Wiel. Angus Stewart
Niezwykłość Psalmów
Księga Psalmów pełni szczególną, a nawet wyjątkową rolę w całym Piśmie Świętym. Po pierwsze, tylko Księga Psalmów była pisana na przestrzeni około tysiąca lat, przynajmniej od Psalmu Mojżesza na pustyni (Psalm 90) do niewoli Judy nad rzekami Babilonu (Psalm 137). Obejmuje to prawie cały okres, w którym powstawał Stary Testament.
Po drugie, ta księga kanoniczna wyróżnia się tym, że napisało ją wielu ludzi – Mojżesz, Dawid, Salomon, Asaf, Etan, Heman, synowie Korego itd.
Po trzecie, jest to najdłuższa księga w całej Biblii, zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie, licząca 150 rozdziałów. Jak wynika z Biblii Króla Jakuba, czyli Wersji Autoryzowanej, 150 Psalmów jest ułożonych w pięciu księgach (Psalmy 1-41; 42-72; 73-89; 90-106; 107-150).
Po czwarte, księga ta wyróżnia się swoją wszechstronnością, jak zauważyli wielcy ojcowie Kościoła. Atanazy nazwał ją “uosobieniem całego Pisma Świętego”; Bazyli Wielki uważał ją za “kompendium całej boskości”; dla Marcina Lutra była to “mała Biblia”; Jan Kalwin widział w niej “anatomię duszy”. Franciszek Delitzsch powiedział: “Nie ma żadnej istotnej prawdy Nowego Testamentu, która nie byłaby zawarta w Psalmach”.
Jedyna kanoniczna Księga do śpiewania
Cztery poprzednie cechy w różny sposób służą piątej: Księga Psalmów lub Psałterz jest wyjątkowa, ponieważ tylko ona spośród 66 ksiąg biblijnych została napisana w wyraźnym Bożym celu, aby lud Boży mógł ją śpiewać. Wszystkie księgi Pisma Świętego, łącznie z Psalmami, są przeznaczone do czytania i głoszenia, a także służą do właściwego kształtowania modlitwy, ale tylko Psalmy mają kanoniczną funkcję śpiewnika.
Po pierwsze, jest oczywiste, że są one pieśniami, ponieważ Psalmy (oczywiście z wyjątkiem tytułów, których nie należy śpiewać) składają się wyłącznie z poezji lirycznej z paralelizmami. Niektóre Psalmy zawierają nawet refreny, zwłaszcza Psalm 136.
Po drugie, co jeszcze bardziej oczywiste, w nagłówkach Psalmów znajdują się wzmianki o “głównym muzyku”, o śpiewakach (“synowie Koregio”), o instrumentach muzycznych (Neginoth, Sheminith, Gittith i Alamoth) oraz o różnych melodiach (Muthlaben, Aijeleth Shahar, Shoshannim, Jonathelemrechokim, Altaschith i Mahaloth Leanoth).
Po trzecie, księga jest ułożona w formie 150 oddzielnych pieśni, od długich jak 176 wersetów (Psalm 119) do najkrótszych, liczących zaledwie 2 wersety (Psalm 117).
Po czwarte, w Psałterzu znajduje się dosłownie mnóstwo nakazów śpiewania na chwałę Boga (np. Psalm 47; 95-96).
Po piąte, król Dawid, główny autor Psalmów, jest nazywany “słodkim psalmistą [lub śpiewakiem] Izraela” (2 Sam 23:1)
Po szóste, sam tytuł księgi w języku hebrajskim brzmi: Sefir Tehellim – księga pochwał. W greckim przekładzie Septuaginty, używanym przez Apostołów i wczesny Kościół, ta kanoniczna Księga jest nazywana Psalmami lub Psałterzem.
Po siódme, Psalmy te są nazywane w Piśmie Świętym “pieśniami Pana” przynajmniej w trzech różnych miejscach (1 Kronik 25:7; 2 Kronik 29:27; Psalm 137:4). Pan dał te pieśni i należy je śpiewać na Jego chwałę. Nazywa się je także “pieśniami Syjonu” (Psalm 137:3), a “Syjon” to Kościół Boży. Psalmy te są pieśniami Pana dla Syjonu, które lud Boży ma śpiewać na Jego chwałę.
