Uniwersalne zbawienie dzieci i Baptyści reformowani / Universal Infant Salvation and Reformed Baptists

Manuel Kuhs

Czy Biblia naucza, że wszystkie dzieci idą do nieba; a jeśli nie, to dlaczego mielibyśmy wierzyć, że nasze dzieci, które umierają w niemowlęctwie, są zbawione?

Większość baptystów, a nawet wielu kalwińskich baptystów, takich jak John Piper, John MacArthur i Charles Spurgeon, naucza, że wszystkie dzieci, które umierają w niemowlęctwie, idą do nieba, gdzie niemowlęctwo rozciąga się na każdego poniżej „wieku odpowiedzialności.”

Innymi słowy, uczą uniwersalnego zbawienia dla dzieci.

Ta doktryna z pewnością przemawia do nas wszystkich, ponieważ z natury szczególnie litujemy się nad małymi dziećmi. Jest rzeczą ludzką życzyć sobie, aby ta doktryna była rzeczywiście prawdziwa. Jednakże jesteśmy przekonani, że chociaż może być nam trudno zaakceptować to (jak wiele innych rzeczy w Piśmie), ta doktryna nie jest zgodna z Pismem. Egzegeza nie może opierać się na emocjach czy osobistych życzeniach, ale musi opierać się wyłącznie na Słowie Bożym.

Wiele można by powiedzieć o tej doktrynie. Ograniczymy się do:

a. dlaczego ta doktryna jest niebiblijna,
b. jaka jest biblijna nauka o dzieciach, które umierają w niemowlęctwie,
c. dlaczego, naszym zdaniem, większość reformowanych baptystów trzyma się tego błędu

Dlaczego ta doktryna jest niebiblijna?

Doktrynę o uniwersalnym zbawieniu niemowląt nauczaną przez konserwatywnych i reformowanych baptystów można podsumować w następujący sposób:

1. Wszystkie dzieci rodzą się w grzechu pierworodnym i dlatego nie idą do nieba „domyślnie”.
2. Niemowlęta nie są zdolne do wyznawania wiary.
3. Z powodu (2) potępianie dzieci byłoby niezgodne z Bożą sprawiedliwością, miłością i miłosierdziem.
4. Dlatego wszystkie dzieci, które umierają poniżej „wieku odpowiedzialności” są wybrane i pokryte krwią Chrystusa.

Nasza odpowiedź na to jest następująca. Z (1) z pewnością się zgadzamy, zgodnie z Pismem. Z (2) się nie zgadzamy, (Psalm 22:9; Łuk. 1:41) ale dla dobra argumentacji przyjmiemy to. Dlatego wszystko opiera się na (3), bo jeśli (3) jest prawdziwe, to z pewnością (4) jest również prawdziwe.

(3) jest niebiblijne z następujących powodów:

a) Domyślnie zaprzecza (1), że dzieci rodzą się w grzechu pierworodnym. Grzech pierworodny to po prostu doktryna mówiąca, że wszyscy, którzy pochodzą od Adama, z wyjątkiem Chrystusa, mają przypisany grzech Adama, a zatem są winni w Bożych oczach grzechu Adama i zasługują na jedyną możliwą karę za grzech, którą jest wieczne potępienie (Rzym. 5:12-15; Psalm 51:5 odnosi się w szczególności do dzieci)

Dlatego z całą stanowczością nie jest „nieodpowiednie” lub „niesprawiedliwe”, aby Bóg karał. O negowaniu grzechu pierworodnego świadczy również idea „wieku odpowiedzialności”, który, jak wskazuje to zdanie, jest fałszywą nauką, że dzieci poniżej pewnego nieokreślonego wieku nie są uznawane za winne w oczach Boga, ponieważ są „zbyt małe” by być pociągniętymi do odpowiedzialności. Jest to obalane przez prosty fakt, że dzieci umierają, co jest karą za grzech – grzech Adama, który Bóg im przypisuje.

