Wiel. Angus Stewart
Trzeci Artykuł Konfesji Belgijskiej można wykorzystać do przedstawienia nam trzyczęściowej historii objawienia werbalnego w kategoriach objawienia się Boga w ludzkim języku poprzez słowa wypowiedziane i / lub pisane.
Wyznajemy, że to Słowo Boże nie było posłane ani nie przychodziło z woli ludzkiej, lecz wypowiadali je ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym, jak to ujął apostoł Piotr (2 Piotra 1:21). Później Bóg, w swojej szczególnej trosce o nas i o nasze zbawienie, nakazał swoim sługom – prorokom (2 Mojż. 24:4; Psalm 102:18; Hab. 2:2) i Apostołom (2 Tym. 3:16; Obj. 1:11) – spisanie Jego objawionego Słowa; sam natomiast zapisał swoim palcem dwie tablice Prawa (2 Mojż. 31:18). Dlatego nazywamy te Pisma świętymi i Bożymi Księgami. [Konfesja Belgijska 3]
Słowo mówione, żadnego słowa pisanego
Był czas, kiedy było mówione Słowo Boże, ale nie było pisanego Słowa Bożego. Kiedy to było? Okres od stworzenia do napisania przez Mojżesza Pięcioksięgu lub napisania Hioba (w zależności od tego, które dzieło zostało napisane wcześniej).
Bóg Wszechmogący objawił się starożytnym prorokom. Rozmawiał z Adamem w ogrodzie Eden. Objawił swoją wolę przed potopem Enocha:
Judy 1:14-15 14. O nich też prorokował Henoch, siódmy po Adamie, mówiąc: Oto idzie Pan z tysiącami swoich świętych; 15. Aby dokonać sądu nad wszystkimi i ukarać wszystkich bezbożników spośród nich za wszystkie ich bezbożne czyny, których się bezbożnie dopuścili, i za wszystkie ostre słowa, które wypowiadali przeciwko niemu bezbożni grzesznicy.
Objawienie przymierza dane Adamowi (1 Mojż. 3:15) zostało następnie przekazane Noemu, w przypadku którego kosmiczny wymiar Bożego przymierza łaski jest szczególnie widoczny. Myśli się tu także o trzech patriarchach, do których Bóg przemówił bezpośrednio: Abrahamie (nazwanym prorokiem w 1 Mojż. 20:7), Izaaku i Jakubie. Czytamy o tych ludziach, że Jahwe
Psalm 105:14-1514. Nikomu nie pozwolił ich krzywdzić, nawet karcił królów z ich powodu, mówiąc:15. Nie dotykajcie moich pomazańców, a moim prorokom nie czyńcie nic złego.
W tamtych czasach Bóg komunikował się z ludźmi na różne sposoby. Rozmawiał z Adamem i Ewą (1 Mojż. 1-3), Kainem (1 Mojż. 4), Noem (1 Mojż. 6-9), Abrahamem, Izaakiem, Jakubem, Mojżeszem itd. Czytamy o teofaniach (pojawieniu się Boga), chrystofanii (pojawieniu się Chrystusa) lub angelofaniach (pojawieniu się aniołów) nieupadłemu i upadłemu Adamowi (1 Mojż. 1-3), Abrahamowi (1 Mojż. 15; 18), odstępczemu Lotowi w Sodomie (1 Mojż. 19), zmagającemu się z Jakubowi w Peniel (1 Mojż. 32), Mojżeszowi przy płonącym krzaku (2 Mojż. 3-4), Izraelitom na ognistej górze Synaj (1 Mojż. 19-20) i Hiobowi, do którego Bóg przemówił „z wichru” (Hiob 38:1; 42:3). Dał sny Elifazowi (Hiob 4:12 i nast.), Abimelechowi (1 Mojż. 20), Jakubowi (1 Mojż. 28) i Józefowi (1 Mojż. 37). Wola Boża przekazywana była innym poprzez interpretację snów (1 Mojż. 40-41) i głoszenie pobożnych proroków, takich jak Noe, który był „głosicielem sprawiedliwości” (2 Piotra 2:5), a także chciwemu, potępionemu prorokowi Balaamowi (4 Mojż. 22-24; 2 Piotra 2:15), a nawet jego osłu (4 Mojż. 22:28-30; 2 Piotra 2:16)! Przekazywanie Słowa Bożego (por. Ps 78:3-7) było ułatwione dzięki długowieczności osób przedpotopowych. Na przykład, ponieważ Adam zmarł w wieku 930 lat (1 Mojż. 5:5), Lamech, ojciec Noego, mógł z nim rozmawiać.