Dawid odgrywa w tym wszystkim kluczową rolę, ponieważ to on napisał większość pieśni Pana dla Jego Kościoła, jak wyjaśnia 2 Księga Samuela 23:1. Po pierwsze, nazwano go “mężem, który został wywyższony”, to znaczy powierzono mu wywyższoną pozycję Psalmisty Kościoła Bożego. Jest to urząd w służbie Jahwe i żaden człowiek nie może go sobie przywłaszczyć (por. Hebr. 5:4). Po drugie, jest On nazywany “pomazańcem Boga Jakuba”. Został wyniesiony na wysokość przez namaszczenie, to znaczy przez upoważnienie i wyposażenie przez Ducha Bożego do napisania dla nas tych Psalmów. Dlatego, po trzecie, nazywany jest “słodkim Psalmistą Izraela”.
Zastosowanie Psalmów według Starego Testamentu
Co Stary Testament mówi nam o historycznym zastosowaniu Psalmów? Psalm 30, jak wskazuje jego tytuł, był śpiewany “na poświęcenie przybytku Dawida”, czyli jego królewskiego pałacu. Psalmy śpiewano przy wnoszeniu Arki Przymierza do Jerozolimy (1 Kronik 15:16-22, 27-28). Dawid ustanowił śpiewanie Psalmów w przybytku dla Arki w Jerozolimie w 1 Księdze Kronik 16, gdzie cytuje się kolejno różne części Psalmów 105, 96 i 106. Również w świątyni Salomona ustanowiono lewicki śpiew psalmów (1 Kronik 6:31-47).
Dawid wyznaczył 4000 lewitów jako muzyków (1 Kronik 23:5), w tym 288 przywódców kultu (1 Kronik 25:7-31), aby chwalili Boga śpiewem (1 Kronik 16:37-42). Mężczyźni ci śpiewali Psalmy podczas codziennych porannych i wieczornych ofiar składanych na ołtarzu Jahwe (1 Kronik 23:30), podczas cotygodniowego szabatu (por. Psalm 92), podczas comiesięcznych nowiów księżyca i dorocznych świąt, takich jak Pascha, Pięćdziesiątnica i Święto Przybytków (por. Psalm 81:1-5). W 1 Księdze Kronik 9:33 czytamy, że Lewici śpiewali psalmy “dniem i nocą” w sanktuarium Bożym w Jerozolimie (por. Psalm 134:1).
Kiedy starotestamentowy Kościół został zreformowany za panowania królów Joasza (z Jehojadą, najwyższym kapłanem), Ezechiasza i Jozjasza, śpiewano w nim Psalmy ułożone przez Dawida i Asafa (2 Kronik 23:13, 18; 29:25-30; 35:15-16). Czytamy, że Psalmy śpiewano także przy innych okazjach: przy poświęceniu Świątyni Salomona (2 Kronik 5:12-13); jako pieśni bojowe armii Jozafata, gdy wyruszała do walki z Ammonitami, Moabitami i Edomitami (2 Kronik 20:21); przy zakładaniu fundamentów pod Świątynię Zerubabela (Ezdr. 3:10-11); oraz przy poświęceniu odbudowanych murów Jerozolimy (Neh. 12:24, 27-29, 45-47).
Ogólnie rzecz biorąc, Psalmy śpiewano, gdy lud Boży udawał się do Jerozolimy, aby obchodzić trzy wielkie święta pielgrzymkowe. Każdy z czternastu specjalnych Psalmów nazywano “Pieśnią stopni”, czyli o wstępowaniu lub wchodzeniu do góry, czyli do Świątyni w świętym mieście (Psalmy 120-134). Niektóre Psalmy śpiewano szczególnie wtedy, gdy święci byli utrapieni (Psalm 102) lub znajdowali się “w głębinach” (Psalm 130). Psalm 137 był najpierw śpiewany “nad rzekami Babilonu”.
Same Psalmy mówią nam, że mają być śpiewane przez nas, “pogan”, w czasach Nowego Testamentu. Psalm 117:1 nakazuje: “Chwalcie Pana, wszystkie narody [tzn. nie tylko etniczni Żydzi], chwalcie Go, wszyscy ludzie [dosłownie: ludy w liczbie mnogiej]”. Cytuje go Apostoł Paweł na poparcie swojej pracy misyjnej wśród pogan: “Chwalcie Pana, wszyscy poganie, i wysławiajcie Go, wszyscy ludzie [dosł. ludy w liczbie mnogiej]” (Rzym 15:11). Psalm 100:1 mówi: “Radośnie wykrzykujcie PANU, wszystkie ziemie!”, włączając w to Singapur, Irlandię Północną, Brazylię i Malawi.