Zarówno konfesja Galijska (francuska), jak i konfesja Belgijska, w sposób szczególny odnoszą się do tej kwestii:

Wierzymy również, że [grzech pierworodny] jest naprawdę grzechem, wystarczającym do potępienia całego rodzaju ludzkiego, nawet małych dzieci w łonie matki, i że Bóg uważa go za taki, nawet po chrzcie nadal ma naturę grzechu, ale potępienie z nim związane jest zniesione dla dzieci Bożych,z Jego czystej wolnej łaski i miłości. I dalej, że jest to przewrotność, która zawsze rodzi owoce złości i buntu, tak że najświętsi ludzie, chociaż się temu sprzeciwiają, to jednak będąc w tym życiu są splamieni wieloma słabościami i niedoskonałościami [Konfesja Galijska].

Wierzymy, że przez nieposłuszeństwo Adama grzech pierworodny rozciągnął się na cały rodzaj ludzki; jest to zepsucie całej natury i choroba dziedziczna, którą zarażone są już niemowlęta w łonie matki, a która powoduje w człowieku wszelkiego rodzaju grzechy, będąc w nim jak ich korzeń, i dlatego jest tak nikczemna i obrzydliwa w oczach Boga, że wystarczy do potępienia całego rodzaju ludzkiego [Konfesja Belgijska].

b) W rzeczywistości czyniłoby to Boga niesprawiedliwym, niemiłującym i niemiłosiernym, ponieważ Bóg wymierza straszliwą karę całkowitej deprawacji wszystkim istotom ludzkim, gdy są jeszcze niemowlętami (np. Ps 58:3), a niektórym z nich wymierza straszliwą karę śmierci fizycznej również.

Jeśli Boża sprawiedliwość, miłość i miłosierdzie powstrzymują Go od potępienia małych niemowląt na podstawie grzechu Adama, to ta sama sprawiedliwość, miłość i miłosierdzie zapobiegłyby zadaniu przez Boga śmierci fizycznej na niektórych i duchowej deprawacji na wszystkich małych dzieciach.

c) Pismo Święte wyraźnie pokazuje, że gniew Boży ciąży nie tylko na tych, którzy znajdują się poza kościołem i osiągnęli „wiek odpowiedzialności”, ale także na ich dzieciach. Przykładów na to jest tak wiele, wymienimy tylko kilka. Nawet dzieci, które uczono historii biblijnej, zrozumieją te proste przykłady. I są to naprawdę przerażające przykłady.

Ile dzieci utopił Bóg w potopie w czasach Noego (populacja w czasie potopu liczyła prawdopodobnie kilka miliardów)?
Na ile dzieci w Sodomie i Gomorze Bóg spuścił ogień i siarkę?
Czy wszyscy Egipcjanie pierworodni, których Bóg zabił podczas dziesiątej plagi, byli powyżej „wieku odpowiedzialności”?
Kiedy Bóg nakazał Izraelitom zniszczyć wszystkich mieszkańców Kanaanu, czy Bóg nakazał im oszczędzić wszystkie dzieci?
Kiedy Bóg, w wizji do Ezechiela, nakazał zabić wszystkich niegodziwych Izraelitów w odstępczej Jerozolimie, czyż nie uwzględnił w tym „małych dzieci” (Ezech. 9:6)?

d) Pismo Święte wyraźnie naucza, że dzieci niewierzących są „nieczyste” (1 Kor. 7:14). Gdyby wszystkie dzieci były „święte” (przynajmniej do „wieku odpowiedzialności”), Apostoł Paweł nie dokonałby rozróżnienia między dziećmi niewierzących a dziećmi wierzących.

