Wiel. Cornelius Hanko
Kiedy mówimy o właściwym użyciu terminu „warunek”, nie możemy odwoływać się do użycia tego terminu w Piśmie Świętym, ponieważ nigdy się tam nie pojawia. W tym sensie nie jest to termin biblijny. Nie oznacza to jeszcze, że jest to sprzeczne z Pismem Świętym, ponieważ jest wśród nas wiele przyjętych terminów, takich jak „atrybut”, „sakrament” i „opatrzność”, Kiedy używamy takich terminów, zawsze upewniamy się, że kościół z przeszłości dawał i że nadajemy im biblijną konotację, aby nie było nieporozumień. Nie możemy jednak odwoływać się do pism świętych, aby dowiedzieć się, w jaki sposób Pismo Święte używa tego terminu.
Nie możemy też odwoływać się do konfesji dla właściwego użycie terminu „warunek”. Nie tak, jakby go tam nie było, ponieważ znajdujemy go wielokrotnie w Kanonach z Dort. Ale ilekroć Kanony używają tego terminu, zawsze, bez wyjątku, odnoszą się do niego jako używanego przez Arminian. Wskazują jedynie na jego niewłaściwe użytkowanie.
Ale to może być dla nas pomocne w naszej obecnej dyskusji. Zwróćmy uwagę przede wszystkim na Rozdział 1 artykuł 9:
“Wybranie nie opiera się na przewidywanym uwierzeniu, posłuszeństwie wiary, świętości ani na żadnej dobrej rzeczy bądź skłonności w człowieku, jako uprzednio wymaganej przyczynie bądź warunku, od którego jest ono uzależnione. Ludzie są wybrani do wiary i posłuszeństwa wierze, do świętości, etc. Dlatego też wybranie jest źródłem każdego zbawiającego dobra, z którego wypływają jako owoce i skutki: wiara, świątobliwość oraz inne dary zbawienia, a także ostatecznie życie wieczne, zgodnie ze świadectwem Apostoła: „Gdyż wybrał nas [nie dlatego, że byliśmy święci, lecz], abyśmy byli święci i nieskalani przed nim” (Efez.1:4).”
Ten artykuł uczy, że:
1. Termin „warunek” jest synonimem terminu „przyczyna”, a zatem implikuje warunek wstępny. Warunek, jak mówi o tym konfesja, jest czymś, co jest wymagane z góry, tak że coś innego jest od tego warunkowe lub zależne.
2. Wiara, posłuszeństwo wiary, świętość lub jakiekolwiek inne usposobienie człowieka nie są warunkiem wstępnym lub warunkiem wybrania i zbawienia. Jest to powiedziane w refutacji Arminian.
3. Przeciwnie, wybranie jest źródłem wszelkiego dobra zbawienia. Dlatego wybranie jest także źródłem, czyli źródłem wiary. Ale wtedy wiara nie jest już warunkiem.
4. Wiara, posłuszeństwo wiary, świętość itp. są *owocami* pochodzącymi z wybrania, a nie warunkami wyboru. Ponieważ są owocami, nie mogą być warunkami.
Bardzo podobny język znajdziemy w tym samym rozdziale, w sekcji odrzucania błędów, paragrafy 4,5 i 6, których nie będziemy tu cytować z powodu braku miejsca. Jeśli jesteście zainteresowani, zobaczcie także Rozdział 5 , Odrzucenie błędów 1
Następny artykuł, do którego się odwołujemy, znajduje się w Rozdziale 1 artykule 10, który stwierdza:
„Upodobanie Boże jest jedyną przyczyną wybrania z łaski. Nie polega ono na tym, że ze wszystkich możliwych cech oraz czynów ludzi Bóg wybrał niektóre jako warunek zbawienia, lecz na tym, że upodobało się Bogu z całej masy grzeszników usynowić dla siebie niektóre osoby jako lud wybrany, jak to jest napisane” itd.
1. Tutaj ojcowie odrzucają ideę, jakoby Bogu upodobało się wybrać pewne dary i działania ludzi jako warunki zbawienia. Bóg nie wybrał „darów i czynów ludzi”, ale wybrał „osoby jako osobny lud dla siebie”.