Pan Zastępów chciałby, abyśmy w epoce Nowego Testamentu – epoce, o której mówią same Psalmy (np. Psalm 22, 22-31; 45; 67; 110; itd.) – śpiewali Jego chwałę za pomocą kanonicznego Psałterza. Co więcej, Bóg chce, abyśmy śpiewali je aż do końca świata, o którym Psalmy mówią (np. Psalm 50; 98; 102; itd.). Wszystko to jest zgodne z faktem, że Dawid został wyniesiony na wysokość jako “słodki Psalmista Izraela”, czyli Kościoła Bożego (2 Sam. 23:1).
Użycie ich przez Chrystusa w Jego ziemskiej służbie
Praktycznie powszechnie uznaje się, że Żydzi w czasach Chrystusa śpiewali Psalmy. Psalmy kanoniczne były śpiewane w Świątyni, w drodze do Jerozolimy na święta pielgrzymie, w domu i w innych miejscach.
Co więcej, prawie wszyscy zgadzają się, że Żydzi śpiewali psalmy Hallel (Alleluja, czyli “Chwalcie Pana”) podczas Paschy (Psalmy 113-118). Po Jego ostatniej Passze i pierwszej Wieczerzy Pańskiej czytamy, że Jezus i jedenastu uczniów śpiewali te natchnione pieśni: “A gdy odśpiewali hymn, poszli na Górę Oliwną” (Mat. 26:30; Marek 14:26).
Duch Święty mówi nam coś bardzo ważnego w tym krytycznym momencie życia Chrystusa. Wkrótce zostanie On zdradzony i ukrzyżowany za wszystkie grzechy wszystkich wybranych przez Boga. Właśnie ustanowił Wieczerzę Pańską, sakrament Nowego Testamentu, w miejsce starotestamentowej Paschy. Była to scena, podczas której wypowiedział te wielkie słowa: “Albowiem to jest moja krew nowego przymierza, która się za wielu wylewa na odpuszczenie grzechów” (Mat. 26:28; Marek 14:24; Łuk. 22:20; 1 Kor 11:25). Następnie Chrystus, głowa Kościoła, i jedenastu uczniów, przywódcy Kościoła Nowego Przymierza, śpiewali psalmy Hallel.
W ten sposób Pascha przemija jako zwyczajne zachowanie Starego Przymierza (por. 1 Kor 5:7), ale śpiew Psalmów przechodzi do nowej dyspensacji. Kanoniczny śpiew Psalmów jest tu zjednoczony z Wieczerzą Pańską, która ma trwać aż do powtórnego przyjścia Jezusa Chrystusa w wielkiej chwale na obłokach nieba ze swymi świętymi aniołami (1 Kor 11:26).
Septuaginta (LXX)
Jakiś czas po ukończeniu Księgi Psalmów i natchnieniu wszystkich pozostałych ksiąg kanonu Starego Testamentu, Pisma hebrajskie zostały przetłumaczone na język grecki. Dlaczego tak się stało? Odpowiedź jest taka, że wielu Żydów było rozproszonych poza swoją starożytną ojczyzną, zwłaszcza we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. W tamtych czasach wielu ludzi w Imperium Rzymskim mówiło po grecku, w tym także Żydzi. Z biegiem lat Żydzi, a przynajmniej wielu z nich, utracili umiejętność czytania i słuchania języka hebrajskiego. Dlatego około roku 200 p.n.e. powstało greckie tłumaczenie Starego Testamentu, tak jak my go teraz nazywamy. Wersja ta, Septuaginta, była używana w synagogach żydowskich. Większość Żydów i prozelitów, którzy posiadali egzemplarze Biblii, miała ten grecki przekład. Używano go do zapamiętywania i nauczania. Krótko mówiąc, grecka Septuaginta była Biblią ówczesnego Kościoła.
A co z przekładem Psalmów w Septuagincie? Hebrajska Sepher Tehillim (Księga Pochwał) stała się po grecku Psalmoi, która w języku polskich znana jest jako Psalmy lub Psałterz. Same greckie tytuły Psalmów zawierają trzy słowa – i tylko trzy słowa – określające te Psalmy jako materiał do śpiewania: psalmos (psalm), hymnous (hymn) i oodee (pieśń).
Co się stało, gdy Ewangelia rozprzestrzeniła się z Jerozolimy do Judei, Samarii i dalej? Apostołowie, jak czytamy w Księdze Dziejów Apostolskich, udali się najpierw do synagogi. Bóg powołał z ich grona swój naród wybrany. Ci wierzący Żydzi i prozelici stali się zalążkiem Kościoła Nowego Testamentu, do którego dołączali inni. Biblią tych rodzących się kościołów była Septuaginta.
