Wielebny Ron Hanko
Prorocy Starego Testamentu wołali do Judy w związku z wielkimi niebezpieczeństwami, z jakimi musieli się zmierzyć: „Mój lud ginie z braku poznania; a ponieważ ty odrzuciłeś poznanie, ja też ciebie odrzucę, abyś już nie był dla mnie kapłanem. Skoro zapomniałeś o prawie twego Boga, ja też zapomnę o twoich synach.” (Oz 4:6). Amos ostrzegał: „Oto nadchodzą dni, mówi Pan BÓG, gdy ześlę głód na ziemię, nie głód chleba ani pragnienie wody, ale słuchania słów PANA” (Amos 8:11).
Naszą głęboką troską jest to, że sytuacja w naszych czasach i na tej ziemi jest naprawdę podobna do tej za dawnych proroków. The Times stwierdził w swoim numerze z 30 stycznia 1993 roku: „Jaka jest prawdziwa sytuacja [w Anglii]? Wierzący, czczący chrześcijanie to maleńka garstka naszego narodu. Dziewięćdziesiąt procent lub więcej naszych obywateli nie ma praktycznie żadnej wiedzy o chrześcijaństwie”. To smutny komentarz. Wśród tej „małej garstki” istnieją duże rozbieżności przekonań. Z pewnością istnieje wielka potrzeba głoszenia wiary reformowanej.
Dlaczego sytuacja jest taka, jaka jest obecnie? Żyjemy w „dniach ostatnich” (Dzieje Apostolskie 2:17). W tym okresie czasu wypełnia się Słowo naszego Pana, że wielu odchodzi (I Tym. 4:1), a miłość wielu „oziębnie” (Mat. 24:12). W samym świecie mamy do czynienia z rażącym materializmem, który zatruł społeczeństwo. Mamy do czynienia z szalonym pędem za coraz większą ilością rozrywki – często najbardziej obrzydliwego rodzaju. Szydercy nadal szydzą, pytając: „Co z obietnicą jego przyjścia? Bo odkąd zasnęli ojcowie, wszystko tak trwa, jak od początku stworzenia.” (II Piotra 3:4).
Sytuacja w kościołach jest prawie tak samo zła. Apostazja obfituje. Następuje masowe zbaczanie ze „starych ścieżek” (Jer. 6:16). Są „wilki w owczej skórze” (Mt 7:15). Urzeczywistnia się proroctwo Pisma Świętego: „Także spośród was samych powstaną ludzie mówiący rzeczy przewrotne, aby pociągnąć za sobą uczniów.” (Dz 20,30). Ponownie rośnie presja na zjednoczenie wszystkich kościołów i wyznań. Doktryna jest uważana za nieistotną. Powstają „nowe” teologie. Wygląda na to, że owce zostaną pożarte przez drapieżne wilki. Nasza pewność zatem może być tylko w Słowie Chrystusa: „Nikt nie może ich wyrwać z mojej ręki” (Jan 10:28).
W tych niespokojnych czasach Słowo Chrystusa przychodzi głośno i wyraźnie: „Oto stoję u drzwi i kołaczę…” (Ap 3:20). Tak jak kiedyś stał u drzwi kościoła Laodycejczyków, wzywając wiernych, którzy pozostali w tym odstępczym kościele, tak też wzywa i dzisiaj. Lud Boży łaknie Słowa. Wielu nie jest karmionych. Otrzymują „kamienie zamiast chleb”. Chrystus wzywa do wyjścia i wieczerzy z Nim wokół Jego Słowa, które trwa na wieki.
Dlatego my, Covenant Protestant Reformed Church, staramy się stworzyć więź między wszystkimi, którzy kochają wiarę reformowaną i nadal pragną „starych dróg”. Pragniemy zakładać tam, gdzie to możliwe, kościoły, które odważnie będą głosić stare prawdy.
