystus naprawdę umarł za…?” Argument 9 wymienia antytetycznie biblijne imiona nadawane tym, za których Zbawiciel przelał Swoją krew. Po drugie, powszechne odkupienie jest wykluczone przez rozważania dotyczące Trójcy Świętej, ofiary Starego Testamentu i prawdy, że śmierć Chrystusa rzeczywiście odkupuje i zbawia (argumenty 10-13). Po trzecie, pięć dobrze znanych i adekwatnych rozdziałów biblijnych jest wyjaśnionych, dowodzących szczególnego odkupienia, że Jezus oddał swoje życie tylko za wybranych (argumenty 14-18), co jest nauką wyznań reformowanych na podstawie Słowa Bożego ( argument 19). Zachęcamy czytelników do odszukania i przestudiowania tekstów Pisma Świętego cytowanych w tym artykule; jest to szczególnie ważne w przypadku argumentów 14-18.
1. Czy Chrystus naprawdę umarł za tych, którzy byli już w piekle?
Jak mógłbyTrójjedyny Bóg, który posiada nieskończoną mądrość i zrozumienie, posyłać Swojego umiłowanego Syna, aby wykupił z grzechu i piekła tych, którzy już byli w piekle, miejscu męki, z którego potępieni nie mają wyjścia (Łk 16:26 ; Marka 9:43-48; Obj 14:10-11)?
2. Czy Chrystus naprawdę umarł za tych, którzy już popełnili niewybaczalny grzech?
W swojej publicznej służbie Jezus mówił o nieprzebaczalnym grzechu: „Ktokolwiek mówi przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie mu odpuszczone ani na tym świecie, ani w przyszłym” (Mt 12:32). Chrystus nie przemawiał tutaj jedynie abstrakcyjnie; niektórzy z Jego słuchaczy tego dnia popełnili ten grzech (22-37). Pan wiedział zatem, że niektórzy ludzie, w tym faryzeusze przed Nim (24), nie mogą otrzymać przebaczenia. Jaki jest więc sens umierania Zbawiciela dla odkupienia i przebaczenia (Ef 1:7) tych, o których wiedział, że nie mogą otrzymać przebaczenia?
3. Czy Chrystus naprawdę umarł za tych, którzy nigdy nie słyszeli Ewangelii?
Bóg posłał Swoje Słowo tylko do jednego ludu, Izraelitów, w okresie Starego Testamentu, i „nie uczynił tak żadnemu [innemu] narodowi” (Ps. 147:19-20; Dzieje Apostolskie 14:16). Co więcej, Jahwe nie posyła ewangelii również w wieku Nowego Testamentu do wszystkich (Mat. 24:14; Dzieje Apostolskie 16:6-8). Dlaczego więc Bóg miałby posyłać Swojego Syna, aby umarł za tych, którzy nigdy nie słuchali ewangelii i dlatego nigdy nie mogliby być zbawieni (Rzym. 10:14, 17)?
4. Czy Chrystus naprawdę umarł za Judasza, Syna Zatracenia?
Biblia naucza, że Judasz był „synem zatracenia” (Ew. Jana 17:12), to znaczy człowiekiem całkowicie naznaczonym zgubą, ruiną i wieczną zagładą. Czy Pan naprawdę umarł za Judasza, kiedy wiedział, że Stary Testament już przepowiedział, że Judasz Go zdradzi (Ps 41:9; 109:6-19) i „pójdzie do swojego miejsca”, czyli do piekła (Dz 1: 25; Jana 17:12)?
5. Czy Chrystus naprawdę umarł za Ezawa, którego Bóg nienawidził?
Pismo Święte mówi, że Bóg nienawidził Ezawa (Rzym. 9:13), ale wielokrotnie o zadośćuczynieniu Zbawiciela mówi się jako o owocu Bożej miłości (Jana 3:16; Rz 5:8; I Jana 4:10). Jak zatem Bóg mógł posłać Swojego Syna w Swojej nieskończonej, wiecznej i bezgranicznej miłości (Efez. 3:18-19), aby umarł za Ezawa, którego nienawidził?