Trzy kluczowe rzeczowniki w Liście do Efezjan 5:19 i Liście do Kolosan 3:16
Rozmawiając ze sobą przez psalmy i hymny, i pieśni duchowe, śpiewając i grając w swoim sercu Panu (Efez. 5:19).
Słowo Chrystusa niech mieszka w was obficie; we wszelkiej mądrości, nauczajcie i napominajcie się wzajemnie przez psalmy i hymny, i pieśni duchowe, z wdzięcznością śpiewajcie w sercach waszych Panu. (Kol 3:16).
Pytanie brzmi: Co oznaczają te trzy rzeczowniki: “psalmy”, “hymny” i “pieśni”? Jeszcze bardziej podstawowe jest pytanie: Jak mamy określić, co oznaczają “psalmy”, “hymny” i “pieśni”? Czy przychodzimy z własnym, z góry przyjętym poglądem na to, co te słowa znaczą na scenie ewangelicznej XXI wieku, czy też pozwalamy, aby kontekst historyczny i biblijny określił, co miał na myśli Apostoł Paweł, a co rozumieli Efezjanie i Kolosanie?
Najpierw przyjrzyjmy się słowu psalmos, czyli psalm. Prawie wszyscy, łącznie ze śpiewakami nieinspirowanych hymnów, przyznają, że chodzi o biblijne Psalmy. Psalmoi, czyli Psalmy, to tytuł najdłuższej księgi kanonicznej w greckiej Septuagincie i w naszych angielskich Bibliach. Psalmos występuje również w 67 tytułach psalmów i 11 razy w samych psalmach w Septuagincie, jak również często pojawia się w Księdze Psalmów w naszych angielskich Bibliach. To jest jasne i proste.
Po drugie, do czego odnoszą się hymnoi lub “hymny” w Efez. 5:19 i Kol 3:16? Przyjrzeliśmy się już Psalmom Hallel, które Chrystus i jego jedenastu uczniów śpiewali po Wieczerzy Pańskiej, i zauważyliśmy, że natchnione Psalmy 113-118 zostały nazwane “hymnami” (Mat. 26:30; Marek 14:26). W Liście do Hebrajczyków 2:12 Jezus Chrystus mówi: “Będę głosił imię Twoje [tj. Boga] braciom moim, w pośród zboru będę śpiewał Tobie chwałę” lub “będę Ci hymnował”, przy czym czasownik w tym ostatnim zdaniu jest formą hymnos. Ten “hymn” jest cytatem z Psalmu 22:22!
W przekładzie Septuaginty słowo hymnos (hymn) występuje w 6 tytułach Psalmów i 7 razy w samych Psalmach. W 2 Księdze Samuela, 1 i 2 Księdze Kronik oraz Księdze Nehemiasza w tej greckiej wersji jest około 16 miejsc, w których Psalm jest nazwany hymnos (hymn) lub oodee (pieśń), a jego śpiewanie jest “hymningiem” (od hymnos). Egipski Żyd Filon (zm. 40-50 r. n.e.) często określa psalm mianem hymnos. Jest to zresztą jego zwyczajowe słowo w odniesieniu do Psalmów kanonicznych. Ty i ja w naszym wieku i w naszej kulturze nazwalibyśmy je psalmami, ale Filon w swoim świecie i w swoich czasach zwykle nazywał je hymnami. Podobnie Józef, Żyd żyjący w ostatnich dwóch trzecich I wieku n.e., wielokrotnie nazywał psalm hymnos, czyli hymnem.
Po trzecie, kończymy słowem oodee, czyli pieśń, użytym na przykład w tytule Psalmu 45: “Pieśń o miłości”. Słowo oodee lub pieśń występuje w 36 tytułach psalmów w Septuagincie i 9 razy w samych psalmach.
Pieśni duchowe
Po wykazaniu, że “psalmy”, “hymny” i “pieśni” z Listu do Efezjan 5:19 i Listu do Kolosan 3:16 to inne określenia tego, co nazywamy Psalmami kanonicznymi, kontynuujemy nasze rozważania nad tymi dwoma kluczowymi wersetami:
Rozmawiając ze sobą przez psalmy i hymny, i pieśni duchowe, śpiewając i grając w swoim sercu Panu (Efez. 5:19).