2. Termin „warunek” jest tutaj użyty w odniesieniu do pewnych warunków wstępnych, które Bóg ustanowił od wieczności, do których człowiek musi się dostosować, aby zostać włączonym w Boże wybranie, a tym samym do zbawienia.
3. Zobacz także w związku z tym Rozdział 2, Odrzucenie błędów, 3
Ci spośród nas, którzy odczuwali silną potrzebę używania terminu „warunek” i bronili warunkowej obietnicy i warunkowej ewangelii, podnieśli argument, że Kanony mówią o „warunkach arminiańskich”, podczas gdy oni chcieli utrzymać „warunki Reformowane”. Warunki Arminian, jak powiedziano, są warunkami do wybrania, ale „warunki Reformowane” są warunkami do zbawienia. Chociaż z jednej strony utrzymywali, że Boże wybranie jest suwerenne i bezwarunkowe, to z drugiej strony twierdzili istnieją również warunki naszego zbawienia. Chociaż prawdą jest, że nawrócenie, wiara, posłuszeństwo i wytrwanie są darami łaski, są one także, szczególnie przed naszą świadomością, warunkami, które musimy spełnić, aby dostąpić zbawienia.
Ale nasze wyznania nie znają tego języka.
1. Kanony mówią o „warunkach” jako synonimach „przyczyny” i „przypadkowości”.
2. Znają tylko jedną przyczynę naszego zbawienia, a mianowicie wybranie. To jest źródło, z którego wypływa strumień łaski. A Bóg określa suwerennie i bezwarunkowo, na kogo spłynie, kiedy na nich spłynie i ile otrzymają w danym momencie.
3. Co więcej, nigdy nie mówią o zbawieniu jako o czymś, co ostatecznie osiąga się dopiero w niebie. Ale obejmują one nawrócenie, wiarę, posłuszeństwo i uświęcenie, wraz ze wszystkimi innymi darami łaski jako część naszego zbawienia. Nawet teraz Bóg jest jedyną Przyczyną, która dostarcza niezbędnych środków i wydaje owoce wiary itd. w sercach wierzącego. To dzięki tej pewności wierzący może być w pełni pewny swojego ostatecznego zwycięstwa i wiecznej doskonałości. Zamiast używać terminu „warunek”, kanony mówią o „Źródle”, „przyczynie”, „darach”, „środkach” i „owocach”.
Tak mówi Pismo Święte, według wyznań.
Ci, którzy twierdzą, że termin „stan” w znaczeniu „zreformowanym” jest konieczny, aby mieć ewangelię w pełnym orbicie, odwołują się do faktu, że chociaż Pismo Święte nie używa tego terminu jako takiego, wyraża myśl warunkowa przez liczne klauzule „jeżeli”. I dlatego, aby wyrazić tę ideę „klauzul jeśli”, termin „warunek” jest właściwy i niezbędny dla teologii reformowanej.
Ale spójrzmy na te klauzule „jeżeli” przez chwilę w świetle przytoczonych powyżej wyznań.
Przede wszystkim zauważamy, że wiele, w rzeczywistości, większość zdań „jeśli” w Piśmie Świętym ma znaczenie „od”. Nie ma w nich żadnej przypadkowości, ale odwołuje się do ustalonego faktu. Odwołuję się tylko do dwóch przykładów:
Gal. 5:25 Jeśli żyjemy w Duchu, w Duchu też postępujmy.
Kol. 3:1 Jeśli więc razem z Chrystusem powstaliście z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie Chrystus zasiada po prawicy Boga.
Zauważmy w związku z tym piękną myśl z Listu Jakuba 4:8 Zbliżcie się do Boga, (bo w ten sposób) on zbliży się do was
Odwołuje się do licznych fragmentów Starego Testamentu, w których Boże błogosławieństwo jest zapewnione Izraelowi „jeśli” będą przestrzegać Jego przykazań, ale Jego przekleństwo czeka na nich „jeśli” tego nie zrobią. Mówi się, że tutaj spotykamy się z prawdziwym warunkiem, przypadkowością zależną od odpowiedzi człowieka na Boże prawo. Jeśli . . . to; jeśli nie . . . tamto.