6. Czy Chrystus naprawdę umarł za fałszywy kościół nierządnicy?
Ponieważ ofiara Pana jest motywowana Jego miłością do tych, za których umarł (J 15:13; Gal 2:20; Ef 5:25), jeśli oddał swoje życie za absolutnie wszystkich, to również kochał i umarł za fałszywy kościół, nierządnicę i tłumy, które cudzołożą z nim w jego fałszywym uwielbieniu (Obj. 17:1-2, 15)! Ale List do Efezjan 5:25 naucza, że Syn Boży „umiłował kościół i wydał za niego samego siebie”. Nie ma tu żadnej wzmianki o miłości Chrystusa ani o śmierci Chrystusa za to, co nie jest prawdziwym, wybranym kościołem, który jest uświęcony przez oczyszczające Słowo Boże (26) i nieskazitelnie przedstawiony w dniu ostatecznym (27).
Jeśli Pan Jezus kochał i umarł za każdego głowa w głowę (co koniecznie obejmuje fałszywy kościół), to musiał „umiłować kościół [i fałszywy kościół] i wydałsiebie za [obydwa]”. Wtedy mężom zostanie nakazane: „miłujcie swoje żony, tak jak i Chrystus umiłował kościół [i fałszywy kościół]” (25). W ten sposób mężowie będą musieli kochać swoje żony, tak jak Chrystus kocha swoją oblubienicę i nierządnicę, fałszywy kościół.
Ale Pismo naucza, że nasz Zbawiciel ma jedną oblubienicę, kościół wszystkich czasów (Obj. 21:2). Kochał ją i oddał się tylko za nią. To – a nie teoria, że Odkupiciel kochał i umarł za wszystkich – jest prawdą o krzyżu i biblijnym wzorem dla chrześcijańskich mężów, którzy nie powinni kochać i oddawać się za nierządnice.
7. Czy Chrystus naprawdę umarł za Antychrysta i jego naśladowców?
Jeśli Pan Jezus umarł za wszystkich ludzi, to z tego wynika, że został ukrzyżowany, aby zbawić Antychrysta, „człowieka grzechu” (2 Tes 2:3), który „się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co się nazywa Bogiem lub co jest przedmiotem czci” (4). Ten człowiek jest zwieńczeniem działania „tajemnicy nieprawości” (7), tego, który działa „wśród całego zwodzenia nieprawości” (10), który „przyjdzie za sprawą szatana, z całą mocą, wśród znaków i fałszywych cudów” (9). Czy to możliwe, że Ojciec dał Chrystusa, by umarł za Antychrysta? Czy Ten, który jest Bogiem i człowiekiem naprawdę poszedł na krzyż za człowieka szatana, „człowieka grzechu” i „syna zatracenia” (3), całkowicie naznaczonego nieprawością i wieczną zagładą? Czy wieczny, wszechwiedzący Bóg naprawdę posłał Swojego Syna, aby pojednał tego, którego przeznaczył na zniszczenie przez „ducha ust [Chrystusa]” i „blask Jego przyjścia” (8)?
II Tesaloniczan 2 również mówi o wyznawcach Antychrysta. Odrzucają prawdę, a syn zatracenia zwodzi ich; dlatego obie strony są winne (10). Ale czytamy również, że „Bóg zsyła im silne omamienie, tak że uwierzą kłamstwu, Aby zostali osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, ale upodobali sobie niesprawiedliwość ” (11-12). Jeśli Bóg ich kochał i dał Swojego Syna, aby umarł za nich i chce pojednać ich z Sobą, to dlaczego zsyła im silne omamienie, aby uwierzyli w kłamstwo, aby wszyscy zostali potępieni (11-12)?
Podobnie śmierć Chrystusa dla absolutnie każdego przedstawia Baranka Bożego jako ofiarę za bestię, i fałszywego proroka, o którym powiedziano, że zostanie „wrzucony żywcem do jeziora ognistego płonącego siarką” (Obj. 19: 20). Co więcej, „kto nie został znaleziony zapisany w księdze życia, [zostanie] wrzucony do jeziora ognistego” (Obj. 20:15). Jeśli Syn Boży umarł za nich, Jego okup nie uczynił nic, aby uwolnić ich od wiecznej kary.
8. Czy Chrystus naprawdę umarł za inne potępione osoby i grupy?
Jeśli Pan umarł za wszystkich, musiał umrzeć za Kaina, Abla, Nimroda, Noego, Jezebel i Eliasza. Dotyczy to również narodów. Chrystus musiał odkupić nie tylko Izrael, ale także Amalekitów, przeciwko którym Bóg przysiągł walczyć przez pokolenia (Wj 17:14-16); Amorytów, w tym Sichona, którego serce Jahwe zatwardził, aby go zniszczyć (Pwt 2:30); Kananejczyków, których Bóg zatwardził, aby mogli iść na bitwę z Izraelem i zostać zabitymi (Joz 11:20); i Filistynów, łącznie z Goliatem; jak również homoseksualnych Sodomitów, na których Najwyższy spuścił ogień i siarkę (Rdz 19:24); i Edomitów, których Bóg nienawidził i niszczył (Mal. 1:2-5).