Jaka jest doktryna biblijna

Jak zostało to zasugerowane w punkcie (c) powyżej, ogólny obraz Pisma Świętego jest taki, że poza kościołem jest tylko gniew Boży. Innymi słowy, poza Chrystusem jest tylko gniew Boży. A jak pokazano konkretnie w (c), dzieci niewierzących są narażone na gniew Boży. Dlatego nie ma powodu, aby wierzyć, mieć pewność lub nadzieję, że dzieci niewierzących, które umierają w niemowlęctwie, zostaną zbawione. Zauważ uważnie, że nie powiedzieliśmy, że wszyscy są z pewnością potępieni, ale raczej, że nie mamy powodu, aby wierzyć inaczej.

Przyjrzyjmy się jednak raz jeszcze przykładom podanym w punktach (c) i (d):

Czyje dzieci Bóg umieścił w arce Noego?
A czyje dzieci (przyznaję, być może żadne z nich w tym przypadku nie były niemowlętami, choć kwestia pozostaje) wyprowadził Bóg z Sodomy wraz z Lotem, zanim ją zniszczył?
Czy wśród pierworodnych zabitych przez Boga w dziesiątej pladze były dzieci hebrajskie?
A czyje dzieci są zwolnione z bycia „nieczystymi” i zamiast tego są „święte” zgodnie z 1 Koryntian 7:14?

Wiele innych przykładów można by podać z całego Pisma (Mat. 19:13-; Marek. 10:13-15).

Dlatego dochodzimy do wniosku, że obraz w Piśmie jest taki, że dzieci wierzących różnią się od dzieci niewierzących, nie z natury (przez co są takie same w grzechu pierworodnym), ale dzięki łasce Bożej, dzięki której są „święte.” (1Kor. 7:14), „włączone w przymierze i kościół Boży” (patrz Katechizm Heidelberski pytanie 74 i odniesienia do Pisma Świętego).

Bóg obiecuje nie tylko zbawić wierzących, ale także ich dzieci, (np. 1 Mojż. 17:7; Dzieje. 2:39; Dzieje. 16:31) choć nie każde z nich (np. Rzym. 9:6-13). Na znak tego, w posłuszeństwie Bożemu przykazaniu stosowania znaku przymierza do wierzących i ich dzieci, chrzcimy dzieci wierzących (1 Mojż. 17:10-11), a chrzest jest dopełnieniem obrzezania jako znak przymierza (Kol. 2:11-12)

Tak więc biblijna odpowiedź na pytanie o dzieci, które umierają w niemowlęctwie lub poniżej „wieku odpowiedzialności” jest taka, że chociaż może być możliwe, że Bóg wybrał niektóre dzieci niewierzących, które umierają w niemowlęctwie, nie mamy powodu, by w to wierzyć w każdym konkretnym przypadku.

I odwrotnie, chociaż wiemy, że Boża obietnica zbawienia dzieci wierzących nie zawsze obejmuje wszystkie dzieci, w każdym konkretnym przypadku gdy dziecko wierzącego umiera w niemowlęctwie nie powinniśmy wątpić w jego zbawienie. W dokładnie ten sam sposób, chociaż wiemy, że nie każdy dorosły członek każdego prawdziwego kościoła jest zbawiony, w każdym konkretnym przypadku śmierci dorosłego członka w dobrej kondycji, nie powinniśmy wątpić w jego zbawienie.

Takie jest dokładne stanowisko Kanonów z Dordt (oryginalne „Pięć Punktów Kalwinizmu”), Rozdział 1 Art.17, dotyczące dzieci wierzących, które umierają w niemowlęctwie:

Ponieważ mamy czerpać swe osady odnośnie woli Bożej z Pisma Świętego, które poświadcza, że dzieci wierzących są święte, nie z natury, ale na mocy przymierza łaski, w którym są wraz z rodzicami, pobożni rodzice nie powinni wątpić w wybranie i zbawienie swoich dzieci których upodobało się Bogu powołać z tego życia w ich niemowlęctwie. [Kanony z Dordt]

Dlaczego, naszym zdaniem, wielu reformowanych baptystów wierzy w tę doktrynę?