Czym jest wiara „reformowana”? Przez „wiarę” rozumiemy całość prawdy, która jest przedstawiona w samym Piśmie Świętym. Mówimy o wierze “reformowanej” nie tak, jakby była ona jakimś substytutem wiary biblijnej. Istnieje przecież tylko jeden obiektywny zbiór prawd, który jest przedstawiony w Piśmie Świętym.
Mówiąc „reformowani”, odróżniamy się od innych, którzy w taki czy inny sposób odbiegają od „wiary” określonej w Słowie Bożym. Trzymamy się prawd Pisma Świętego, które zostały systematycznie podsumowane w Standardach Westminsterskich i Trzech Formach Jedności, tj. w Katechizmie Heidelberskim, Wyznaniu Belgijskim i Kanonach z Dordt.
Czym zatem jest wiara reformowana (czyli biblijna)?
Suwerenność Boga
Przede wszystkim wiara reformowana podkreśla suwerenność Boga. Czy to odróżnia ją od innych, którzy podobnie nauczają o suwerenności Boga? Tak. Jesteśmy przekonani, że wiara reformowana konsekwentnie utrzymuje prawdę o Bożej suwerenności. Wszyscy chrześcijanie z pewnością zgodziliby się, że Bóg jest suwerenny. On rządzi wszystkim. Jednak wielokrotnie spotykamy się z doktrynami i praktykami, które zaprzeczają prawdzie o Bożej suwerenności. Aby zadowolić ludzkie rozumowanie, byli tacy, którzy upierali się przy „wolnej woli” wszystkich ludzi, aby przyjąć lub odrzucić Chrystusa, jak tylko zechcą.Są tacy, którzy przedstawiają Chrystusa, który puka do drzwi serca grzesznika, błagając o przyjęcie (błędnie cytując Obj. 3:20). Są tacy, którzy nauczają, że ostateczną liczbę wybranych Bożych określa nie Bóg od wieczności, ale działania człowieka. Są tacy, którzy uczą, że Bóg kocha wszystkich ludzi – a jednak w końcu niektórych wrzuca do piekła. Inni nauczają, że z powodu miłości Boga do wszystkich, On nie może nikogo wrzucić do piekła.
Wiara reformowana konsekwentnie utrzymuje suwerenność Boga. On stworzył w sześć dosłownych dni (Rdz 1), i nadal podtrzymuje cały swój wszechświat. Kieruje on i kontroluje także wszystkie moralne, rozumne stworzenia. On od wieczności postanowił zbawić niektórych (wybranych) przez krew Baranka (Ef 1:4) i postanowił, że inni zostaną wrzuceni do piekła na skutek swoich grzechów (Rz 9:22). Bóg nigdy nie zrzeka się żadnego aspektu swojego panowania w jakimkolwiek sensie. Wszystkie doktryny kościoła Chrystusowego muszą być z tym zgodne. Kościół nie może „dopasowywać” suwerenności Boga do ludzkich wyobrażeń o tym, co jest sprawiedliwe i słuszne. Raczej wyznanie człowieka musi być zgodne z wielką prawdą o suwerenności Boga. (W związku z tym, gorąco polecamy wydanie Bakera poruszającej książki Arthura W. Pinka Suwerenność Boga).
Nieomylne Pismo Święte
Wiedza o suwerennym Bogu pochodzi nie poprzez poszukiwania człowieka, ale przez objawienie samego Boga. Wiara reformowana trzyma się bezbłędności Pisma Świętego, jego nieomylności i natchnienia. Jest to Słowo „natchnione przez Boga” (II Tym 3:16) wypowiedziane przez Chrystusa (Jan 1), abyśmy mogli poznać i zrozumieć to, co Bóg objawił o sobie. Bez tego Słowa nie moglibyśmy mieć żadnej pewnej wiedzy. Dzięki niemu mamy wiarygodne i pewne świadectwo dotyczące Boga i Jego Syna Jezusa Chrystusa, a także dzieła Chrystusa w odkupieniu i uwolnieniu Jego Kościoła.