Słowo Chrystusa niech mieszka w was obficie; we wszelkiej mądrości, nauczajcie i napominajcie się wzajemnie przez psalmy i hymny, i pieśni duchowe, z wdzięcznością śpiewajcie w sercach waszych Panu. (Kol. 3:16).
Kwalifikatorem słowa “pieśni” w obu tekstach jest przymiotnik “duchowy”. “Duchowy” w Biblii oznacza o wiele więcej niż religijny; “duchowy” w Piśmie Świętym oznacza z Ducha Świętego, należący do Ducha Świętego lub przez niego określony. Efez. 5:19 i Kol. 3:16 mówią o pieśniach, które są z Ducha, a 150 Psalmów to z pewnością pieśni Ducha Świętego. Są one natchnione lub tchnięte przez Ducha Świętego jako Jego Słowo (2 Tym. 3:16; 2 Piotra 1:21). Cytując Psalm 95:7, List do Hebrajczyków 3:7-8 stwierdza: “Jak mówi Duch Święty: “Jeśli dziś usłyszycie Jego głos, nie zatwardzajcie serc waszych”.
B. B. Warfield wyjaśnia znaczenie słowa “duchowy” w Piśmie Świętym:
“Spośród dwudziestu pięciu przypadków, w których słowo to występuje w Nowym Testamencie, w żadnym nie schodzi ono nawet tak nisko w swoim odniesieniu jak duch ludzki; w dwudziestu czterech z nich pochodzi od [pneuma], Duch Święty. W tym sensie przynależności lub determinacji przez Ducha Świętego, użycie “duchowy” w Nowym Testamencie jest jednolite, z jednym jedynym wyjątkiem z Efez. 6:12, gdzie wydaje się odnosić do wyższych, choć nadludzkich inteligencji [tzn. złych aniołów, którzy są “duchami” – por. Psalm 104:4; Hebr. 1:7-14]. Właściwym tłumaczeniem tego słowa [tzn. “duchowy”] w każdym przypadku jest “nadany przez Ducha”, “kierowany przez Ducha” lub “zdeterminowany przez Ducha “.[1]
Wszyscy zgodzą się, że przymiotnik “duchowy” (“z Ducha”) z pewnością kwalifikuje słowo “pieśni”. Może on również kwalifikować “psalmy” i “hymny”, jak również “pieśni”. Byłoby to zgodne z gramatyką grecką i biblijnym znaczeniem wszystkich trzech rzeczowników.
W tym momencie ktoś mógłby powiedzieć: “Zatem werset ten oznacza śpiewajcie psalmy, psalmy i psalmy”. Na to odpowiadamy: “Tak! Czy nigdy nie zauważyłeś, że Biblia zawiera wiele takich trójek?”. Apostoł Piotr w dniu Pięćdziesiątnicy głosił, że Pan Jezus Chrystus został zatwierdzony przez Boga przez “moce, cuda i znaki” (Dzieje 2:22) – różne sposoby mówienia o jednej rzeczy: cuda! Według 2 Mojż. 34:7 Bóg przebacza “nieprawość, przestępstwo i grzech” – znowu, różne sposoby mówienia o tym samym. Trzy rzeczowniki: “psalmy”, “hymny” i “pieśni” zostały użyte w Liście do Efezjan 5:19 i Liście do Kolosan 3:16, ponieważ są to trzy określenia – jedyne trzy słowa – użyte w Biblii w odniesieniu do Psalmów “duchowych”, czyli pochodzących od Ducha Świętego, które Bóg dał swojemu Kościołowi do śpiewania.
Inne punkty z Listu do Efezjan 5:19 i Listu do Kolosan 3:16
W tytułach Psałterza greckiej Septuaginty, Starego Testamentu większości wczesnego Kościoła, występują różne kombinacje. Dwanaście razy mówi się, że jedna z natchnionych odez jest “psalmem” i “pieśnią”, przy czym pierwszy i trzeci termin jest użyty w Liście do Efezjan 5:19 i Liście do Kolosan 3:16. Dwa razy Psalm kanoniczny jest nazwany “psalmem” i “hymnem”, czyli dwoma pierwszymi z trzech terminów użytych w tych kluczowych tekstach. W nagłówku Psalmu 75, który w Septuagincie nosi numer Psalmu 76, użyte są słowa “psalm”, “hymn” i “pieśń” – dokładnie te trzy terminy, które występują w Liście do Efezjan i Kolosan. To połączenie “śpiewu i melodii” w “psalmach i hymnach, i pieśniach duchowych” w Efez. 5:19 występuje w innych miejscach i w różnych formach w Psałterzu Septuaginty (np. Psalm 26:6; 56:8; 104:2; 107:2).[2]
Dzięki tym natchnionym pieśniom chrześcijanie są dobrze przygotowani do wypełniania powołania, jakim jest “wzajemne nauczanie i napominanie się” (Kol 3:16). Zgodnie z Biblią to właśnie czynimy w śpiewie. Jest to część celu naszego śpiewanego uwielbienia – wzajemne nauczanie i upominanie się – jak również oddawanie chwały Bogu i umacnianie się w naszej Skale.[3] Jednym ze słów użytych w hebrajskich tytułach psalmów jest “Maschil”, które odnosi się do nauczania lub pouczania. Wszyscy zgodzą się, że bogata treść 150 Psalmów daje nam wiele nauki. Im więcej będziesz śpiewał Psalmy ze świętymi, tym bardziej uświadomisz sobie, że wszyscy “nauczamy i napominamy się nawzajem” przez święte Słowo Boże.