Nie zajmujemy się tutaj pytaniem, dlaczego prawie wszyscy arminianie wierzą w tę doktrynę. Robią to głównie dlatego, że ze względu na ich arminianizm uważają za „niesprawiedliwe”, że Bóg potępia niemowlęta, które „nie mają szansy uwierzyć”.

Zajmujemy się tutaj raczej tymi baptystami (przez co rozumiemy chrześcijan, którzy odrzucają chrzest niemowląt), którzy twierdzą, że wierzą w „doktryny łaski”, całkowitą deprawację, bezwarunkowe wybranie, ograniczone odkupienie, nieodpartą łaskę i wytrwanie świętych.

Uważamy, że przynajmniej częściowo naruszają one jasne biblijne nauczanie o pierwotnej winie, ponieważ nie mają serca, by doprowadzić swój baptystyczny pogląd na dzieci do logicznego wniosku.

Poniżej znajduje się główny argument „kalwińskiego” baptysty Johna Gilla przeciwko chrztowi niemowląt, a także opis jego poglądu na dzieci wierzących. To przyjmiemy jako reprezentatywne dla najlepszych poglądów baptystycznych, ponieważ Gill jest naszym zdaniem jednym z najbardziej biblijnych i wiernych baptystów:

[Dzieci wierzących] nie są członkami [kościoła] z urodzenia; bo to, co narodziło się z ciała, jest cielesne, cielesne i zepsute i nie nadaje się do wspólnoty kościelnej; ani też nie stają się nimi przez wiarę swoich rodziców; bo nawet ich wiara nie czyni ich członkami kościoła, bez wyznania jej ,oddania się kościołowi i przyjęcia przez niego: ludzie muszą być wierzącymi, zanim zostaną ochrzczeni; i muszą zostać ochrzczeni, zanim staną się członkami; i nie mogą być członkami, dopóki nie złożą podania do kościoła i nie zostaną do niego przyjęci. Niemowlęta, gdy się rodzą, nie są gotowe do członkostwa, ponieważ są nieodrodzone, bezbożne i nieczyste od swoich narodzin i muszą narodzić się na nowo, zanim nadadzą się do królestwa Bożego. [John Gill]

Zauważ, że według baptystów małe dzieci nie są, a nawet nie mogą być członkami Kościoła Bożego, ponieważ są „nieodrodzone, nieświęte i nieczyste”.

A jednak absolutnie wszystkie dzieci, które umierają w niemowlęctwie, które w ten sposób umierają, według baptystów „nieodrodzone, nieświęte i nieczyste”, idą do nieba? Czy nagle zostają odrodzone, stają się święte i czyste, tak jak umierają? Jeśli tak, to dlaczego nie mogą być odrodzone, święte i czyste bez umierania?

I chociaż rzekomo idą do nieba, baptyści odmawiają przyjęcia ich jako członków Kościoła Bożego przez chrzest?

Najwyraźniej prosty wniosek z poglądu baptystów na dzieci musi być następujący. Ponieważ wszystkie małe dzieci są „nieodrodzone, nieświęte i nieczyste”, ponieważ nie są dopuszczone do członkostwa w widzialnym kościele przez chrzest, wszystkie muszą zginąć, jeśli umrą przed „wiekiem odpowiedzialności”.

Jednak jest to nasza opinia i osobiste doświadczenie, że dla większości baptystów ten logiczny wniosek jest zbyt trudny do zniesienia. Odmawiają logicznej konkluzji swoich poglądów na małe dzieci.

Zamiast tego kompromitują doktrynę grzechu pierworodnego.

Powinni pokutować z tego powodu i odrzucić swój niebiblijny i okropny pogląd, że dzieci wierzących są poganami poza królestwem Chrystusa (w przeciwieństwie do Mt 19:14, Mk 10:14, itd.). Następnie powinni chrzcić dzieci wierzących na znak przyjęcia z radością miłosiernej, łaskawej Bożej obietnicy zbawienia ich dzieci – zgodnie z wyborem.