Słowo spisane i słowo mówione
Potem przyszedł okres, w którym istniało zarówno Słowo mówione, jak i Słowo spisane. Kiedy to było? Okres od napisania Pięcioksięgu (pierwszych pięciu ksiąg Biblii) lub Hioba (w zależności od tego, które dzieło zostało napisane wcześniej) do napisania Księgi Objawienia. To około 1,5 tysiąclecia, od około 1400 roku p.n.e. do roku 100 naszej ery. W tym okresie istniała szczególnie jedna znacząca luka: 400 cichych lat po Malachiaszu, ostatnim proroku Boga Starego Testamentu.
Tak więc, począwszy od Mojżesza, w czasach Starego Testamentu przez około 1000 lat mieliśmy zarówno Słowo mówione, jak i pisane. Pierwszymi częściami Pisma Kanonicznego były Pięcioksiąg, Psalm 90 (patrz jego nagłówek – <Modlitwa Mojżesza, męża Bożego>) i Hiob, do których dodano Jozuego, Sędziów, Rut oraz 1 i 2 Samuela. Mniej więcej w tym czasie pojawiły się księgi poetyckie lub mądrościowe (inne niż Hiob) napisane (przynajmniej w większości) przez Dawida i Salomona, a mianowicie Psalmy, Przysłowia, Kaznodziei i Pieśni nad Pieśniami. Następnie dodano pozostałe księgi historyczne (1 Królewska – Estery) oraz 16 piszących proroków: 4 głównych proroków (Izajasz, Jeremiasz z Lamentacjami, Ezechiel i Daniel) oraz 12 mniejszych proroków (od Ozeasza do Malachiasza). Wielu proroków Starego Testamentu wypowiadało natchnione wyrocznie, ale nie pozostawiło żadnych natchnionych pism, jak na przykład Natan, Gad i Jehu, syn Chananiego.
Okres Nowego Testamentu (pierwszy wiek naszej ery) był okresem najbardziej skoncentrowanego objawienia, zarówno jeśli chodzi o mówionie, jak i spisane Słowo Boże. Natchnione wypowiedzi wygłaszali Chrystus, Apostołowie, prorocy Nowego Testamentu i inne osoby, takie jak Elżbieta (Łuk. 1:41-45), Zachariasz (Łuk. 1:67-79) i różni aniołowie. Słowo pisane Nowego Testamentu składa się z 4 Ewangelii, Dziejów Apostolskich, 21 listów i Księgi Objawienia.
Pisma Nowego Testamentu zawierają jedynie niewielką część natchnionego Słowa mówionego tamtych czasów. Pomyślmy, ile słów musiał wypowiedzieć Pan Jezus podczas swojej publicznej działalności! Podobnie, gdyby Bóg chciał, mógłby dać nam pisemny zapis o wiele więcej cudów i czynów Chrystusa:
Jan 20:30-31 30. I wiele innych cudów uczynił Jezus na oczach swoich uczniów, które nie są napisane w tej księdze. 31. Lecz te są napisane, abyście wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w jego imieniu.
Jan 21:25. Jest też jeszcze wiele innych rzeczy, których dokonał Jezus, które gdyby miały być wszystkie z osobna spisane, sądzę, że i cały świat nie mógłby pomieścić ksiąg, które byłyby napisane. Amen.
Ilu z 12 Apostołów (oraz Pawła) napisało księgi Nowego Testamentu? Tylko 4: Mateusz (który napisał 1 księgę kanoniczną), Jan (5), Paweł (13 lub 14) i Piotr (2). Pozostałych 9 Apostołów, takich jak Bartłomiej i Andrzej, nie napisało żadnego Pisma Świętego Nowego Testamentu.