Weźmy za przykład Psalm 37: “Ufaj Panu i czyń dobrze”, “W Panu też się rozkoszuj”, “Powierz Panu swoją drogę, w Nim też pokładaj ufność”, “Odpocznij w Panu i cierpliwie na Niego czekaj: nie lękaj się”, “Zaprzestań gniewu i zaniechaj zapalczywości; nie zapalaj się gniewem do czynienia zła.” (wersety 3, 4, 5, 7, 8). W kościelnym śpiewie zboru “uczymy i napominamy się wzajemnie” za pomocą nieomylnych psalmów. Czy chcemy nauczać i upominać w kościele za pomocą omylnych, stworzonych przez człowieka hymnów, które mogą się mylić i, w wielu przypadkach, zbłądzić?[4]
Kol 3:16 mówi o “słowie Chrystusa”. Psalmy są niewątpliwie słowem Chrystusa, ponieważ to On jest ich autorem, ponieważ “Duch Chrystusa” mówił w Starym Testamencie (zwłaszcza w Psalmach) o Jego “cierpieniach (…) i o chwale, która ma nastąpić” (1 Piotra 1:12). Psalmy mówią o Panu Jezusie bezpośrednio (np. Psalm 2) i w sposób typiczny, zwłaszcza poprzez Dawida, słodkiego Psalmistę Izraela, który jest wielkim typem Chrystusa jako prześladowanego i chwalebnego króla (np. Psalmy 16; 18; 22; 24; 41; 55; 68; 69; 110). Bóg poddał Dawida swoim doświadczeniom, aby nas nauczyć o cierpieniach i zwycięstwie Jezusa Chrystusa.[5] Również liczne odniesienia do krwawych ofiar prawa ceremonialnego są typem ofiary ukrzyżowanego Syna Bożego (np. Psalm 22; 40; 51; por. Hebr. 10:1-14).[6]
Nauczając i upominając się wzajemnie Bożymi Psalmami, “słowo Chrystusa” mieszka w nas “obficie” (Kol 3:16), tak że cieszymy się społecznością przymierza z Trójcą Świętą. Czy pieśni stworzone przez człowieka są “słowem Chrystusa”? Czy Kościół będzie mógł stanąć przed Bogiem w dniu sądu ze swoimi nieinspirowanymi śpiewnikami i powiedzieć: “Śpiewaliśmy słowo Chrystusa”?
Co więcej, Kol 3:16 mówi, że mamy nauczać i upominać się nawzajem tymi duchowymi pieśniami “we wszelkiej mądrości”. Jeśli chodzi o Psałterz, Boży śpiewnik, możemy z całą pewnością powiedzieć, że nauczamy i napominamy “we wszelkiej mądrości”, ponieważ jego autorem jest Chrystus, który jest samą mądrością Bożą (Przysłów 8; 1 Kor 1:24), i objawia on mądrość Bożą. Czy istnieje jakiś ludzki śpiewnik, który zawierałby “całą mądrość”?
Co więcej, List do Efezjan 5 stwierdza, że śpiewanie Psalmów Bożych (werset 19) jest sposobem na „napełnienie Duchem Świętym” (werset 18). To jest związek między wersetem 18 a wersetem 19 w Efezjan 5! Śpiewanie „pieśni Pana” (Psalm 137:4) jest danym przez Boga sposobem na napełnienie Duchem Świętym, a więc pod Jego błogosławionym wpływem. To boskie napełnienie nie ma nic wspólnego z doświadczeniem „drugiego błogosławieństwa” zachwalanym przez zielonoświątkowców, ale ma wszystko wspólne ze śpiewaniem natchnionych Psalmów!