Wcielony Syn musiał nawet złożyć samego siebie w ofierze za faraona, którego Bóg wzbudził, aby pokazać swoją moc w zatopieniu go (Wj 9:16; Rz 9:17) i Egipcjan, których zmiażdżył w Morzu Czerwonym (Wj 14:26-28), chociaż nie było żadnego przepisu na stosowanie krwi baranka na ich nadprożach (Wj 12).
9. Chrystus umarł za swój lud
Prawda jest taka, że Jezus Chrystus umarł za swój „lud” (Mat. 1:21; Hebr. 2:17) i za swoich „przyjaciół” (Ew. Jana 15:13-14). „Ludzie”, których odkupił są dalej opisani jako „jego potomstwo” (Iz 53:10), a nie nasienie węża (Rdz 3:15); Jego „synowie”, „dzieci” i „bracia” (Hebr. 2:10-14), a nie „bękarty”, tj. nieślubni (Hebr. 12:8); Jego „owce” (Ew. Jana 10:11, 15), a nie „kozły” (Mat. 25:33); Jego „kościół” (Dz 20:28; Ef 5:25), a nie „synagoga szatana” (Obj 2:9; 3:9); i „wielu” (Iz 53:11-12; Mt 20:28; 26:28; Mk 14:24; Hbr 9:28) a nie wszyscy głowa w głowę.
10. Prawda o Trójcy wyklucza powszechne odkupienie
Ortodoksyjna nauka o Trójcy Świętej sprzeciwia się poglądowi, że Chrystus umarł za wszystkich głowa w głowę. Ojciec postanowił zbawić tylko wybranych, a nie potępionych (Rz 9:6-24; Ef 1:3-6), Duch stosuje odkupienie tylko do wybranych, a nie do potępionych (Rz 8:1-27). Efez. 1:13-14), ale Syn (rzekomo) umarł za wybranych i potępionych. W ten sposób istnieje radykalny rozdźwięk między zasięgiem zbawczego dzieła Ojca i Ducha (wybranych, ale nie potepionych) a zasięgiem zbawczego dzieła Syna (wybranych i potępionych). Gdzie zatem jest jedność między trzema Osobami Bóstwa? Nie wszyscy mają jeden umysł i nie wszyscy mają jeden cel. W rzeczywistości jedna Osoba Trójcy (Syn) pracuje dla celu (zbawienia potępionego), którego nie podzielają pozostałe dwie Osoby (Ojciec i Duch). Ojciec wybiera Swój lud do odkupienia, Duch stosuje to odkupienie do tych samych wybranych ludzi, ale Syn (rzekomo) umiera, aby odkupić tych, których Ojciec nie wybrał, aby odkupić, i tych, wobec których Duch nie chce zastosować odkupienia.
W ten sposób nauczanie o powszechnym odkupieniu sprzeciwia się ortodoksyjnej doktrynie o Trójcy Świętej i jest sprzeczne z twierdzeniami Pisma Świętego dotyczącymi jedności zakresu zbawczego dzieła Ojca i Syna (J 10:15-17; Rz 3: 25-26; II Kor. 5:18-19; Ef. 1:4-7); Syna i Ducha (Gal. 4:4-6; Hbr. 9:14); i Ojca, Syna i Ducha (Iz 59:20-21; Ef 1:3-14; II Tes 2:13-14; Tytus 3:4-6; I Piotr 1:2; Obj. 1:4-6).
11. Ofiary ze Starego Testamentu nie były uniwersalne
Pismo Święte, a zwłaszcza List do Hebrajczyków, bardzo jasno mówi, że ofiary Starego Testamentu były obrazami i cieniami śmierci naszego wielkiego arcykapłana na krzyżu. Gdyby Baranek Boży ofiarował się za grzechy wszystkich, można by oczekiwać, że znajdzie to odzwierciedlenie w systemie ofiarniczym. Księga Kapłańska 1-7, centralny fragment o ofiarach mojżeszowych, mówi o całopaleniu, ofierze z pokarmów, ofierze pojednawczej, ofierze za grzech i ofierze za przewinienie. Te ofiary są zawsze szczególnie dla Izraela, kościoła (Kpł 1:2; 4:13; 7:36,38), i nigdzie nie czytamy o powszechnym odkupieniu, ofierze za każdego Żyda i poganina.
