Kas Stewart
Kwa kushangaza, hoja ya kwanza ya Paulo dhidi ya wazo la kwamba Abrahamu alithibitishwa kuwa ana haki kwa matendo ilitokana na wazo la kujivunia: “Kwa maana, ikiwa Abrahamu alikubaliwa kuwa mwadilifu kwa matendo yake, basi ana mahali pa utukufu juu yake; lakini si mbele za Mungu” (Warum 4:2). Aya hii inaangazia msingi wa kujivunia au kutukuza, kwamba juu ya ambayo shughuli ya kujivunia hutegemea “matendo” za mtu!
Hoja ya mtume huyo yanamaanisha wazi kwamba mwanadamu ana asili ya kutenda dhambi kwa kiburi ambacho kimekita mizizi ndani yetu tangu kuangukakwa dhambi. Chochote “mafanikio” yetu mara moja kubaza na kujivunia mara moja, na kuwa wenye kiburi pia ndani yetu na kwa wengine. Hiiinatumika kwa “mafanikio” yetu katika uwanja wowote au eneo: matokeo mazuri ya mtihani, kufanya vizuri katika kazi, kuweka nyumba zetu nzuri na safi, au hata kushinda katika gololi au mchezo wowote! Majivuno hutokeza hasa tukifikiri kwamba tumejifanya wenyewe kuwa waadilifu mbele ya Mwenyezi Mungu!
Kama Wakristo waliobadilishwa, tunaelewa kwa urahisi hoja hii ya kitume na tumeitumia sisi wenyewe katika kushuhudia wasioamini ambao wanadai kwamba wao ni wenye haki kwa mapenzi yao wenyewe au matendo yao. “Lakini basi, umepata wokovu wako,” tunasema. “Hakika, hili ni fundisho la kiburi, kwa mtu yeyote ambaye angeweza kuenda mbinguni kwa msingi wa mafanikio yake, hata kwa sehemu, ataweza kujivunia kwamba alikuwapo kwa sababu ya thamani yake mwenyewe au juhudi. Alijitofautisha juu ya wengine!”
Ingawa mwenye haki hapendi hoja hii—na wafanya yote wawezalo Kuiepuka—ni njia kabisa ya hoja amabyo kutoa sababu hupatikana katika mandishi hasa inayopatikana katika maandishi ya mtume Paulo. “Basi kujivunia kuko wapi? Haijajumuishwa. Kwa sheria gani? ya matendo? Hapana: lakini kwa sheria ya imani” (Warum 3:27); “Mungu ameyachagua mambo ya kijinga ya dunia kuchanganyisha wenye hekima; na Mungu ameyachagua vitu dhaifu vya ulimwengu, ili achanganye mambo yenyenguvu; tena ameyachagua yale ya dunia yaliyo ya msingi, na yale ambavyo vimedharauliwa, ndiyo ambayo Mungu amechagua; naam, na mambo yasiyokuwapo, kuleta vitu amabvyo aziko kwa: kwamba hakuna mwili anapaswa utukufu katika mbele yake” (I Wakor.1:27-29); “kwa nani awezaye kukutengeneza kutofautiana na mwingine? Na wewe Huna kitu gani hata haukupokea? Na kama wewe ulikipokea kitu, mbona hauna utukufu kana kwamba hukukipokea?” (I Wakor 4:7); “Kwa Maana Wao wenyewe waliotahiriwa hawaishiki Sheria; lakini wanahamu kuwataka ninyi mtahiriwe, ili waweze wapate utukufu kwa mwili mwenu. Lakini Mungu amekataza kwa napaswa kutukuza, kuokowa katika msalaba wa Bwana wetu Yesu Kristo, ambaye kwa huo ulimwengu umesulibishwa kwangu, na mimi kwa ulimwengu” (Gal. 6:13-14); “Kwa maana kwa neema mmeokolewa kupitia njia ya imani; na sio wewe mwenyewe: ni zawadi ya Mungu; wala si kwa matendo, mtu yeyote asije akajivune” (Waefe. 2:8-9); “Kwa maana sisi ni tohara, ambayo imamwabudu Mungu kwa roho, na kufurahi katika Kristo Yesu, na kutokuwa na imani na mwili” (Flp 3:3).
Kwa hivyo tunarudi kwa Warumi 4:2: “Kwa maana, ikiwa Abrahamu alihesabiwa haki kwa matendo yake, yeye ana utukufu juu yake; lakini sio mbele ya Mungu.” Kuna mambo matatu rahisi hutiririka katika njia hii. Kwanza, Abrahamu angejivunia, ikiwa angekuwa amejifanya kuwa mwadilifu kwa matendo yake mwenyewe. Pili, Mungu hata hivyo,hakuvutiwa na jambo hilo. Tatu, kama hii ingekuwa hivyo kwa baba Abrahamu, basi hakuna mwanadamu aliyeanguka anaweza milele kuhesabiwa haki kwa matendoyake! Yote haya, Wapendwa, katika mambo haya yote, yanatuelekeza kwenye uadilifu katika Kristo aliyesulibiwa na kufufuka peke yake!