W Efez. 5:19 i Kol. 3:16 należy również zauważyć, że nie jesteśmy powołani do pisania pieśni uwielbienia. W Nowym Testamencie jest mowa o różnego rodzaju darach duchowych (np. Rzym. 12:6-8; 1 Kor. 12:8-10). W Nowym Testamencie jest sześć urzędów kościelnych: niektóre nadzwyczajne i tymczasowe (Apostołowie, Prorocy i Ewangeliści), inne zwyczajne i stałe (pastorzy, starsi i diakoni). Jednak w Nowym Testamencie nie ma żadnego urzędu, który mógłby być przeznaczony do pisania pieśni kościelnych, ani też Nowy Testament nie wspomina o żadnym darze Ducha, który by to umożliwiał.
Mamy jednak ten piękny dar od Boga: 150 natchnionych Psalmów! Wiele z tych duchowych pieśni zostało napisanych przez Dawida, który został obdarzony potrzebną łaską jako ten, który został “namaszczony” przez “Ducha Pańskiego”, pełniąc urząd “słodkiego Psalmisty Izraela” (2 Sam. 23:1-2). Nie piszemy więc pieśni, lecz śpiewamy pieśń i to “pieśni Syjonu” (Psalm 137:3).
Dodatek
Regulacyjna zasada kultu publicznego
Drugie przykazanie uczy nas, w jaki sposób należy czcić świętego Boga, dodając do tego przerażającą przestrogę: “Ja, Pan, Bóg twój, jestem Bogiem zazdrosnym, karzącym nieprawość ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą” (2 Mojż. 20:5). Zazdrosny Bóg” mówi nam z nieba, że jest zazdrosny o swoją cześć. Dlatego każdy chrześcijanin musi uważać, aby oddawać Mu cześć we właściwy sposób i być zazdrosnym o właściwe oddawanie czci Wszechmogącemu.
Jahwe mówi: “Wszystko, co ci przykazuję, zachowaj, abyś czynił; nie dodawaj do tego ani nie odejmuj od tego” (5 Mojż. 12:32). To są słowa naszego Zbawiciela skierowane do Jego Kościoła w Nowym Testamencie w Wielkim Piśmie: “Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” i niczego więcej (Mat 28:20)! Apostoł Paweł mówi o ciężkim grzechu “kultu woli” (Kol. 2:23). “Kult woli” to oddawanie czci Bogu i Ojcu naszego Pana Jezusa Chrystusa według naszej woli, a nie Jego; to każdy sposób lub forma oddawania czci, która nie jest nakazana w Jego natchnionym i nieomylnym Słowie.
Ta biblijna nauka jest znana jako zasada regulacyjna w solidnych, konfesyjnych Kościołach Prezbiteriańskich i Reformowanych. Niestety, w naszych zdegenerowanych czasach wielu ludzi nigdy nawet nie słyszało o zasadzie regulacyjnej, a co dopiero usłyszeć, jak jest ona wiernie głoszona, wyjaśniana, rozwijana, stosowana i podtrzymywana. Wiele kościołów zawodzi swoich członków, nie nauczając tego kluczowego aspektu “całej rady Bożej” (Dzieje 20:27). Jeśli ta biblijna prawda nie jest nauczana w twoim zborze i jeśli nie jest ona zasadą panującą w twoim sercu, to ty i twój zbór jesteście szeroko otwarci na niebiblijne elementy i działania podczas uwielbienia, a być może już się w nie angażujecie.
Katechizm Heidelberski, kontynentalne Wyznanie Reformowane, naucza o zasadzie regulatywnej:
Pyt.: 96: Czego Bóg wymaga w drugim przykazaniu?
Odp.: Abyśmy w żaden sposób nie przedstawiali Boga za pomocą obrazów ani nie oddawali Mu czci w inny sposób, niż to nakazał w swoim Słowie.
Podobnie w skróconym Katechizmie Westminsterskim stwierdza się, że drugie przykazanie zabrania oddawania czci Trójjedynemu Bogu za pomocą obrazów “lub w jakikolwiek inny sposób nieokreślony w Jego słowie” (Odp. 51).