Podobnie w Dniu Pojednania arcykapłan dokonał przebłagania za Izraelitów, a nie za Moabitów czy Jebusytów (Kpł 16:16, 17, 19, 21, 34). Co więcej, arcykapłan nosił na pektorale „imiona [dwunastu pokoleń] synów Izraela”, a nie dzieci Ezawa, „I Aaron będzie nosił imiona synów Izraela na pektorale wyrokowania, na swych piersiach, gdy będzie wchodził do Miejsca Świętego, na wieczną pamiątkę przed PANEM (Wj 28:29).
Aby nie było powiedziane, że ofiary Starego Testamentu mówią o pokucie za każdego członka narodu izraelskiego, przypominamy, że „nie wszyscy są Izraelem, którzy są z Izraela” (Rz 9:6) i że prawdziwy Żyd nie jest obrzezany na ciele, ale obrzezany w duchu (Rz 2:28-29). Nasz Pan przelał Swoją krew za prawdziwy Izrael, a typy ze Starego Testamentu wskazują na Jego odkupienie duchowego „Izraela Bożego”, składającego się z wybranych Żydów i pogan (Gal. 6:16).
12. Śmierć Chrystusa w rzeczywistości odkupuje
Powszechnemu odkupieniu przeczy biblijne przedstawienie ofiary Chrystusa jako dzieła, które faktycznie odkupuje i usuwa grzech. Syn Boży wyzwolił nas z królestwa diabła (Hbr 2:14-15). Przebłagał Boży gniew przeciwko nam, niosąc sprawiedliwe Boże oburzenie przeciwko naszym grzechom (I Jana 4:10). On nas pojednał (Rzym. 5:10), odkupił (Gal. 3:13) i wykupił nas (Mat. 20:28).
Pismo Święte nie naucza, że Chrystus jedynie umożliwił odkupienie przez swoją śmierć. Nigdzie tego nie mówi. Biblia naucza, że Jezus rzeczywiście wyzwolił, pojednał, odkupił i wykupił nas przez swój krzyż. On nie uczynił wyzwolenia, pojednania, odkupienia i wykupienia mozliwym dla wszystkich ludzi. Na krzyżu Mesjasz na zawsze odwrócił gniew Boży przeciwko nam. Nie jest prawdą, że gniew Jahwe może zostać odwrócony od wszystkich ludzi tylko po to, by wszyscy mogli zostać zbawieni, jeśli aktem „wolnej woli” wybiorą Jezusa. Ten pogląd sprawiłby, że wejście do królestwa Bożego zależałoby od decyzji człowieka, a nie od Bożego wybrania!
Jeśli Syn Boży zapłacił cenę za wszystkich ludzi, a niektórzy ludzie giną w piekle, to Jego krzyż nie zbawia wszystkich, dla których został stworzony. Wtedy też nie jest to zatepstwo, bo jeśli On poniósł karę potępionych — zamiast nich! — dlaczego giną? Jeśli ktoś trafi do piekła, a za niego umarł Chrystus, to Bóg dwukrotnie ukarał jego grzechy, raz na Panu Jezusie i raz na nim. Jak nieskończenie sprawiedliwy Bóg może dwukrotnie żądać zapłaty za grzechy? Jak może żądać ukarania grzesznika w piekle, kiedy Jezus już zadośćuczynił za jego grzechy? I jak niektórzy, których Zbawiciel wyzwolił, pojednał, odkupił i wykupił, mogą na zawsze mieszkać jako wrogowie Boga w wiecznej ciemności w bezdennej otchłani piekła? Pamiętaj, że nie ma potępienia dla tych, za których umarł Chrystus (Rz 8:34)!
Syn Boży nie przelał Swojej krwi za wszystkich, a Jego śmierć jest w rzeczywistości „sądem tego świata”, ponieważ jest to wyrzucenie szatana, „księcia tego świata” (Ew. Jana 12:31), przynosząc zniszczenie diabła i jego „nasienia” (Rdz 3:15).