Przymierze łaski
Wiara reformowana trzyma się wielkiej prawdy o „przymierzu łaski” W skrócie przedstawiamy nasze własne przekonania dotyczące nauki Pisma Świętego w tym względzie.
Przymierze łaski musi być rozumiane w świetle Trójcy Świętej. Trójjedyny Bóg (Ojciec, Syn i Duch Święty) wiecznie obcuje z samym sobą w sposób doskonały. Jest to komunia, która wymyka się ludzkim opisom i wykracza poza ludzkie rozumienie. Jednak ta prawda o przymierzu komunii z samym sobą jest podstawą przymierza łaski. Trójjedyny Bóg odwiecznie postanowił objawić na zewnątrz siebie chwałę komunii, jaka istnieje w Nim samym. Postanowił on w możliwie najwyższy sposób ukazać wspólnotę z narodem wybranym, wiecznie wybranym w Chrystusie.
Właściwe zrozumienie tego dzieła Bożego wiąże w całość różne wspaniałe prawdy Pisma Świętego. Słowo Boże pokazuje, że to przymierze jest „jednostronne”, to znaczy, że nie zostało zawarte między dwiema stronami, ale bezpośrednio przez samego Boga (Rdz 15:17-18). Jest to przymierze nierozerwalne, ponieważ kiedy Bóg ustanawia je ze swoim ludem, trwa ono przez całą wieczność (Rdz 17:7). Przymierze to nie jest jakimś układem, na mocy którego Bóg wprowadza swój lud do nieba, ale jest to cel, który Bóg ma na myśli (Rdz 17:7). Jest to przymierze, które Bóg raczył ustanowić w linii pokoleń (Rdz. 17:7). Zostało to prawdziwie powiedziane: „On zbiera Swoje nasienie z naszego nasienia” Nie wszyscy zrodzeni z wierzących rodziców są częścią tego przymierza (Rzym. 9:13). Ale duchowe nasienie jest zbawione (Rzym. 9:7). Bóg sprowadza innych z pogaństwa, ale potem włącza również ich duchowe nasienie do ciała Chrystusa (Dz 16:27-33).
Pięć Punktów Kalwinizmu
Wiara reformowana często kojarzona jest z tym, co nazywa się „pięcioma punktami kalwinizmu” Te „pięć punktów” w żaden sposób nie wyczerpuje reformowanej wiary. Niemniej jednak, zaznaczają one wyraźną różnicę pomiędzy nim a arminianizmem, który zainfekował większość fundamentalistycznych kościołów.
Pięć punktów zostało zapamiętanych przez wielu poprzez użycie akrostychu: TULIP. Litera “T”(total depravity) oznacza całkowitą deprawację.Jest to biblijna nauka, że człowiek rodzi się martwy w grzechach, niezdolny i niechętny do jakiegokolwiek dobra (Rzym. 3:10). Wszyscy są winni pierwszego grzechu Adama (Rzym. 5:12). Wszyscy z natury przekraczają prawo Boże (Rzym. 3:23). Wynika z tego kilka wniosków. Nie można „zaoferować” martwemu grzesznikowi zbawienia w Chrystusie. Nie może też być „zaproszony” do przyjęcia Chrystusa lub przyjęcia Go do swego serca. Jego stan jest taki, że duchowa aktywność z jego strony jest niemożliwa.
„U” (unconditional election) reprezentuje bezwarunkowy wybór. Przed założeniem świata Bóg wybrał sobie lud w Chrystusie (Ef. 1:4). Wraz z tym faktem Bóg postanowił również wrzucić innych do piekła za ich grzechy (Rz 9:21-22). To, że to wieczne wybranie jest „bezwarunkowe” oznacza, że Bóg wybrał nie dlatego, że przewidział, że ktoś uwierzy, ale że wierzy, ponieważ Bóg go wybrał (Jana 10:26; Rz 8:29-30).