Aby podać jeden przykład, odwołujemy się do Księgi Powtórzonego Prawa 28:1, 2, 15
1. Jeśli będziesz pilnie słuchał głosu PANA, swego Boga, by przestrzegać i wypełniać wszystkie jego przykazania, które ci dziś nakazuję, to PAN, twój Bóg, wywyższy cię ponad wszystkie narody ziemi. 2. I spłyną na ciebie te wszystkie błogosławieństwa, i dosięgną cię, jeśli będziesz słuchał głosu PANA, swego Boga: 15. Lecz jeśli nie będziesz słuchał głosu PANA, swego Boga, by przestrzegać wszystkich jego przykazań i ustaw, które ci dziś nakazuję, i wypełniać je, to spadną na ciebie wszystkie te przekleństwa i cię dosięgną:
Ale, jak wynika z wielu innych fragmentów Księgi Powtórzonego Prawa, jest to nic innego jak *przepowiednia*, którą historia potwierdziła. Duchowy Izrael, dzięki łasce Bożej, pilnie słuchał głosu Pana, swego Boga, przestrzegając i wypełniając wszystkie Jego przykazania, które im nakazał, i są wywyższeni ponad wszystkie narody ziemi na wieki. Podczas gdy, z drugiej strony, cielesny Izrael nie przestrzegał wykonywania wszystkich Jego przykazań i ustaw, tak że wszystkie Jego przekleństwa spadły na nich i dosięgły ich na wieki. Służyło to jako rozsądna pedagogia dla duchowego Izraela, ponieważ w zakresie, w jakim byli niewierni, Pan kazał im cierpieć Jego karcenie, aby doprowadzić ich do upamiętania. Ale słowo Pana potwierdziło się wśród nich: **Ci, którzy** słuchają Jego głosu, doświadczają Jego błogosławieństwa, ale **ci, którzy** nie słuchają, doświadczają Jego przekleństwa.
Jest również oczywiste, że fragmentu Psalmu 132:12 nie można interpretować jako warunku, którego spełnienie zależy od człowieka, ale należy go interpretować w powiązaniu z Psalmem 89:20, 28-35. Również tutaj obowiązuje zdrowa zasada, że Pismo Święte należy porównywać i interpretować w świetle Pisma Świętego.
Psalm 132:12 stwierdza
Jeśli twoi synowie będą strzegli mojego przymierza i moich świadectw, których ich nauczę, to wtedy i ich synowie aż na wieki będą siedzieli na twoim tronie.
Podczas gdy Psalm 89:20, 28-35 uczy nas:
20. Znalazłem Dawida (Chrystusa), mego sługę, namaściłem go swoim świętym olejem. 28. Na wieki zachowam dla niego swoje miłosierdzie, a moje przymierze z nim będzie trwałe. 29. Jego potomstwo utrwalę na wieki, a jego tron – jak dni niebios. 30. Ale jeśli jego synowie porzucą moje prawo i nie będą postępowali według moich nakazów; 31. Jeśli moje ustawy znieważą, a moich przykazań nie będą przestrzegać; 32. Wtedy ukarzę rózgą ich przestępstwo, a ich nieprawość biczami. 33. Ale nie odbiorę mu mojego miłosierdzia ani nie zawiodę w mojej wierności. 34. Nie złamię mego przymierza ani nie zmienię tego, co wyszło z moich ust. 35. Raz przysiągłem na moją świętość, że nie skłamię Dawidowi.