13. Śmierć Chrystusa naprawdę zbawia
Jeśli Pan Jezus umarł za absolutnie wszystkich, to dlaczego nie wszyscy są zbawieni? Rzymian 6 wyjaśnia, że ci, którzy są zjednoczeni z Chrystusem w Jego śmierci, są martwi dla grzechu (6-7) i „żyją dla Boga” (11) i zostaną cieleśnie wzbudzeni do chwały (5). Ale wielu spędza wszystkie swoje dni jako „martwi w upadkach i grzechach” (Efez. 2:1) i zostaną z martwych wzbudzeni na potepienie (Ew. Jana 5:29). Możemy tylko wywnioskować, że nie byli zjednoczeni z Chrystusem w Jego śmierci (nie umarł za nich), ponieważ jeśli potępieni byli zjednoczeni z Synem Bożym w Jego śmierci (jeśli umarł za nich), powinni umrzeć dla grzechu i żyć dla Boga (Rzym. 14:9; II Kor. 5:14-15).
Pismo Święte naucza, że zarówno wiara (Ef. 2:8-9; Filip. 1:29), jak i pokuta (Dz. Ap. 5:31; 11:18; II Tym. 2:25) są darami Bożej łaski. Wiara i pokuta są przykładami „duchowych błogosławieństw w miejscach niebieskich w Chrystusie” (Ef. 1:3). Boskie błogosławieństwa w Chrystusie przychodzą przez krzyż (Rzym. 8:32; Gal. 3:13-14). Ale „nie wszyscy ludzie mają wiarę” (2 Tes 3:2) i nie wszyscy pokutują (Obj 16:11). W ten sposób wiara i pokuta nie zostały wykupione dla każdego głowa w głowę na krzyżu, a więc Zbawiciel nie umarł za wszystkich.
Tytus 2:14 wyjaśnia, że celem Syna w Jego odkupieniu na krzyżu jest uświęcenie Jego własnego „szczególnego ludu”, abyśmy zostali oczyszczeni i byli „gorliwi w dobrych uczynkach”. Ale wielu umiera bez skruchy i jest „plugawymi” (Ap 22:11) z powodu „bezbożnych uczynków” (Judy 15). Ponieważ cel wszechmocnego Boga zawsze trwa (Rz 9:11) i nigdy nie można mu się oprzeć (2 Kron. 20:6), celem Pana nie było uświęcenie i odkupienie potępionych przez krzyż. dlatego Chrystus za nich nie umarł.
14. Jana 10 naucza o szczególnym odkupieniu
W Ewangelii Jana 10 Jezus naucza, że On, dobry pasterz, umarł za swoje owce: „Ja jestem dobrym pasterzem: dobry pasterz daje swoje życie za owce” (11); „Oddaję moje życie za owce” (15). Tak jak każdy ziemski pasterz ma swoje „własne owce” (3, 4), tak też Chrystus nazywa swoją „owczarnię” (16) jako „moje owce” (14, 26, 27). Pan powiedział niektórym ludziom, że nie są Jego owcami i dlatego nie wierzą: „Ale wy nie wierzycie, bo nie jesteście z moich owiec” (26).
Argument jest prosty: Jezus umarł za swoje owce (11, 15), wiedząc dokładnie, kim one są (14, 26, 27); Powiedział pewnym ludziom, że nie są Jego owcami (26); dlatego nie umarł za nich. Pan powiedział również, że Jego owce zostały Mu dane przez Jego Ojca (29). Ojciec oddał owce Synowi w Jego odwiecznym celu wybrania, aby z czasem umarł za nie i zebrał je ze wszystkich narodów (16). Ponieważ Chrystus umarł za Swoje owce (a niektórzy nie są Jego owcami), a Jego owce są wybranymi, Chrystus umarł tylko za wybranych.
15. Jana 17 naucza o szczególnym odkupieniu
W swojej arcykapłańskiej modlitwie w Ew. Jana 17 Jezus mówi: „Proszę za nimi: nie proszę za światem, ale za tymi, których mi dałeś; bo są twoi” (9). „Świat” to tutaj świat potępionych lub niewybranych, za których wcielony Syn Boży się nie modli, w przeciwieństwie do wybranych („tych, których mi dałeś”).