Dodatek

Istnieje kilka pomniejszych punktów używanych na poparcie doktryny powszechnego zbawienia niemowląt, które są następujące:

Biblijne Przykłady Zbawienia Małych Dzieci

Takie jak 2 Król. 4:26, 2 Sam. 12:23, Izaj. 40:11, Ezech. 16:20,21, Mat. 19:13-15 i 21:16 (chociaż jest wątpliwe, czy pierwsze 2 są naprawdę tego przykładem).

Odpowiedź jest najprostsza: wszystkie te przykłady odnoszą się wyłącznie do dzieci wierzących.

„Wiek odpowiedzialności”

Jedynym miejscem w całym Piśmie, do którego można (fałszywie) odwołać się na poparcie tej idei, jest Księga Powtórzonego Prawa 1:39 i Liczb 14:29 (fragmenty równoległe), z których to ostatnie brzmi:

Liczb. 14:29 Na tej pustyni legną wasze trupy i wszyscy spisani wśród was, w pełnej liczbie, od dwudziestu lat wzwyż, którzy szemraliście przeciwko mnie

Przed prostym zaprzeczeniem należy zaznaczyć, że w ten sposób 20 lat to „wiek odpowiedzialności”, którego jednak (przynajmniej z naszego doświadczenia) nie ma właściwie żaden baptysta – zwykle jest to około 10 lat lub nawet mniej.

Obalenie jest znowu proste: według samego wersetu osobom poniżej 20 roku życia oszczędzono fizycznej śmierci, ponieważ nie byli tymi, którzy „szemrali przeciwko Bogu”. Ten fragment nie omawia grzechu pierworodnego ani jego konsekwencji, ale grzechu „szemrania przeciwko Bogu” i jego konsekwencji.

Piekło jest tylko dla tych, którzy zgrzeszyli osobiście

Na poparcie tego stanowiska baptyści odwołują się do fragmentów takich jak Mat. 25:41-46 (ci, którzy nie „robią” są potępiani – dzieci nie mogą „robić” lub „nie robić” niczego) oraz Ezech. 18:20

Pomysł, że tylko ci, którzy osobiście grzeszą, mogą zostać ukarani za swoje grzechy, jest bezpośrednio sprzeczna z Rzymian 5:12, klasycznym fragmencie o grzechu pierworodnym:

Rzym. 5:12 Dlatego, tak jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech – śmierć, tak też na wszystkich ludzi przeszła śmierć, ponieważ wszyscy zgrzeszyli.

Uwaga: wszyscy ludzie zostali ukarani śmiercią z powodu grzechu Adama – nie z powodu własnego. W rzeczywistości wszyscy ludzie rodzą się duchowo martwi – a jeśli rodzą się w ten sposób, to oczywiście nie jest to kara za grzech popełniony osobiście.

Krótko mówiąc, ta idea jest znowu tylko zaprzeczeniem grzechu pierworodnego.

A Mateusz 25 nie mówi, że piekło jest wyłącznie dla tych, którzy osobiście grzeszą, podczas gdy Ezechiel 18 wyraźnie nie mówi o grzechu pierworodnym – chyba że jest to sprzeczne z Rzymian 5:12. Co więcej, stwierdzenie, że Mateusz 25 oznacza, że dzieci nie mogą być potępione, ponieważ nie były w stanie „odmówić” nakarmienia biednych itp., oznaczałoby również, że dzieci nie mogą iść do nieba – ponieważ zgodnie z tym fragmentem tylko ci, którzy nakarmili biednych, itd., poszedł do nieba.