Odwołuje się jednak również do faktu, że ojcowie Reformowani z okresu, w którym powstawały wyznania, używali w swoich pismach terminu „warunek”, nawet jeśli byli świadomi implikacji tego terminu w stylu Arminian. To chętnie przyznajemy. Ale trzeba również przyznać, że używali tego terminu luźno, prawie, można powiedzieć, bezmyślnie, bez przywiązywania do niego żadnych implikacji doktrynalnych. W tym sensie wielu wczesnych ojców Reformowanych mówiło o „powszechnej łasce” (która była również obecna na ustach Arminian i potępiona w Kanonach) oraz o „oferowaniu zbawienia”, bez żadnej intencji przywiązywania do tego szczególnego znaczenia. warunki. Ale gdy tylko zostaną wyciągnięte jakiekolwiek implikacje doktrynalne z użycia danego terminu lub zostanie mu przypisane jakieś szczególne znaczenie, Kościół może dokonać przeglądu „akceptowanego użycia i znaczenia tego terminu w historii”.
To wciąż pozostawia pytanie, czy termin „warunek” nie wyraża lepiej i bardziej zwięźle pewnych relacji w „Porządku Zbawienia”, niż jakikolwiek inny termin mógłby je wyrazić. Jest oczywiste, że pewne dary łaski poprzedzają inne, że jeden wynika z drugiego, i że nasze ostateczne zbawienie jest możliwe tylko w wyniku wszystkich tych darów łaski udzielonych nam w obecnym czasie.
Na przykład odrodzenie jest koniecznie jako pierwsze, ponieważ „jeśli się ktoś nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć królestwa Bożego.” (Ew. Jana 3:3). Odrodzenie jest jak żołądź, ponieważ zasadniczo wszystkie inne dary są zawarte w tym jednym darze.
Podobnie nawrócenie musi poprzedzać radość ze świadomej wiary.
Wiara jest Boskim środkiem do naszego usprawiedliwienia.
Tylko na drodze uświęcenia doświadczamy Bożej aprobaty.
Tylko ci, którzy otrzymają łaskę wytrwania do końca, otrzymają koronę życia.
Nawet w odniesieniu do spraw naszej obecnej ziemskiej egzystencji uczymy się mówić: „Jeżeli Pan zechce, i będziemy żyć i robić to lub tamto” (Jakuba 4:15).
Gdybyśmy w ogóle mieli mówić o „warunkach”, to koniecznie w tym sensie, umieszczając warunkowość lub przypadkowość **wyłącznie w Bogu**. Bóg jest absolutnym Suwerenem i jesteśmy od Niego całkowicie zależni, doprawdy w każdy możliwy sposób. Każda przyczyna, warunek, warunek wstępny lub przypadkowość spoczywają całkowicie w Nim. Musi dać odrodzenie, nawrócenie, wiarę, usprawiedliwienie, uświęcenie, zachowanie, radość, pokój, błogosławieństwo i wszelkie inne dary. I przez wszystkie te dary musi obdarzyć nas naszą ostateczną chwałą.
Ale znowu trzeba przyznać, że aby wyrazić to wszystko, Kanony nie miały potrzeby używania terminu „warunek”. Nie można też powiedzieć, że termin „warunek” wyraża tę prawdę lepiej i obszerniej niż terminy używane w Kanonach, a mianowicie przyczyna, dary, środki lub owoce. Z pewnością nic nie tracimy na głoszeniu, unikając tego słowa. Powiedzieć, że Bóg jest jedyną przyczyną, a wybór jest źródłem naszego zbawienia, jest prawdą nieocenionego pocieszenia dla wierzącego. Stwierdzenie, że Boże dary są Jego suwerennym środkiem prowadzącym do naszej ostatecznej doskonałości, jest naszym stałym pokojem. Powiedzieć, że Ten, który sprawia w nas owoce łaski, dokończy również wszystko, co zaczął, nie czyni nikogo nieostrożnym i profanującym, ale daje wierzącemu doskonałe zapewnienie.
A ponieważ Arminianin tak bardzo potrzebuje i tak swobodnie używa tego terminu, aby wzmocnić i propagować swój błąd również w naszych czasach, jesteśmy bezpieczni i unikamy wszelkich nieporozumień, po prostu odmawiając używania go w związku ze wszystkim, co dotyczy naszego zbawienia.
(Source: “The Standard Bearer,” vol. 32, no. 19 [August 1, 1956], pp. 452-453, 456)
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