Jeśli Pan nie uczynił mniejszej rzeczy (modlitwa za potępiony świat), czy naprawdę zrobił większą rzecz (śmierć za potępiony świat)? Wstawiennictwo jest jednym z dwóch głównych aspektów kapłańskiego dzieła Chrystusa. Skoro Jezus nie modlił się za świat (jeden aspekt Jego służby kapłańskiej), czy to możliwe, że umarł za świat (drugi aspekt Jego służby kapłańskiej)? To zniszczyłoby jedność kapłańskiego urzędu Chrystusa, ponieważ umierałby za tych, za których nie wstawiał się (i nie wstawia się). Co więcej, Zbawiciel modli się w oparciu o Swoje dzieło odkupienia (Izaj. 53:12; Rz. 8:34; Hbr. 7:25-27; 9:24-26). Dlatego jeśli nie modlił się za świat, to dlatego, że nie umarł za świat.
W Ewangelii Jana 17 Jezus modli się na kilka godzin przed krzyżem z myślą o Jego ofiarnej śmierci, ponieważ mówi: „Ojcze, nadeszła godzina” (1). W Ewangelii Jana 17 modlitwy Chrystusa, a tym samym Jego odkupieńcze dzieło, są szczególne tylko dla wybranych, których dał Mu Ojciec (2, 6, 9, 11, 12, 24). Modlitwy naszego Pana, aby Ojciec zachował (11-16), uświecił (17-19),zjednoczył (20-23) i uwielbił (24-26) tych których Mu dał „tym wszystkim, których mu dałeś.” (2) są potężnie wysłuchane, ponieważ otrzymujemy „życie wieczne” (2-3).
Jezus mówi: „ja za nich uświęcam samego siebie, aby i oni byli uświęceni” (19). Uświęcenie Chrystusa to poświęcenie się, poświęcenie się w pełnieniu woli Tego, który Go posłał. Nasz Pan szczególnie oddzielił się jako nasza dobrowolna ofiara na krzyżu. To, mówi nam,że było to „ze względu na nich”, za tych, których dał Mu Ojciec, wybranych. Tak więc modlitwy i ofiara Chrystusa są nie tylko szczególne – „za tych, których mi dałeś” (9) – ale także wyłączne, „nie za świat” (9).
16. Izajasz 53 naucza o szczególnym odkupieniu
Izajasz 53 jest największym rozdziałem Starego Testamentu, a być może i całej Biblii, o zastępczym odkupieniu naszego Zbawiciela. „My”, za których grzechy Chrystus został „zraniony” (4-6) otrzymujemy specyficzne imiona: „mój lud” (8), „jego potomstwo” (10) i „wielu” – nie wszyscy ludzie głowa w głowę (11-12). Są „upodobaniem Pana”, „szczęśliwi w Jego ręku” (10). Bóg nigdy nie uczynił tego potępionym i nigdy nie był z nich zadowolony (Ps 2:4-5; Prz 3:32-34). Nie są Jego „potomstwem”, „ludem” i „upodobaniem”, więc Jezus nie umarł za nich.
Ci, za których Chrystus umarł, „zostają uzdrowieni” przez „jego rany” (Iz 53:5). Nie chodzi o to, że mogą zostać uzdrowieni, jeśli uwierzą, ale naprawdę są uzdrowieni. Usprawiedliwieni są także ci, których grzechy poniósł Syn: „mój sprawiedliwy sługa wielu usprawiedliwi; bo on poniesie ich nieprawości” (11). Wybrani Boży „ludzie” (8) są uznani za doskonale sprawiedliwych, ponieważ Chrystus poniósł naszą karę (11). Potępieni nie są usprawiedliwieni, Chrystus nie poniósł ich kary. To za „wielu”, których grzechy poniósł, Zbawiciel wstawia się (12). Pamiętaj, Jezus powiedział: „Nie proszę za światem, ale za tymi, których mi dałeś” (Ew. Jana 17:9). „Wielu”, za których Chrystus cierpiał i za których się modli, to wybrani, a nie potępiony świat.
W ten sposób Jezus jest doskonale „zaspokojony” (Iz 53:11). Jeśli ci, za których On „został zraniony” (8) i za których wstawia się (12), nie są uzdrowieni (5) i usprawiedliwieni (11) i nie są„szczęśliwi w Jego ręku” (10) i nie otrzymują udziału w Jego zdobyczach (12), Chrystus nie byłby „zaspokojony” (11). Jeśli zginie chociaż jedna dusza, za którą umarł, zamierzenie Chrystusa nie jest w pełni zrealizowane, Jego zadośćuczynienie nie jest w pełni skuteczne i jest zawiedziony. Pogląd, że Jezus przelał Swoją drogocenną krew za wszystkich głowa w głowę, przedstawia krzyż jako nędzną porażkę w stosunku do większości tych, za których umarł, i jest sprzeczny z nauką biblijną, że Chrystus jest „zaspokojony” owocem swojej śmierci (11) .
