Wielebny Angus Stewart
Chociaż słowo „apostoł” jest często używane w kręgach chrześcijańskich, istnieje wiele błędów i niejasności co do jego prawdziwego znaczenia.
Nasze angielskie słowo „apostle” jest transliteracją greckiego czasownika oznaczającego „posyłać”. Tak więc apostoł to ktoś, kto został posłany przez kogoś innego. W sensie nietechnicznym każdy, kto wykonuje jakieś zadanie dla kogoś innego, jest apostołem. W sensie technicznym i teologicznym apostoł to ktoś posłany przez Pana Jezusa Chrystusa na najwyższy urząd kościelny, taki jak „Paweł, apostoł Jezusa Chrystusa” (2 Tym. 1:1). Jako posłany przez Zbawiciela, Paweł został upoważniony, wyposażony i należał do Pana oraz był Mu posłuszny.
A co z naturą autorytetu i mocy urzędu apostolskiego? Obejmuje on autorytet i władzę głoszenia oraz nauczania Słowa Bożego dotyczącego doktryny i życia, sakramentów i dyscypliny, rządu kościelnego i kultu itd., ze szczególnym uwzględnieniem w tym wszystkim krzyża Chrystusa. Jest to wspólne dla tymczasowych urzędów proroka i ewangelisty, a także stałego urzędu pastora-nauczyciela (Ef. 4:11). W przeciwieństwie do pastorów-nauczycieli, lecz podobnie jak prorocy, apostołowie nieomylnie nauczali przez bezpośrednie objawienie.
Oprócz autorytetu i władzy głoszenia i nauczania, apostołowie mieli również daną przez Boga władzę i moc dokonywania cudów w służbie ewangelii łaski, w tym cudownych uzdrowień, egzorcyzmów demonów i cudów sądu, jak Piotr w przypadku sądu nad Ananiaszem i Safirą (Dzieje Apostolskie 5:1-11), a Paweł w przypadku Bar-Jezusa lub Elimasa (13:6-12). W tym apostołowie są podobni i więksi od proroków (por. 2 Kor. 12:12), różniąc się od zwykłych pastorów i nauczycieli.
Trzy kolejne punkty dotyczące urzędu apostolskiego pomogą nam zrozumieć go pełniej. Po pierwsze, jest to urząd inkluzywny [niejednolity], to znaczy obejmujący wszystkie inne urzędy kościelne wymienione w Nowym Testamencie. Podobnie jak prorocy, ewangeliści i pastorzy-nauczyciele, apostołowie głoszą Pisma i udzielają sakramentów. Apostołowie posiadają również autorytet i moc urzędów starszego (1 Piotra 5:1) i diakona (2 Kor. 8-9).
Po drugie, urząd apostoła jest najwyższym urzędem Nowego Testamentu. Apostołowie są wymienieni jako „pierwsi” w 1 Liście do Koryntian 12:28 (por. 29), pozycję, którą zajmują również w Liście do Efezjan 4:11. Kolejność w Liście do Efezjan to zawsze „apostołowie i prorocy” (2:20; 3:5; 4:11; por. Obj. 18:20). Ewangeliści (Ef. 4:11) byli pomocnikami apostołów, takimi jak Filip (Dz. 21:8) i Tymoteusz (2 Tm. 4:5). Oczywiste jest, że nadzwyczajny urząd apostoła jest wyższy niż zwyczajne urzędy pastora-nauczyciela, starszego i diakona. Na przykład kolejność w Dziejach Apostolskich 15 to zawsze „apostołowie i starsi” (2, 4, 6, 22, 23; por. 16:4).
Po trzecie, urząd apostoła jest powszechnym urzędem Nowego Testamentu. Mam na myśli, że apostołowie mieli autorytet i władzę do zakładania kościołów, do otrzymywania wynagrodzenia od wszystkich kościołów (np. 1 Kor. 9) i do nadzorowania wszystkich kościołów. Paweł mówił o „tym, co mi codziennie ciąży, w trosce o wszystkie kościoły” (2 Kor. 11:28), a Piotr pisał do wszystkich wierzących w pięciu prowincjach rzymskich, które razem stanowiły to, co obecnie stanowi większość Turcji. Tak więc apostołowie mieli wędrowną posługę lub byli przynajmniej mobilni i nie byli powołani do określonego zgromadzenia lub miejsca.
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