Litera „L”(limited atonement) oznacza ograniczone odkupienie. Odkupienie jest zapłatą dokonaną przez Chrystusa za grzechy Jego ludu (Mat. 1:21). To, że jest ono „ograniczone” nie oznacza, że odkupienie Chrystusa jest pozbawione czegokolwiek. Raczej przedstawia to biblijny fakt, że odkupienie jest ograniczone do wybranych przez Boga (J 6:44).
„I” (irresistible grace)mówi o nieodpartej łasce. Podkreśla to, że kiedy Bóg przyciąga do siebie swoich ludzi, oni przychodzą i będą przychodzić (J 6:37). Oni nie przychodzą mimowolnie, ale chętnie. Niemniej jednak, Jego łaska ma taką moc, że wola Jego wybranych jest podporządkowana Jego woli.
„P” to zachowanie świętych(preservation of saints). Oznacza to, że ten, kto jest wybrany, powołany i przyciągnięty do Jezusa Chrystusa, pozostanie również w wierze i na pewno zostanie doprowadzony do chwały. Ci święci mogą grzeszyć ciężko i popadać na pewien czas w pewne grzechy. Ale Bóg przyprowadza ich z powrotem do siebie. Ci, za których Chrystus umarł, na pewno będą zbawieni (Fil. 1:6; Rz. 8:29-30).
Doktryny Łaski
Wiara reformowana konsekwentnie trzyma się “doktryn łaski” Ponownie, są to doktryny Pisma Świętego. Terminologia ta służy podkreśleniu chwalebnego faktu, że zbawienie jest w całości dziełem naszego Boga – nie jest dziełem człowieka ani człowieka współpracującego z Bogiem. Jesteśmy usprawiedliwieni z łaski przez wiarę (Rzym. 3:24). Ci, którzy zostali usprawiedliwieni, otrzymali pełną zapłatę za swoje grzechy przez drogocenną krew Jezusa (Rzym. 5:1). A ci, za których Chrystus umarł, zostali wybrani od wieczności przez Boga. Całe zbawienie jest w całości dziełem suwerennego Boga. Nie ma więc miejsca na chlubienie się (Ef. 2:9).
Chrzest Niemowląt
Wiara reformowana podąża za praktyką chrztu dzieci wierzących rodziców. Taka była konsekwentna praktyka wierzących reformowanych od czasów Jana Kalwina. Chrzest ten oparty jest na prawdzie o Bożym przymierzu – ustanowionym w linii pokoleń wierzących. Nie wszyscy ochrzczeni są zbawieni ( Ezaw, który otrzymał znak obrzezania, nie został zbawiony [Rz 9:13]). Ponieważ jednak Bóg ustanawia swoje przymierze w linii pokoleń (Rdz 17:7; Dz 2:39), otrzymują oni również znak tego przymierza i sprawiedliwości, która jest przez wiarę. Jest to zgodne również z praktyką apostołów, którzy chrzcili wierzących i ich domowników (Dz. Ap. 16:15; I Kor. 1:16; Dz. Ap. 11:14; Dz. Ap. 16:31).
Wyznania Wiary
Wiara reformowana utrzymuje wyznania wiary jako wyraz tego, co wyznaje, że Pismo Święte naucza. Wyznania wiary nie powinny być uważane za nieomylne. Niemniej jednak identyfikują i odróżniają to, co jest reformowane od tego, co nie jest. Reformowani spisali, często po wielkich zmaganiach i straszliwych prześladowaniach, prawdy, których ich zdaniem Pismo Święte naucza z całą pewnością. Wyznania wiary wskazują, w jaki sposób reformowani różnią się od innych, którzy również twierdzą, że zachowują Pismo Święte. Za pomocą wyznań wiary dzieci wierzących są uczone doktryn Pisma Świętego. Za pomocą wyznań wiary Kościoły pokazują wszystkim na świecie, w co wierzą i czego nauczają.