17. List do Efezjan 1 naucza o szczególnym odkupieniu
W Liście do Efezjan 1:3 czytamy, że zostaliśmy pobłogosławieni „wszelkimi duchowymi błogosławieństwami w miejscach niebiańskich w Chrystusie”. Błogosławieństwa te przychodzą do nas „zgodnie z tym, jak On [Bóg] wybrał nas w nim [Chrystusie] przed założeniem świata” (4), to znaczy otrzymujemy wszystkie te błogosławieństwa zgodnie z naszym wiecznym wybraniem (4 ) i predestynacją (5). Efezjan 1 wylicza niektóre z naszych duchowych błogosławieństw: świętość (4), adopcja (5), akceptacja przez Boga (6), odkupienie (7), odpuszczenie grzechów (7), poznanie woli Bożej (9), zapieczętowanie Duchem Świętym (13) i wieczne dziedzictwo (11,14). Nie tylko jesteśmy błogosławieni zgodnie z naszym wybraniem (4, 5), ale wszyscy wybrani mają „wszystkie duchowe błogosławieństwa” (3). Z drugiej strony fakt, że potępieni nie są pobłogosławieni żadnym z tych duchowych błogosławieństw, jest również zgodny z wiecznym „zamierzeniem tego, który czyni wszystko według rady swojej woli” (11).
Jednym z duchowych błogosławieństw, jakie mamy w Chrystusie, jest „odkupienie przez jego krew” (7). W ten sposób odkupienie lub przebłaganie Syna jest przykładem tych duchowych błogosławieństw, które przychodzą na nas „według tego, jak nas wybrał w nim przed założeniem świata” (4). Dlatego Pan odkupił, przelał Swoją krew i umarł za wybranych, a nie za potępionych. W ten sposób wybrani otrzymują przebaczenie (7), adopcję (5), akceptację (6), uświęcenie (4) i zapieczętowane Duchem (13) na wieczne dziedzictwo (11,14) na podstawie krzyża naszego Zbawiciela. Potępieni nie otrzymują żadnego z duchowych błogosławieństw ofiary Chrystusa, ponieważ On nie umarł za nich.
18. List do Rzymian 8 naucza o szczególnym odkupieniu
Rzymian 8 jest również sprzeczny z powszechnym odkupieniem. Wersety 28-30 mówią o ludziach, których Bóg znał, przeznaczył, powołał zgodnie z Jego zamiarem, usprawiedliwił, uwielbił i upodobnił do obrazu Jego Syna. Apostoł wyciąga następujący wniosek: „Cóż więc na to powiemy? Jeśli Bóg za nami, któż przeciwko nam?” (31). „Więc” lub „dlatego” wskazuje, że jest to logiczny wniosek oparty na jego wcześniejszych stwierdzeniach, tutaj nazywanych „to”. „My” mogą być tylko tymi predestynowanymi (lub wybranymi) i powołanymi zgodnie z wiecznym celem Boga (28-30). Argument Pawła jest taki: Jeśli Bóg jest „za nami” (31) w predestynacji, powołaniu, usprawiedliwieniu i uwielbieniu (29-30), to „kto może być przeciwko nam?” (31). Innymi słowy, jeśli Bóg w swoim wiecznym dekrecie wybrał nas do wiecznej szczęśliwości, powołał nas z ciemności do swojego cudownego światła, oczyścił nas ze wszystkich naszych grzechów i uznał nas za sprawiedliwych na podstawie sprawiedliwości Chrystusa i uwielbił nas abysmy byli na obraz Jego Syna, to „kto może być przeciwko nam?” (31).
Apostoł potwierdza ten i tak już przekonujący argument innym: „On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale wydał go za nas wszystkich, jakże nie miałby z nim darować nam wszystkiego?” (32). Kim są „my”, o których tutaj mowa dwukrotnie, za których Bóg posłał Zbawiciela na śmierć? Ponownie są to ci predestynowani i powołani zgodnie z wiecznym celem Boga (28-30). Jedynym wnioskiem jest to, że Chrystus umarł za wybranych.