Warto zacytować odpowiedź Jana Kalwina na osobliwy zwyczaj baptystów niewłaściwego stosowania wobec dzieci tego, co wyraźnie odnosi się do dorosłych:

Ale sprawię, że ich błędy będą namacalne nawet dla niewidomych, przez bardzo proste podobieństwo. Czy ktokolwiek upierałby się, że niemowlęta mają być pozbawione pożywienia, pod pretekstem, że apostoł nie pozwala jeść nikomu oprócz tych, którzy pracują (2Tes.3:10), czy nie zasługiwałby na to, by wszyscy go [wyśmiali]? Dlaczego tak? Ponieważ to, co zostało powiedziane o pewnej klasie ludzi i pewnym wieku, wyrywa i stosuje się do wszystkich obojętnie. Zręczność tych ludzi w obecnym przypadku nie jest większa. To, co każdy uważa za przeznaczone jedynie do wieku dorosłego, stosuje się do niemowląt, poddając je regule, która została ustanowiona tylko dla osób w dojrzałym wieku. [Jan Kalwin]

Rzymian 1:19-20

Jest to dość wyjątkowy dowód wykorzystany przez Johna Pipera. Werset brzmi:

Rzym. 1:19-20 19. Ponieważ to, co można wiedzieć o Bogu, jest dla nich jawne, gdyż Bóg im to objawił. 20. To bowiem, co niewidzialne, to znaczy jego wieczna moc i bóstwo, są widzialne od stworzenia świata przez to, co stworzone, po to, aby oni byli bez wymówki.

Piper mówi:

Dlatego” [przetłumaczone „aby” w King James] na końcu mówi, że ludzkość wydawałaby się mieć wymówkę, gdyby nie widziała jasno w naturze, jaki jest Bóg. A zatem, ponieważ nie sądzę, aby małe dzieci potrafiły przetwarzać naturę i wyciągać wnioski na temat Bożej łaski, chwały lub sprawiedliwości, wydaje się, że należałyby do kategorii wciąż mających wymówkę.

Zauważ, że nawet Piper mówi, że bez świadectwa natury człowiekowi „wydawałoby się” tylko mieć wymówkę. To „wydaje się” jest już zaprzeczeniem. Bez względu na to, czy „wydają się” winni, czy nie – wszyscy ludzie i dzieci są winni. Winni w Adamie.

Mylenie grzechu pierworodnego z pierworodnym zanieczyszczeniem

Z powodu powszechnego słabego zrozumienia doktryny o grzechu pierworodnym, wielu myli grzech pierworodny z pierworodnym zanieczyszczeniem (lub, zależnie od terminologii, ogranicza grzech pierworodny jedynie do pierworodnego zanieczyszczenia). Oto przykład tego z kazania baptystycznego pastora zatytułowanego „Czy dzieci idą do nieba”. Mówiąc o „grzechu pierworodnym”, ten pastor mówi:

Chociaż dzieci dziedziczą grzeszną naturę po Adamie, nie wierzę, że dzieci zostaną osądzone za grzech Adama… [grzech pierworodny] nie jest dziełem Boga, ale pochodzi z lędźwi naszych rodziców.

Pierwotne zanieczyszczenie odnosi się do faktu, że wszyscy ludzie rodzą się ze zdeprawowaną naturą, ponieważ są w Adamie. Wszystkie dzieci rodzą się duchowo martwe, to znaczy oddzielone od Boga.

To jest kara za grzech. Ale jeśli zostaniemy w ten sposób ukarani, zanim zgrzeszymy osobiście, za czyj grzech zostaniemy wtedy ukarani? Grzech Adama. I jak możemy zostać ukarani za grzech Adama? Ponieważ grzech Adama jest nam przypisywany – innymi słowy, z powodu grzechu pierworodnego (lub, w zależności od terminologii, „winy pierworodnej”).

Grzech pierworodny jest więc podstawą prawną pierwotnego zanieczyszczenia. Bóg sprowadza totalną deprawację na wszystkie niemowlęta (i na niektórych śmierć fizyczną), ponieważ są one winne w Jego oczach – winne grzechu Adama.

Dlatego Bóg rzeczywiście „osądza dzieci za grzech Adama.”