Uwielbienie
Wiara reformowana utrzymuje konieczność regularnego oddawania czci w każdy sabat. Nie chodzi o to, by zminimalizować lub zaniedbać cześć Jahwe w regularnych nabożeństwach. Radością reformowanych jest raczej wypełnianie nakazu czwartego przykazania i nauk Pisma Świętego poprzez gromadzenie się w każdy sabat, aby wielbić Imię Boże. Zbierają się nie dla rozrywki, ale dla uwielbienia Imienia, które jest ponad wszelkie inne imię.
Wiara reformowana utrzymuje również biblijną naukę, że głoszenie Słowa musi wychodzić z kościoła za pośrednictwem mężczyzn powołanych przez Boga do służby na tym ważnym stanowisku (Rzym. 10:15). Głoszeniema być centralnym elementem uwielbienia. Pismo Święte nazywa ją “głupotą głoszenia” (I Kor. 1:21), ale jednocześnie jest ona ustanowionym przez Boga sposobem zbawienia grzeszników i umocnienia świętych (Rz. 10:14).
Pobożne Życie
Reformowana wiara nie prowadzi ludzi do beztroski i profanacji. Ta wiara nie utrzymuje, że można „grzeszyć, aby łaska obfitowała” (Rz 6:1). Ponieważ ktoś jest na wieki wybrany przez Boga i ponieważ Chrystus za niego umarł, musi być dowód pobożnego owocu. Trzeba zobaczyć prawdziwą wdzięczność — w przeciwnym razie nie ma dowodów na wieczne wybranie. Bóg wybrał swój lud do dobrych uczynków (Ef. 2:10) i po to, abyśmy byli święci i nienaganni przed Nim (Ef. 1:4). Nie może być żadnego sojuszu między światłem a ciemnością, między chrześcijaninem a światem (II Kor. 6:14). Ta „antyteza” musi być oczywista – w życiu chrześcijanina widać różnicę między dobrem a złem.
Misje
Wiara reformowana mocno wierzy w powołanie kościoła, aby iść na cały świat i głosić ewangelię. Nie będzie to miało nic wspólnego z „hiperkalwinizmem”, który zaniedbałby to wielkie zadanie Kościoła. Sam Jezus nakazał uczniom, a potem Kościołowi, iść na cały świat, aby głosić ewangelię (Mat. 28:19). Choć z pewnością prawdą jest, że Bóg zbawi swój lud, który wybrał od wieczności, to prawdą jest również, że postanowił, iż ma się to dokonać na drodze wiernego głoszenia ewangelii zarówno w kościele, jak i na polu misyjnym. Tylko Bóg zna tych, którzy są Jego. Kościół wyrusza pod mandatem Chrystusa, aby ci, którzy zostali wybrani przez Boga, mogli być również doprowadzeni do krzyża Jezusa Chrystusa.
Powrót Chrystusa
Wiara reformowana z ufnością oczekuje rychłego powrotu Pana naszego Jezusa Chrystusa na obłokach niebieskich. W Ewangelii Mateusza 24 Chrystus mówi o znakach, które poprzedzają Jego powrót. Widzimy, jak te znaki wypełniają się dzisiaj. Nie znamy dnia ani godziny Jego powrotu, ale wiemy, że to musi być blisko. Powinno to wzbudzić w Kościele pilną potrzebę wiernego wypełniania swoich zadań aż do końca. Musi głosić Słowo, musi ewangelizować, musi uczyć dzieci, aby mogły być przygotowane na złe dni, które przyjdą na kościół. A gorąca modlitwa Kościoła jest o przyjście Chrystusa: „O tak, przyjdź, Panie Jezu!” (Obj. 22:20).
Powyższe rozważania nie mają na celu wyczerpującego przedstawienia wiary „reformowanej”. Powinny jednak dać „miniaturkę” opisu tej wiary, która przez wieki była tak cenna. Na podstawie tych chwalebnych prawd, za które wielu oddało swoje życie, my również pragniemy szukać społeczności z tymi, którzy miłują te same prawdy, aby zachęcać i wzmacniać się wzajemnie w najświętszej wierze.
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.