A co z prorokami Nowego Testamentu? Tylko 4 z nich napisało księgi w kanonie Nowego Testamentu: Marek (który napisał 1 księgę kanoniczną), Łukasz (2), Jakub (1) i Juda (1). (Przyjmuję, że dwóch ostatnich mężczyzn było przyrodnimi braćmi Pana Jezusa, a nie Apostołami.) Prorocy tacy jak Agabus, Sylas, Barnaba itd. nie napisali żadnej części Nowego Testamentu (chociaż kilku twierdziło, że Barnaba napisał List do Hebrajczyków).
Słowo pisane, żadnego słowa mówionego
Od czasów apostolskich mamy chwalebnie kompletne, natchnione Słowo pisane, a nie mamy natchnionego Słowa mówionego. Natchnione spisane Słowo składa się z 39 ksiąg Starego Testamentu i 27 ksiąg Nowego Testamentu. Rozważymy to szerzej, DV, kiedy dojdziemy do kanonu Pisma Świętego w Wyznaniu belgijskim 4.
Kościół nie ma już natchnionego, mówionego Słowa, gdyż w epoce poapostolskiej nie ma nadzwyczajnych urzędów kościelnych (np. Apostołów czy proroków). Nie potrzebujemy nadzwyczajnych urzędów kościelnych ani natchnionych słów, ponieważ zostaliśmy hojnie obdarzeni pełnym kanonem Pisma Świętego. Bóg błogosławił Kościół coraz obficiej poprzez postęp od czasów, w których było Słowo mówione, ale nie było Słowa spisanego, do dni, kiedy było Słowo spisane i Słowo mówione, aż do naszych czasów, gdy mamy cały kanon, objawienie zamysłu Bożego w Jezusie Chrystusie całemu Kościołowi katolickiemu lub powszechnemu aż do cielesnego powrotu Chrystusa. Więcej na temat wystarczalności Pisma Świętego powiemy, gdy dojdziemy do Konfesji Belgijskej 7, DV.
To rozróżnienie między Słowem mówionym a Słowem spisanym jest być może nieco niezwykłe dla protestantów lub nieznane protestantom, chociaż jest biblijne i wyznaniowo Reformowane, zgodnie z Wyznaniem Belgijskim. Która z dwóch głównych grup (romaniści czy anabaptyści) którym Wyznanie belgijskie się sprzeciwia, miałby wpajać błędny pogląd na to rozróżnienie? Odpowiedź – ta pierwsza. Rzym wierzy, że pozakanoniczne słowa Apostołów i proroków są zachowane i rozwinięte w tradycji rzymskokatolickiej. Te rzekome apostolskie słowa są następnie wykorzystywane do wspierania heretyckich doktryn Rzymu, np. jego Mariolatrii. Fałszywy pogląd Rzymu na tradycję jest również wykorzystywany do podważania wystarczalności Pisma Świętego.
Trzeci Artykuł Konfesji Belgijskiej przyznaje, że ogólnie rzecz biorąc, Słowo mówione poprzedza Słowo pisane:
„wypowiadali je ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym,… później Bóg… nakazał swoim sługom, prorokom i Apostołom, spisanie Jego objawionego Słowa”
Teraz wszystko, co mamy, zgodnie z Bożym zamierzeniem i opatrznością, to spisane Słowo, które jest o wiele lepsze, z różnych perspektyw, niż Słowo mówione. Rzeczywiście, wynika to ze „szczególnej trosce o nas i o nasze zbawienie,”, jak zobaczymy pełniej następnym razem, DV.
PYTANIA DO DYSKUSJI
1. Od początku spisanego Słowa Bożego do ukończenia ostatniej księgi kanonicznej, w jakim okresie mówione Słowo Boże było najmniej obecne? W którym okresie nastąpiło najbardziej skoncentrowane objawienie, zarówno jeśli chodzi o mówienie, jak i pisanie Słowa Bożego?
2. Wyjaśnij różnicę pomiędzy reformowaną i rzymskokatolicką koncepcją słowa mówionego.
3. Czy ten artykuł pomoże ci lepiej zrozumieć List do Hebrajczyków 1:1-2? Jak?
Na podstawie, źródło
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