Jeśli zarzuca się, że Pan Jezus umarł również za niewybranych, to odpowiadamy, że ten fragment nie zawiera absolutnie żadnej wskazówki. W rzeczywistości ten fragment nauczałby, że Bóg posłał Swojego Syna, aby umarł za tych, którzy nie są przeznaczeni i nie są powołani, usprawiedliwieni, uwielbieni lub upodobnieni do Chrystusa. Co więcej, jeśli ktoś argumentuje, że Zbawiciel umarł za potępionego, to ten fragment uczy, że potępiony otrzyma wszystkie błogosławieństwa Jego krzyża, ponieważ werset 32 naucza, że Bóg dobrowolnie daruje „wszystko” tym, za których umarł Chrystus . „Wszystko” obejmuje wolność od prawa grzechu i śmierci (2), życie i pokój (6), adopcję na synów Bożych (14), świadectwo Ducha (16), wieczne dziedzictwo (17), odkupienie ciała przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych (23), zdolność do modlitwy w Duchu (26) itd. Ponadto „wszystko” obejmowałoby również błogosławieństwa usprawiedliwienia, powołania, uwielbienia i podobieństwa do obrazuChrystusa według wiecznego przeznaczenia Boga (28-30)! Odczytanie powszechnego odkupienia w Rzymian 8:32 oznaczałoby, że Bóg dobrowolnie daje błogosławieństwa powołania, usprawiedliwienia i uwielbienia potępionym, tym, których nigdy nie powołuje, nie usprawiedliwia ani nie uwielbia. Ten werset naucza o absolutnie nierozerwalnym związku między tymi, za których umarł Chrystus, a wszystkimi tymi duchowymi błogosławieństwami. Niektórzy nie otrzymują tych błogosławieństw; dlatego że Zbawiciel nie umarł za nich.
Dalej Rzymian 8 stwierdza, że nie można postawić żadnego oskarżenia (33) ani potępienia (34) tym, którzy są usprawiedliwieni (33), tym, za których umarł Chrystus (34). Ale wiele oskarżeń jest sprawiedliwie wysuwanych przez Boga niebios przeciwko potępionym bezbożnym, aby zostali potępieni! Dzieje się tak dlatego, że nie są usprawiedliwieni (33), ponieważ Jezus nie umarł za nich i nie wstawia się za nimi (34).
19. Reformowane wyznania wiary uczą szczególnego odkupienia
Opierając się na Słowie Bożym i zgodnie z biblijnymi argumentami zawartymi w tym artykule, wyznania wiary kościołów reformowanych — na Wyspach Brytyjskich, w Europie kontynentalnej, w Ameryce Północnej i na całym świecie — uczą, że Pan umarł tylko za Jego wybrany kościół. Kanony z Dordt (1618-1619), wydane przez międzynarodowe zgromadzenie reformowanych protestantów, wyraźnie potwierdzają, że Syn Boży odkupił wybranych „i tylko tych” (II:8) oraz że ci, którzy nauczają, że umarł za absolutnie wszystkich „nisko oceniają Chrystusa” i „ponownie wnoszą z piekła błąd pelagiański” (II:R:3). Amerykański prezbiterianin B. B. Warfield pisze, że kanony zostały „opublikowane autorytatywnie w 1619 r. jako odkrycie synodu [w Dordt] z pomocą dużego grona zagranicznych asesorów, reprezentujących praktycznie cały świat reformowany. Kanonicy […] dlatego praktycznie[…] [posiadają] autorytet moralny dekretów Soboru Ekumenicznego w całym ciele Kościołów reformowanych” (Works, t. 9, s. 144).
Konfesja Westminterska stwierdza: „Nikt oprócz wybranych nie zostanie odkupiony, powołany, usprawiedliwiony, usynowiony, uświęcony ani zbawiony” (3:6; por. 8:1; 11:4; 13:1). Artykuły te zostały zawarte w Congregaationalist Savoy Declaration (1658) oraz w wyznaniu baptystów (1689). Tak więc wszystkie wyznania wiary prezbiterian, kongregacjonalistów i baptystów nauczają o ograniczonym lub szczególnym odkupieniu. Wszyscy, którzy studiują Westminterski Katechizm wyznają, że Jezus Chrystus jest „jedynym Zbawicielem wybranych Bożych” (A. 21). Reformowane wyznania wiary przedstawiają po prostu biblijne nauczanie na ten temat. Wierzmy i trzymajmy się prawdy biblijnej, szerz ją blisko i daleko i szanujmy ukrzyżowanego i zwycięskiego Chrystusa, który oddał swoje życie za Swoje umiłowane owce (Ew. Jana 10:15)!
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