Standardy Westminsterskie, wyznania wiary Kościołów Prezbiteriańskich, stwierdzają, że elementy publicznego kultu Bożego muszą być “ustanowione”, “ograniczone”, “przepisane” lub “wyznaczone” przez Boga przemawiającego w Piśmie Świętym (Wyznanie Westminsterskie 21:1; Większy Katechizm Westminsterski, Pytanie i Odpowiedź 108-109; Krótszy Katechizm Westminsterski, Pytanie i Odpowiedź 50-51). Wyznanie Zachodnie 21, 3-5 oraz Westminster Większy Katechizm Pytanie i Odpowiedź 108 wymieniają to, co nazywa się “częściami zwyczajnego kultu religijnego Boga”: “modlitwa”, “czytanie Pisma”, głoszenie Słowa, “śpiewanie Psalmów”, “sakramenty”, dyscyplina kościelna itd.
Pytanie brzmi: Czy taki a taki element kultu kościelnego ma uzasadnienie w Słowie Bożym? Jeśli nie ma uzasadnienia, to jest to zabronione. Nie wolno ci tego robić, a żywy Bóg cię osądzi, jeśli to zrobisz, ponieważ jest zazdrosny o swój kult.
Doktryna kultu kościelnego, którą wyznaje i praktykuje Kościół rzymski, luteranizm, anglikanizm i duża część współczesnego ewangelikalizmu, odbiegająca od Słowa Bożego, brzmi: Co nie jest zabronione, jest dozwolone. Stanowisko Reformowanych i Prezbiterian brzmi: Jeśli coś nie jest nakazane, jest zakazane. Zatem ciężar dowodu spoczywa na tych, którzy chcą wprowadzić lub bronić jakiegoś elementu kultu: Czy potrafią udowodnić, że mają na to konkretny i jasny nakaz ze Słowa Bożego? Pamiętajmy, że Pismo Święte głosi: “Wszystko, co nie jest z wiary, jest grzechem” (Rzym. 14:23).
Wyznanie Westminsterskie 21:5 określa nie tylko elementy kultu, ale także ważne szczegóły dotyczące tych części służby Bożej. Wymagane jest nie tylko “czytanie Pism”, ale także “czytanie Pism z bogobojną bojaźnią.”[7] Kazanie musi być “zdrowe” – nie może być słabe, skompromitowane, heretyckie czy też zwykłe – i ma być przyjmowane przez zgromadzenie ze “świadomym słuchaniem słowa”. Śpiew musi być “śpiewem Psalmów z łaską w sercu”. Wszystkie te rzeczy są częścią biblijnej zasady regulacyjnej kultu, zgodnie z Konfesją Westminsterską 21:5.
Krótko mówiąc, nie wolno nam oddawać czci Trójjedynemu Bogu w żaden sposób, “który nie jest przewidziany w Piśmie Świętym”.
(…) dopuszczalny sposób oddawania czci prawdziwemu Bogu jest ustanowiony przez Niego samego i tak ograniczony Jego własną objawioną wolą, że nie można Go czcić według wyobrażeń i zamysłów ludzkich ani podszeptów szatana, pod jakimkolwiek widzialnym przedstawieniem ani w jakikolwiek inny sposób, który nie jest przepisany w Piśmie Świętym (Wyznanie Westminsterskie 21, 1).
Jest to daleko idąca zasada, obejmująca nie tylko materiał do śpiewanego uwielbienia, ale także wykluczająca takie rzeczy, jak słowa świadectwa, dramaty, soliści, numery specjalne itp. w kościelnych nabożeństwach. Wszystkie takie elementy i działania w oficjalnym kulcie kościoła nie są prezbiteriańskie, nie są reformowane i nie są biblijne.
Przypisy
[1] Cytowane w Michael Bushell, Songs of Zion (Pittsburgh, PA: Crown & Covenant Publications, 1999), s. 90-91.
[2] Bushell, Songs of Zion, s. 87.
[3] Por. “śpiewajcie z wdziękiem w waszych sercach Panu” (Kol. 3:16; por. Efez/ 5:19).
[4] Por. Angus Stewart, “Our Own Hymn Book Versus God’s Own Hymn Book: A Critique of the Free Presbyterian Church of Ulster Hymnal”.
[5] Inne psalmy mesjańskie to Psalmy 45; 72; 89 i 118.
[6] Melchizedek jest kolejnym wielkim typem Chrystusa, naszego kapłana, o którym mowa w Psalmach (Psalm 110:4), co obszernie wyjaśnia List do Hebrajczyków (Hebr. 5-7).
[7] Na przykład nie wolno czytać “Postępów pielgrzyma” Johna Bunyana podczas nabożeństwa, jakby to było Słowo Boże.
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
